— I колькі вы дасце за ўсё?
Шэрыф назваў суму ў дзесяць разоў меншую за вартасць маёмасці, апісанай мясніком, але той адразу згадзіўся. Яны ўдарылі па руках, і шэрыф у думках засмяяўся ад радасці, што гэтак абдурыў шалапута.
— Да вечара яшчэ далёка, — сказаў яму малады мяснік. — Можа, паедзем, і я пакажу вам сваю рагатую жывёлу і зямлю. Усяго і дарогі якая гадзіна.
— Што ж, я згодны, — ажывіўся шэрыф. — Вазьму з сабой грошы і адразу, на месцы, расплачуся з вамі і стану ўладаром маёмасці.
— Добра, — сказаў мяснік. — Нядоўга таргавацца — надоўга пабратацца. А я ўрачыста прысягаю, што перадам вам усю жывёлу і зямлю з такой жа шчодрасцю і шчырасцю, як бацька мой перадаў іх мне. — Робін Гуд сам сабе ўсміхнуўся, а шэрыф паспешліва выйшаў, каб узяць грошы і загадаць слугам асядлаць каня.
Неўзабаве яны рушылі ў дарогу: Робін Гуд на кабыле, якую раніцай купіў у мясніка, а шэрыф на сваім верхавым кані. Дарога, па якой яны ехалі, цягнулася ўздоўж Шэрвудскага лесу, і хутка коннікі апынуліся сярод гаёў і хмызоў.
— Лепш было б, каб ваш маёнтак быў дзе-небудзь у іншым баку, — занепакоіўся шэрыф. — Я не вельмі люблю гэты лес. He дай бог, пан мяснік, сустрэцца тут з гэтым разбойнікам Робін Гудам.
— Гэ! — пагардліва выгукнуў малады мяснік. — Што мне Робін Гуд? Падумаеш, ёсць каго баяцца! Едзем далей. Зусім ужо блізка, з хвіліны на хвіліну пакажацца статак.
За паваротам мяснік прытрымаў сваю кабылу і ўзяў за повад шэрыфавага каня.
— Стойце, пан шэрыф, спыніце каня, — сказаў ён. — Вунь, зірніце, мой статак пасецца. Ну, што скажаце? Праўда ж, сыты і прыгожы?
Шэрыф зірнуў у той бок, куды паказваў мяснік, і ахнуў ад здзіўлення, якое перайшло ў пачуццё трывогі. Вялікі статак каралеўскіх аленяў мо ў сотню галоў мірна пасвіўся на лясной паляне.
— Што за жарты, малады чалавек? — зазлаваў шэрыф. — Мы паехалі агледзець свойскую жывёлу, а не дзікую.
— He, пан шэрыф, я так не гаварыў,— засмяяўся Робін Гуд. — Я абяцаў вам паказаць рагатую жывёлу, і вось яна тут, перад вамі. Вунь якія рагачы!
Трывога шэрыфа нарастала.
— Паслухай, прыяцель, — сказаў ён, — я вяртаюся ў горад. Мне не падабаецца твая кампанія.
— З чаго гэта раптам? Навошта спяшацца? Вось маёмасць, якую вы хацелі купіць. Я перадам яе вам пры сведках.
З лесу выбег атрад лясных стралкоў. Шэрыф спалохана ўскрыкнуў, калі яны акружылі яго, і зразумеў, што пастка зачынілася і ратавацца ўцёкамі позна. Ён павярнуўся да мясніка:
— Цяпер я ведаю, хто ты. Ты — Робін Гуд!
— Ага, я Робін Гуд, — усміхнуўся Робін Гуд. — А гэта мае слаўныя хлопцы, якіх вы, здаецца, так не любіце. I ўсё ж, торг трэба завяршыць. Грошы, як кажуць, на стол.
Шэрыф з болем у сэрцы вылажыў да апошняй манеты ўсе грошы, якія ўзяў з сабою, каб расплаціцца з мясніком. Потым яго адпусцілі, і шэрыф паехаў назад у Нотынгем змрочны і дасведчаны. Змрочны таму, што скарбніца яго апусцела яшчэ больш, а дасведчаны таму, што цяпер ён ведаў, хто гэты малады мяснік.
Раздзел васемнаццаты
Робін Гуд выратоўвае ўдовіных сыноў
Неяк раз Робін Гуду захацелася павандраваць. Ён пайшоў адзін, без Маленькага Джона і яго атрада. На сёмы дзень ён вяртаўся ў лагер. Калі ён пераваліў цераз грэбень гары, у яго радасна забілася сэрца. Перад ім раскінуўся шырокі абсяг лесу, афарбаваны пурпурам вячэрняй зары. Хутка ён зноў апынецца ў дарагім яму і любімым Шэрвудскім лесе.
Робін Гуд падыходзіў ужо да ўзлеску, як раптам спыніўся і пачаў прыслухоўвацца. Нехта ішоў ззаду яго па сцежцы, горка плакаў і цяжка ўздыхаў. Ён пастаяў хвілінку і ўбачыў старую жанчыну, яна набліжалася да яго. Відаць, яе напаткала вялікае гора. Слёзы ручаём каціліся па яе шчаках. Робін Гуд пазнаў жанчыну. Гэта была тая самая старая ўдава, што жыла ў лясной хаціне і якая дапамагла яму вырвацца з кіпцюроў біскупа.
— Што з табой, матухна Грын? — з трывогай спытаў Робін Гуд. — Што здарылася? Цябе хто-небудзь пакрыўдзіў? Калі так, дык клянуся дзевай Марыяй, твой крыўдзіцель хутка ўбачыць, што ў цябе ёсць друг і заступнік у асобе Робін Гуда.
— Ой, Робін, Робін! — загаласіла старая. — Mae сыны! Мae сыны!
— Што за бяда з імі здарылася? — яшчэ больш устрывожыўся Робін Гуд.
— Іх схапіў шэрыф! — адказала старая. — Зараз яны ў нотынгемскай турме і заўтра памруць.
— Што?! — усклікнуў Робін Гуд. — Хэл, Хоб і Дзікан у турме? Гэтыя храбрыя з храбрых? Благую вестку ты паведаміла, матухна Грын. Адкуль ты дазналася, што горкі іх лёс такі блізкі?