Але шэрыф не захацеў даць Уілу магчымасці памерці такой геройскай смерцю.
Уіл Ст’ютлі пагардліва зарагатаў у твар шэрыфу, але той зрабіў выгляд, што не заўважыў гэтага. Зараз ён расправіцца з дзёрзкім разбойнікам.
Шыбеніца стаяла непадалёк ад зарасніку ляшчыны. Калі кат збіраўся ўжо накінуць на шыю сваёй ахвяры вяроўку, з гушчару выскачыў вялізнага росту чалавек і, прарваўшы кальцо аховы, кінуўся да Уіла.
— Ты што, Уіл, — крычаў ён на хаду, — хочаш пакінуць белы свет, не развітаўшыся з сябрамі? Нядобра з твайго боку.
У Уіла заняло дыханне ад радасці. Ён адразу пазнаў голас і волатаўскую постаць свайго таварыша — Маленькага Джона. Раптоўнае паяўленне гіганта выклікала агульнае замяшанне і сумятню. Маленькі Джон дзейнічаў хутка.
Ён імгненна разрэзаў на Уілу вяроўкі, выхапіў з рук аднаго з шэрыфавых людзей меч і аддаў сябру.
— Цяпер, дружа, змагайся за сваё жыццё, — сказаў ён, і двое сяброў сталі спіна да спіны, з выклікам пазіраючы на натоўп узброеных людзей.
Усё адбылося так хутка, што шэрыф знямеў ад здзіўлення і нібы прырос да сядла. Але неўзабаве мова вярнулася да яго, і ён закрычаў на ўсё горла:
— Гэта ён! Ен! Велікан — той самы шэльма, што абдурыў караля і мяне. Ілжэпасланец! Хапайце яго! He, лепш закаліце! Закаліце! Гэта больш надзейна!
Лёгка аддаць загад, але цяжка загад выканаць. Ды яшчэ які — закалоць Маленькага Джона! Ён прыкрыў грудзі шчытом і круціў над галавой доўгім мячом. Расчырванелы яго твар свяціўся радасцю бітвы. Волат быў гатовы праткнуць кожнага, хто адважыцца падысці да яго на даўжыню клінка.
Раптам з дзесяткаў глотак вырваўся крык здзіўлення і жаху. Пасля працяжнага звонкага гуку ражка з лесу выбег атрад стралкоў і рынуўся на шэрыфава войска.
— Разбойнікі! Разбойнікі Робін Гуда! — крычалі леснікі.— Страляйце, сячыце іх алебардамі, каліце коп’ямі! Страляйце, сячыце, каліце! Біце іх! Біце!
— Гуд! Гуд! Робін Гуд! — чуўся грымотны кліч, і зялёныя стралкі з Робін Гудам на чале кінуліся на ворагаў.
Атака была такая раптоўная і рашучая, што шэрыфавы людзі не ўстаялі і разам са сваім начальнікам адступілі ў горад.
Робін Гуд загадаў стралкам вяртацца ў лес: Уіла Ст’ютлі яны вызвалілі і няма патрэбы яшчэ праліваць кроў. Да таго ж шэрыфава войска апамяталася ўжо ад панікі. Шэрыф сабраў узброены атрад у тры разы большы за дружыну Робін Гуда. Таму Робін Гуд як разважлівы камандзір вырашыў адступіць.
Зялёныя стралкі пачалі адыходзіць у лес, хмарамі стрэл адганяючы ворага. Але ў шэрыфавым войску знайшліся храбрацы, якія кінуліся ў пагоню за разбойнікамі.
На ўзлеску Маленькі Джон упаў на траву. Страла трапіла яму ў нагу.
— Атаман! — крыкнуў ён. — Я не магу бегчы… Зрабі ласку, адсячы мне галаву сваім мячом. He хачу трапіць у палон на радасць шэрыфу.
— Небам клянуся, гэтага не будзе, Джон! — сказаў Робін Гуд. — Ты мне даражэй за ўсе скарбы Англіі.— Ён павярнуўся тварам да ворагаў, каб не даць ім наблізіцца да Маленькага Джона, а Мач узваліў магутнае цела волата сабе на плечы, як пушынку, і панёс.
Дружына Робін Гуда з боем адступала ў лес. Становішча іх з кожнай хвілінай пагаршалася. Ужо сем чалавек былі цяжка паранены, але ніводнага з іх не пакінулі на расправу шэрыфу. Шмат людзей пападала і ў яго войску, і ўсё ж націск ворага рабіўся мацнейшы.
Зялёныя стралкі мужна адбіваліся. Робін Гуд адзін быў варты многіх. Адна за адной ляцелі яго стрэлы, і кожны раз хто-небудзь з людзей шэрыфа падаў на зямлю. Далёка ляцелі яго стрэлы, не падпускаючы блізка раз’юшаных ворагаў. Яму памагалі Уіл Скарлет, Ст’ютлі, Хэл і Хоб. Жалезны дождж іх вострых стрэл адганяў ворагаў, пакуль верныя сябры не аднеслі параненых далей у лес.
Бой ужо ішоў на лясной дарозе, а з яе перакінуўся на шырокае міжлессе, дзе за глыбокім ровам узвышаліся шэрыя каменныя сцены прыгожага замка.
Вартавы на вежы ўбачыў жорсткую бойку каля самага замка і затрубіў у рог. У замку ўзнялася трывога. Усе кінуліся на сцены. Адным з першых там апынуўся рыцар, якому належаў замак. Ён адразу пазнаў тых, што адступалі, і паспяшаўся да пад’ёмнага моста. Апусціў яго і пабег насустрач атраду Робін Гуда.
— У замак! — крыкнуў ён. — У замак! Нясіце сюды параненых і самі хавайцеся! Мой дом — твой дом, — сказаў ён Робін Гуду.
Гэта быў сэр Рычард Лi. Гэты высакародны рыцар не забываў дабра. Яго запрашэнне як ніколі было жаданым.