Тым не менш ён адчуваў, што ўсё ж тая непрыстойная думка пакінула якісьці след у яго душы. Як бывае часам, калі балючы зуб вырвеш, а маленькі карэньчык ад яго застанецца і ные. Дзмітрый упарта стаяў на тым нечаканым сваім, толькі павёў разважанні інакш, павярнуў іх другім бокам. Так, будзе ўсё ж няблага, што справай ён зоймецца без Сямёна Сяргеевіча. Больш самастойнасці — больш уласнай практыкі. Ты так, а ён табе не, гэтак. Ну, калі адзін — то, канечне, больш галаву паломіш, больш нервы свае напружыш. Дык а як жа, каб усё лёгенька-гладзенька? Так у жыцці не бывае… Ды ў рэшце рэшт і не адзін жа ён будзе шукаць злачынца — з участковым інспектарам, які дапаможа яму што трэба.
Заспакоіўшы сябе гэтымі разважаннямі, ён імкліва ўстаў, пайшоў са сталовай. У пярэдняй надзеў шапку, паглядзеўся ў люстэрка. А нічога, міліцэйская форма падыходзіць яму…
У райаддзеле міліцыі Дзмітрый прайшоў па доўгім гулкім калідоры — крочыў як на вахту, — рэзка шчоўкнуў замком, адамкнуў дзверы свайго кабінета. Невялічкі светлы пакой сустрэў яго ўтульнасцю і чысцінёй. Усё там было на сваіх месцах. Крэслы з зялёна-шэрай абіўкай, двухтумбавы паліраваны стол каштанавай афарбоўкі і на ім настольны каляндар, белы тэлефонны апарат, па краях два стосы папер. Усё стаяла і ляжала роўненька, парадкам. Здавалася, што-небудзь замяні чым-небудзь іншым — і адразу парушыцца тая няўлоўная гармонія рэчаў, якая стварала атмасферу строгай, крыху таямніча-загадкавай дзелавітасці.
Дзмітрый правёў пальцам па гладкай паверхні стала, уважліва прыгледзеўся — следу не засталося, пылу няма. Сеў на сваё «рабочае месца». Тады нечакана зноў трывогай апякло яму свядомасць: а ці зможа?.. Зноў усярэдзіне зварухнулася прыкрасць, і яму цадалося, што нейкі ён нерашучы сёння, як разгублены. 3 высокага вузкага кубка, з якога вострымі канцамі вытыркаліся самапіскі, ён узяў адну, блакітную, з белым блішчастым наканечнікам. Патрымаў яе ў пальцах, быццам узважваў ці любаваўся. Потым, як яго падштурхнула што, рэзкім рухам рукі ўзяў са стоса справа, дзе ляжала чыстая папера, гладкі снежна-белы аркуш, пахапліва напісаў: «План дазнання па абрабаванню нарыхтоўшчыка Вяліка-Бабовіцкага сельпо Апанаса Камароўскага».
Прыгожыя радкі з акруглымі роўнымі літарамі шпарка пабеглі з-пад самапіскі: «Удакладніць, якую суму атрымаў Камароўскі для выплаты рабочым, што пакавалі яблыкі. Праверыць па ведамасці, хто колькі атрымаў. Высветліць, хто тыя людзі, што значацца ў ведамасці».
Самапіска спынілася, як уторкнулася ў кропку. I Дзмітрый незадаволена хмыкнуў. Для чаго яно — хто тыя людзі, хто колькі грошай атрымаў? Пацікавіцца гэтым падказаў яму ўчора Сямён Сяргеевіч. Ён не зразумеў — навошта і ў душы быў не згодзен з падпалкоўнікам, але пярэчыць не стаў. Не той быў час, каб марнаваць яго ў пярэчаннях, трэба было ўпрагацца ў нялёгкі воз і цягнуць яго з усёй сілы. А што ў першую чаргу высвятляць?
Дзмітрый меў цвёрдае перакананне, што неабходна хутка правесці аператыўна-пошукавыя мерапрыемствы. Знайсці людзей, якія падкажуць нейкія канкрэтныя дэталі, навядуць на нейкі след… На высокім загарэлым ілбе да пераносся прарэзалася ўпартая зморшчынка. Самапіска, уздрыгнуўшы блішчастым наканечнікам, зноў павяла радкі: «Высветліць, хто мог ведаць, якая сума засталася ў нарыхтоўшчыка. Адшукаць таго, хто чуў, як Камароўскі клікаў на дапамогу». Запісаў гэта Дзмітрый, засяроджана перачытаў размашыстыя радкі, падумаў: «Ну не можа быць, каб ніхто не чуў. Яшчэ ж не позна было, толькі сцямнела, а вёска — рукой падаць». Ён паразважаў, на што яшчэ неабходна яму скіраваць сваю неадкладную ўвагу, і калі ўжо вырашыў, што план можна дакладваць начальству на пяцімінутцы, расчыніліся дзверы. У кабінет, шырока ступіўшы цераз парог, зайшоў намеснік начальніка аддзялення маёр Івашчанка.
Спачатку Дзмітрыю падалося, што маёр нечым незадаволены. У паходцы, заўсёды роўнай і мяккай, яму пабачылася нервозная таропкасць, у вачах — трывожная пільнасць. Але Івашчанка, як і кожнае раніцы, пры сустрэчах, прывітаўшыся, усміхнуўся. Моцна трасянуў руку лейтэнанта, па звычцы трошкі схіліў набок галаву, хітра прыжмурыўся:
— Шанцуе ж некаторым маладым і прыгожым. — Падаў Дзмітрыю канверт. — Дзяжурны гукнуў мне ў акенца: на другі паверх падымешся, дык перадай нашаму навічку. Сказаў, пекная чарнявая маладзіца толькі што прынесла.
I ўсё ж нейкая трывога стаілася ў вачах у маёра. Дзмітрыю рупіла спытаць, што здарылася, але цікавасць да нечаканага загадкавага пісьма была мацнейшая, чым гэтае жаданне, перашкодзіла. На канверце няроўным, як дзіцячым, почыркам было напісана: «Лейцінанту таварышу Бутоўкіну».