Склаўшы пратакол, Дзмітрый падаў яго шафёру.
— Прачытайце і падпішыце, калі згодны з тым, што тут занатавана.
Андрэй шпарка прабег вачамі радкі. Самапіску, якую працягваў яму Дзмітрый, не ўзяў, нават не зірнуў на яе. Дэманстратыўна дастаў з нагруднай кішэні пінжака сваю, з плаваючым караблікам у празрыстым пластмасавым наканечніку корпуса, размашыста падпісаў пратакол.
— Добра, што міліцыя зацікавілася маім «лысым» дзіравым колам. Цяпер, можа, заменяць мне яго. А то як толькі заікнуся, інжынер тут жа асадзіць. «Табе, кажа, дай новае, дык ты яго прап’еш, а старое зноў паставіш».
Сенажэнскі яўна куражыўся. Гэтая акалічнасць кінулася Дзмітрыю асаблівьім сэнсам. Шафёр кпіў з усяе сілы не проста дзеля таго, каб павычвараць, а хаваў за гэтым штосьці такое, што яго даймала трывогаю ці, можа, нават пакутаю.
— Я паехаў, а ты, лейтэнант, глядзі, не вельмі… — пагрозліва кінуў Андрэй, раптам перайшоўшы на «ты». — Тут табе не тое, што танцы-манцы на балі… Зразумеў? Тлумачыць не трэба?
Гучна загуў матор.
Дзмітрый правёў грузавік вачамі. У вушах у яго гучалі апошнія словы Сенажэнскага. А ў памяці застаўся востры, пранізлівы позірк. Ён устрывожыў больш, чым словы.
V
Апанас Камароўскі сядзеў насупраць Бутоўкіна каля стала і расказваў:
— Загрузіў я апошнюю машыну яблыкамі, адправіў яе і наважыўся ісці дадому. А тут на табе — неба прарвалася. Ну што рабіць? Я пераседзеў у будане, пакуль дождж перастаў. Частку грошай з партфеля, таго-гэтага, па кішэнях расклаў. Як прадчуваў што, на ўсякі выпадак. Сума ж — тры тысячы! Тым часам узялося на змярканне, калі я паджгаў дадому.
Ён цяжка ўздыхнуў. Памаўчаў, пазіраючы некуды міма лейтэнанта, зморшчыўшы лоб. Дзмітрый падняў галаву ад пратакола, у які запісваў паказанні, пачакаў. Яму падалося, што ў хаосе пачуццяў Камароўскага ён адрозніваў адно, якое адужвала астатнія, цягнула за сабой усе іншыя — крыўду. Трывожную, хваравітую крыўду.
— Шлэпаю я сваімі растаптанымі чаравікамі, задумаўся. Толькі перасігнуў канаву, а тут ззаду па галаве як трэсне! Мяне, таго-гэтага, і павяло-о… Калі ён выцягваў грошы, дык схіліўся нада мной. Я, праўда, цьмяна, як праз павалоку якую, пабачыў яго твар. I пачуў — гарэлкай як з бочкі несла.
— Вы пазналі б рабаўніка? — спытаў Дзмітрый. У голасе яго прарваліся ноткі насцярожанасці.
— Відаць, пазнаў бы. Яшчэ ж не дужа ссутонела. Хоць і не ясна, а пабачыў жа.
— Што вы такое асаблівае заўважылі на твары? Можа, якую прыкмету?
— Ну, як вам сказаць… Ніякай прыкметы не заўважыў, але пазнаў бы.
— Пачакайце, Апанас Платонавіч, няўвязка атрымліваецца. Бачылі, пазналі б… Учора і дома і там, на месцы злачынства, калі мы рабілі агляд, вы гаварылі, што страцілі прытомнасць. Дык як жа вы ўгледзелі рабаўніка ў твар?
Камароўскі марудна паварушыўся на крэсле, гэтак жа марудна, як бы цераз сілу штосьці прыгадваючы, пашкроб патыліцу.
— Учора гаварыў і сёння гавару: страціў. Але — адразу, як толькі ён мяне абязвечыў. А пакуль ён, таго-гэтага, выграбаў з маіх кішэняў грошы, дык я апрытомнеў.
Яны пасядзелі моўчкі, адвёўшы адзін ад аднаго позіркі. Дзмітрый адчуў сябе ніякавата, як з ім бывала, калі ён раптам пераставаў што-небудзь разумець. Неспакойна і востра глянуў на тоўстую прыгорбленую постаць.
— Потым я хацеў яшчэ за ім кінуцца. Падняўся наўколенцы і пачуў — машына загурчала. Павярнуў галаву — грузавік. Дык дзе ты яго дагоніш! А нумар не пабачыў, хлусіць не буду. — Ад неспакою, ад адчування пільнай увагі лейтэнанта Камароўскі падабраўся, сеў раўней.
— Пра грузавік вы таксама раней штосьці нічога не казалі.
— Не казаў хіба? Дык жа ў такім патрасенні быў! Ведама ж — мазгаўня разбітая… Бандыт той ледзь глузды не адбіў мне. — Ён прамовіў гэтыя словы такім тонам, усё роўна як гаварыў пра самую зразумелую рэч на свеце і здзіўляўся, як лейтэйант не ўцяміць такой простай ісціны.
Дзмітрыю паказалася, што Камароўскаму неспадзеўкі трапіла яшчэ нейкая думка, што ён нешта ўсяомніў. Пачакаў, калі ён выкажа яе, але той маўчаў, пакрыўджана сцяўшы вусны.
— Тут вось, Апанас Платонавіч, яшчэ адна акалічнасць выклікае непаразумецне, — загаварыў Бутоўкін мякка, падкрэслена даверліва, каб паказаць, што ён вымушан задаваць пытанні, служба патрабуе.— Судова-медыцынскі эксперт, які агледзеў вас сёння, даў заключэнне, што на галаве — невялікая ранка на скуры. Пашкоджанне, кажучы юрыдычнай тэрміналогіяй, адносіцца да катэгорыі лёгкіх. Паслухайце, што тут напісана.