«Глядзі ты, і голас перамяніўся, а то — усё роўна як рыпеў», — зноў пакпіў Дзмітрый, але ўжо няз’едліва, наадварот — хутчэй за ўсё з добразычлівым здзіўленнем.
— I паглядзелі б — зярнятка ў зярнятка. Набярэш у далоні — як золата пераліваецца. — Бухгалтар, падахвочаны такой незвычайнай цікаўнасцю маладога міліцыянера — Краўчук ніколі не спытае, быццам ён і хлеба не есць,— здавалася, адразу забыўся на паперу, на лічбы. — Налета ляжа ў зямлю насенне, скажу я вам, самых высокіх гатункаў! Не было яшчэ ў нас такога збожжа.
Дзмітрый пачуў у яго словах штосьці большае за тое, што было сказана. Настроіўся слухаць Кірылу Восіпавіча далей, але ўвагу яго прыцягнулі таропкія крокі ў суседнім пакоі. Адразу яму падумалася: няўжо Раманкоўская так хутка прыйшла? А ходзіць па-мужчынску…
Віскнулі дзверы, і ў праёме паўстаў Сенажэнскі. Ён пераступіў парог, насцярожана спыніўся.
— Можна? Не перашкодзіў?
З’яўленне Андрэя было неспадзяваным, але Бутоўкіну падалося, што ён чакаў яго. Толькі пашкадаваў, што перапыніцца незвычайная гаворка, знікне тая шчырая радасць, якая адразу так хораша настроіла маўклівага панурага чалавека. Таму ён сказаў Андрэю як бы з неахвотаю:
— Заходзьце.
— А я зноў да вас у міліцыю заязджаў, — ад парога кінуў Сенажэнскі. — Ды пачуў, што вы да нас у Вялікія Бабовічы паехалі. Дык я адразу сюды.
— Што здарылася? — насцярожыўся Дзмітрый, крануўся лальцам ілба.
— Здарылася. — Андрэй недаверліва глянуў на Кірылу Восіпавіча і перавёў позірк на Бутоўкіна, папытаў вачамі: пры ім можна?
Бухгалтар адразу страпянуўся, павярнуў твар да аднаго, да другога. Устаў.
— Ну, я пайду, старая дома зачакалася.— Заспяшаўся, мітусліва пачаў складваць паперы, зачыняць шуфляды ў стале. Выходзячы, яшчэ чамусьці сказаў: — Старая зачакалася, а я тут рассусольваю.
Ён кіўнуў Дзмітрыю ў знак развітання, неяк далікатна, асцярожна паклаў на галаву саламяны капялюш з шырокімі палямі і пайшоў.
Дзмітрый нецярпліва паглядзеў на Сенажэнскага: «3 чым жа ён, гэты вяртанец, цяпер заявіўся?» Андрэй разгадаў яго думкі, пачаў расказваць.
— Ад вас я пайшоў у сталовую паабедаць, — загаварыў ён скорагаворкаю, так, што словы нібы чапляліся адно за адно. — Сяджу за сталом, чакаю, калі афіцыянтка заказ возьме. Аж тут ідзе гэты самы Апанас Камароўскі, нясе дзве бутэлькі піва. Садзіцца побач, ставіць бутэлькі на стол. «Здароў — здароў». — «Ты чуў, — пытае, — што мяне абрабавалі?» Я са злосцю яму: «Яшчэ як чуў!» Потым знарок і кажу: «А я ў той час якраз ехаў па той дарозе». Ён аж падскочыў на крэсле. Пачаставаў мяне півам. Потым бачу — паўлітру выцягвае з кішэні. Тут мяне разабрала цікавасць. «Пагляджу, сабе думаю, што ж з цябе будзе зараз».— Сенажэнскі сабраў ца лбе маршчыны, быццам тое, што мелася яму сказаць далей, каштавала нялёгкага намагання. — Ну, выпілі мы патроху, ён і гаворыць: «Схадзі ты да лейтэнанта міліцыі і раскажы яму аб гэтым».— «Аб чым?» — пытаюся. «Ну, што быў там. Скажы, што бачыў, як з кустоў праз дарогў бег чалавек». I ўсё падлівае ў маю шклянку, усё падлівае. «Дык я ж не бачыў», — кажу. А ён мне зноў: «Давай, браце, вып’ем,— і суне шклянку ў руку. — Гэта, гаворыць, нічога, што не бачыў. Скажаш так, дык мо злачынца смялей будуць шукаць».
Сенажэнскі змоўк, глядзеў на Бутоўкіна, уедліва хмылячы пухнатыя, як у дзяўчыны, губы.
— Вось я і прыйшоў перадаць яго просьбу. — Позірк бліскучых вачэй быў непрыязны і ўпарты. Дзмітрый прачытаў у ім насцярожанае недаўменне, усё роўна як Андрэй стараўся дазнацца, што думае лейтэнант пра гэтае нахабства. Бутоўкіну падалося таксама: наконт таго, пра што расказаў, Андрэй хацеў яшчэ выказаць свае развагі, сваё асабістае меркаванне, ды стрымаўся — як бы ведаў тую адлегласць, на якой належала яму ў гэтай сітуацыі трымацца ад лейтэнанта. Выкажы, а ён падумае — на мазгі капаеш, каб затуманіць іх.
Дзіўна, але ўвесь той час, пакуль Сенажэнскі гаварыў, у Дзмітрыя было адчуванне, быццам недзе тут, убаку, стаяла Марына Раманкоўская. Яна слухала, чакала зручнага моманту, каб уклініць нейкае сваё слова, якое б многае змяніла ў настроі і паводзінах Андрэя. Можа, адчуванне гэтае ішло ад таго, што ён не забываў пра выклік Раманкоўскай і чакаў яе з мінуты на мінуту.
Сенажэнскі пачаў зашпільваць каўнер кашулі, які ад разгарачанасці расхрыстаў у пачатку гаворкі. Каўнер не зашпільваўся. Дзмітрый пасачыў за дрыготкімі, з крапінкамі мазуту ў порах скуры пальцамі, і з яго губ ледзь не сарваўся недарэчна радасны выгук. Позірк яго як прыцягнула магнітам, і ён не мог адарваць вачэй ад цёмна-шэрай манішкі. На ёй ад яркага электрычнага святла зеленаватым бляскам пераліваліся гузікі. Якраз такія, які быў знойдзены на месцы злачынства. Што ж атрымліваецца? Там быў знойдзены, а на манішцы аднаго не хапае… Дзмітрый раней таксама прыглядваўся да адзення Сенажэнскага і добра памятае, што яго шырокія грудзі аблягала другая, сіняя, кашуля. У гэтай ён пабачыў шафёра ўпершыню. Спачатку хацеў спытаць, дзе ён згубіў той гузік, ды падумаў: каб не нарабіць непапраўнай шкоды. Насцярожыш, дык знішчыць кашулю — шукай тады ў полі ветру. Не, нават выгляду падаваць не трэба, што звярнуў увагу, зацікавіўся. Потым, як і належыць па закону, з удзелам панятых, — забраць яе і перадаць на экспертызу.