Дзмітрый дастаў з кішэні цыгарэты, закурыў. Пусціў з адтапыраных губ струмень дыму і адразу зноў глыбока зацягнуўся. Падумаў: «Ну, хопіць пра старонняе, годзе. Навошта табе гэта? Справай займіся. 3 Сенажэнскім, здаецца, усё больш праясняецца. Ці не час браць быка за рогі? Хлапчук жа ясна сказаў».
Машына выехала на гарадскую вуліцу. Шафёр спытаў, куды яго везці, у міліцыю ці дадому? Было ўжо апоўдні, час абеду. Можна было б завярнуць дахаты, але Дзмітрый, крыху памарудэіўшы, махнуў рукой у напрамку галоўнай вуліцы: у міліцыю. Яму рупіла хутчэй дазнацца пра вынікІ экспертызы — гузікі, што на сарочцы ў Сенажэўскага, і той, што знойдзены на месцы злачынсгва, аднолькавыя ці не? Ён не сумняваўся, адколькавыя, але ж для доказу патрэбна, каб гэта было навукова абгрунтавана.
Экспертыза пацвердзіла меркаванні Дзмітрыя. Прачытаўшы акт, які прынёс яму эксперт, ён задумаўся.
Аднак думка пра блізкае вырашэнне блытанай крымінальнай загадкі ўсцешыла яго ненадоўга. У ім па-ранейшаму ўпарта азвалася знаёмае пярэчанне, якое з’яўлялася кожны раз, як толькі ён лавіў сябе на тым, што самаўпэўнена дае сабе паблажку. Цяпер яно нейкім незразумелым чынам звязалася з імем Апанаса Камароўскага. Ды гэта толькі на першы погляд падалося яму — незразумелым чынам. Ішло яно, як ён уцяміў, ад паведамлення ўчастковага інспектара Краўчука. Колькі Краўчук ні шукаў — так і не знайшоў тых загадкавых асоб, якія значацца ў ведамасці, што атрымалі ў Камароўскага грошы. Выходзіць — выдуманыя, «мёртвыя душы».
Раптам Дзмітрыя ўзяла злосць: нечага змешваць боб з гарохам. Не разабраўшыся дасканала, ці ёсць падставы зводзіць разам тое, што магло быць здзейснена асобна адно ад аднаго — адкрыты крадзеж і прысваенне з дапамогай падробкі дакументаў,— не варта ўсё валіць у адну кучу. Так можна заблытацца, што і канцоў не знойдзеш. Розным штучным ускладненням, калі толькі ісці па такім шляху, не будзе мяжы.
I ўсё ж як ні стараўся Дзмітрый канчаткова настроіць сябе на перакананасць, што ў злачынстве замешаны Сенажэнскі, неадступнае няпэўнае пярэчанне тарнавала душу, блытала няцвёрды, хісткі лад яго версіі. Яно ўпарта вяло думкі ў бок ад яе — да чалавека, які лічыўся пацярпеўшым ад злачынства.
У калідоры раз за разам ляпалі дзверы то ў адзін кабінет, то ў другі, чуліся крокі і галасы. На вуліцы гулі машыны і зашумеў, наляцеўшы з-за Дняпра, вецер у вецці дрэў. Бутоўкін чуў усё гэта і не чуў: тое, што дзеелася ў вонкавым свеце, успрымалася ім як нешта надзвычай далёкае, амаль нерэальнае. I нерэальнае, і непатрэбнае цяпер яму. Адзінае, што выразна адгукнулася ў яго свядомасці, дык гэта тэлефонны званок. Дзмітрый нават працягнуў руку да трубкі, але спахапіўся. Тэлефон азваўся глуха — за сцяной.
Паклаўшы ў сейф акт экспертызы, Дзмітрый падумаў, што ўсе доказы сыходзяцца на Сенажэнскім, ён замешаны. Грыша Лабікаў паставіў вялікую гіру на чашу вагаў. Ясна і цвёрда сказаў хлапчук… I заключэнне экспертызы…
Але яму як бы нехта запярэчыў: «Гіра гэтая легкаважкая, бо ўсярэдзіне яна пустая…» — «Глупства, чаму пустая?..» — «Ды ты пагушкай яе харашэнька. То адной рукой, то другой. Хлапчук сказаў ясна і цвёрда — а ці праўду?..» — «Я яму веру…» — «Правільна робіш, без веры жыць нельга. Толькі ж трэба давяраць і правяраць…» — «Навошта, калі ў мяне няма ніякіх сумненняў? Можа, не столькі яму, колькі ёй, настаўніцы яго, веру…» — «Гэта суб’ектывізм. У нашай справе ўсё, што можна праверыць, трэба правяраць. У імя ісціны. Ты верыш, ды Сенажэнскі, магчыма, не паверыць, адмаўляць будзе. А трэба, каб ён нічога не змог запярэчыць супраць доказу. I суду неабходна, каб доказ не пакідаў ніякіх падстаў для сумненняў…» Пасля гэтай размовы Дзмітрый падумаў: «Я разумею, што ў сваіх следчыцкіх вывадах павінен паказаць аб’ектыўную ісціну, сказаць суду праўду, толькі праўду. Я скажу яе, інакш быць не можа…»
Задаволіўшыся, што так закончыў гэтую дзіўную спрэчку, ён павольна ўстаў з-за стала. Заламаў доўгім пальцам край рукава на левай руцэ, зірнуў на гадзіннік. Спахапіўся: ого, як час ляціць! Шыбуй дадому, лейтэнант, паласуйся смачнымі сырнікамі. Маці абяцала, што пачастуе цябе любімай страваю.