— Лейтэнант Бутоўкін слухае! — Гатовы ўжо быў да прачуханкі, хаця і не заўважыў, калі і з якой нагоды падрыхтаваў сябе да яе, хаця і не верыў, што падпалкоўнік стане цяпер рабіць гэта.
У трубку спачатку нехта кашлянуў, потым пачуўся глухаваты голас:
— Добра, калі слухае. Гэта звоніць адзін твой знаёмы… Андрэй Сенажэнскі. Я з вакзала… Чаго ты, лейтэнант, засоп? Ты чуеш мяне? Дык слухай далей, калі чуеш. Прыехаў я за мінеральнымі ўгнаеннямі на станцыю і падвёз да поезда нашага калгаснага пенсіянера. Дык пабачыў тут Камароўскага… 3 чамаданам, чуй, туляецца.
— А ён цябе бачыў? — як ні крыкнуў Дзмітрый. На момант стрымаў дыханне.
— Здаецца, не. Ды цішэй ты, я ж не глухі.
На твары ў Дзмітрыя прамільгнуў балючы выраз. Душу працяло пакутлівае адчуванне глухой непаразумеласці з самім сабою. Кроў у галаве пагнала шпарчэй, яна пагарачэла. Знутры нешта моцна штурхнула яго.
— Прашу цябе, Андрэй, пасачы за ім. Прашу…
У кабінет праз акно скупа цадзілася шэрае святло пахмурнай раніцы. Часта забарабаніўшы па шыбах, сыпануў спорны дождж, яшчэ больш усхадзіўся, мацней зашугаў вецер. Дзмітрый нічога гэтага не чуў і не бачыў. Некалькі секунд ён глядзеў на тэлефонную трубку, а ў сабе ўлаўліваў два паралельныя галасы: Сенажэнскага і свой.
I ён паўтарыў тыя словы, якія здалёку, з самага споду душы, нёс яго ўнутраны голас: «Даруй мне, чалавек».
Яму адкрылася, увайшло ў сэрца нешта надзвычай важнае. Назаўсёды.
— Я зараз прыеду, Андрэй!..
