1939.ВIЛЬНЯ. СЛОВА БЕСПРАЦОЎНАГА
Мы яшчэ будзем доўга зацята глядзець з-пад iлба на сумёты,
На бетонастваралку, насiлкi, рыдлёўкi ды шуфлi...
Па кутах будуць курчыцца, сохнуць, псавацца рабочыя боты.
Памутнеюць i будуць пылiцца ў бытоўцы святочныя куфлi.
У цвiкi, у балты, ушурупы ўваб'ецца, улезе карозiя.
Скарабацяцца бочкi з-пад вапны i вёдры з-пад фарбы парожнiя.
Нехта будзе бадзяцца, шукаючы праўду i радасць устоме.
Нехта стане малiцца, забыўшыся, што ён ў Бога не верыць.
Нехта будзе пацiху спiвацца, анехта— канаць удурдоме...
Толькi прыйдзе адлiга i мы павымаем з-пад лавы цяжкiя сякеры.
САБАКА
Іржа гарыць на ланцугу.
Няхай гарыць... Што я магу?
Магу скакаць, магу брахаць,
Магу я ўзяць i разадраць!
Магу кроў пiць. Яшчэ магу
Сядзець i выць на ланцугу...
Іду туды, куды вядуць.
Бягу туды, куды пашлюць.
Я сплю тады, калi не б'юць.
Грызу тады, як нацкуюць.
Я ем тады, калi даюць.
Я п'ю тады, калi нальюць.
А хто зрабiў з мяне раба?
Каму свярбiць мая бяда?
Я сам аддаў, крый Бог збрашу,
Я сам прадаў сваю душу.
А што я мог яшчэ прадаць?
І дзе мой Друг, каб ратаваць?
КВАДРАТ
Як парад без салдат — не парад,
Так квадрат без вуглоў — не квадрат.
Як футболу патрэбны галы,
Так квадрату патрэбны вуглы.
У квадрата чатыры вуглы.
Хай вялiкi цi самы малы,
А ўсё роўна, як нi павярнi, —
Уквадрата чатыры вуглы.
Нi адзiн, i нi тры, i нi пяць...
Можаш плакаць, аможаш скакаць,
Можаш бiцца аб стол галавой,—
Ты не зменiш сiстэмы старой.
Так вучылi i будуць вучыць.
Нi змянiць, нi стрымаць, нi спынiць
Гэты добраахвотны палон,
Гэты самы грунтоўны закон.
У квадрата чатыры вуглы.
Хай вялiкi цi самы малы,
А ўсё роўна, як нi павярнi, —
У квадрата чатыры вуглы.
Час iдзе, час ляцiць, час iмчыць.
Нi стрымаць, нi спынiць, нi разбiць...
Росквiт вызначыць заняпад.
Застанецца нязменны квадрат.
БЕЛАРУСКI РУХ
Мы — беларускi рух!
З намi крывiцкi дух.
Покi сумленне ёсць,
Мы — беларускi лёс!
Я праклiнаю тых,
Хто ачырвонiў штых
Смерцю маiх братоў.
Я не дарую кроў.
Брат, мой брат — беларус,
Годзе трываць прымус,
Стань пад штандар са мной,
Разам абвесцiм бой
Процi сваёй брыды,
За вызваленне з бяды,
Супраць варожых зграй,
За беларускi край!
Мы — беларускi лёс,
Покi сумленне ёсць.
З намi крывiцкi дух.
Мы — беларускi рух!
ЗВЫШНАДЗЕЙНАСЦЬ
Звышнадзейна жывуць звышнадзейныя людзi.
Звышнадзейна садзяцца ў вагоны метро.
Іх нiхто не аблае, нiхто не асудзiць, —
Не цiкавiць нiкога iх лёс i настрой.
Звышнадзейна працуюць маторы i колы.
Звышнадзейна гудуць на сцяне правады.
Звышнадзейна вядуць звышнадзейнае сола
Звышнадзейныя нетры тунельнай трубы.
Распаўсюджваецца пад зямлёй звышнадзейнасць.
Парцэлюецца i парцэлюецца рытм.
А за столлю, у глебе, ляжыць безнадзейнасць,
Неабходная подзвiгам нова-старым.
ЁСЦЬ
Ёсць людзi, што пахнуць, як рыбы, вадою.
Ёсць рыбы, што пахнуць халоднай крывёю.
Ёсць холад, што пахне смяротнай атрутай.
А ёсць яшчэ смерць, што касуе пакуты.
Ёсць косы, што пахнуць усадзе пагостам.
Ёсць сад, што запросiць усiх нас угосцi.
Ёсць вы, вашы тэлеантэнныя рогi,
І ваш тэлевiзар... Няма толькi Бога.
ТЫ
Ты прыходзiш уцёмна-зялёныя днi.
Ты прыходзiш уцёмна-зялёныя ночы.
Ты прыходзiш, i мы застаемся адны.
У халодным пакоi ратуемся моўчкi.
Асалода лунае ў люстэрку крывым.
Асалода, што зрушыла лёс Леверкюна.
Пальцы ў цемры знаходзяць напятыя струны.
Асалода пульсуе ў агульнай крывi.
Ты сыходзiш уцемру чырвоных агнёў.
Забiраеш адно безнадзейную стому,
Пакiдаеш падзенне з высокае стромы.
На паверхнi пульсуе агульная кроў.