Таго ж
(З вершаў Дзіны Мележ)
Такім жа
Як і я
Вытворцам нічога
Маркотным,
Мізэрным
Слепаглуханямым —
Чамучкам
Такім жа
Як і я
Каторым узоры —
Аргазмамі
Каторым
Раніцы
Колам
Якім утраты
Кулём —
Некаторым
Такім жа
Як і я
Што прачнуліся
Ў левым чаравіку
На правай назе
(Як цісне як цісне – Як! —
Пакуль скачам на адной ножцы ў свае
Трыклятыя пякарні
Па хлебушак) —
Ветрагонам
Такім жа
Як і я
Што ўжо ладна так
Не пажылі,
Але так невынішчальна ўжыліся —
Змардаванцам
Такім жа
Як і я —
Без страху глядзець у вочы —
Тыя ж
І працягваць чакаць —
Таго ж
Noel
і чаўны
даплываюць
і кветкам
не баліць
і магілам самотна
і дамы пыласосяць смерчам
і любоўю любяць
і шабляй жнуць
каласы
і тут пакуль
колер крыві невядомы
і рэха
Слова
яшчэ чуваць
тытанік і аўрора
толькі-толькі
ажаніліся
і няма яшчэ
момантаў
і кіладжоўляў
і конскіх сіл
і свет
малюсенькі —
яму ўсяго тыдзень
без пупавіны
без закону
без клёпак
у вавілонскай вежы
ужо з лёсам
ужо
з вялізнай цыцкай
смокча свой космас
і спіць
і бачыць
што дзень восьмы
нібы
не надышоў
У акіянарыуме
і шчупальцам малітвы
упірацца ў неба
нягеглы
васьміножак чалавека
не стоміцца
абсмоктваць прысоскамі
свядомасці
гранічнасць
не абрыдне
і хлопчык па шкле
з таго боку стукае
глядзі, глядзі,
які смешны
праўда ж, тата?
так, адказвае тата,
і праўда
смешны
Пра сыр і поўню
Чалавек псуецца, як сыр. Спярша плесня яшчэ прывабная, але потым яна ўжо проста прылада гніцця. І трах-бум! І сыр перасек тую амаль невідочную рысу паміж ядомым і неядомым. Бум! І чалавек перасякае нейкую нябачную рысу і робіцца мярзотай. Хтосьці раптам скеміў, што канчаткова спіўся, чыясьці мілая цудоўная звычка перарасла ў пачварны шалёны рытуал, нечыя вочы ўпершыню і ў апошні раз паглядзелі ў пісталетную рулю. А нехта націснуў на курок гэтага пісталета – упершыню. Пісягі на асобе ўжо не загойваюцца. Чалавек са шнарам яшчэ можа быць прывабны, але вось чалавек-шнар – ані. Вось ты кажаш – чалавек не можа раскаяцца, гэтаксама як пагнілы сыр не можа зрабіцца свежым. Але відавочным абвяржэннем тваім словам узыходзіць у небе круглая сырная старая поўня. Сыр можа толькі старэць. А поўня ўмее яшчэ і нараджацца.
У Ампетыяніі прынята казаць пра штосьці немінучае: “Няварты чалавек жыве як сыр і памірае як сыр, а варты жыве як поўня і памірае як поўня”
дым
(З альбому “Будет не будет”, 2018)
несу
поникших дней
и спящих
вечеров
букет
не радо зеркало
и окна
мне не рады
иду по улицам
чужим
иду устало
в руке букет
и календарь
у сердца
горят костры
а в сердце
тлеют
сны
как тяжело
не отражать
лучи
как тяжело
ходить так
невесомо
и сон не сон
и сын не сын
уже
букет кладу
на тёмный
лоб портала
костры горят
всё дым
всё только
дым
Аперацыя “Крогх”
Я пераехаў на вуліцу Чорную з вуліцы Бляклай у пачатку восені. Мне як раз споўнілася сорак.
Вуліца Чорная была зусім кароткая: яна пачыналася ля набярэжнай, ледзьве паспявала крыху падняцца ўверх, да горада, як адразу ж упіралася ў бетонную безваконнасць падножжа цытадэлі Імперскага Інстытута Праўды. Па сутнасці, вуліца Чорная была куртатым несамавітым тупіком з парачкай касабокіх будынкаў.
Першым домам на вуліцы Чорнай ля самай набярэжнай стаяла былая купецкая сядзіба, у сутарэнні якой месцілася кавярня “Пад праўдай”. З вільготных, набрынялых кіслым пітвом і цвіллю скляпенных казематаў улетку на вуліцу выносілі столікі, і калі ў верасні я заехаў у свой новы пакой у даходным доме, столікі ўсё яшчэ стаялі на ходніку. Седзячы за адным з іх можна было глядзець альбо на брудную раку Нонан у даліне злева, альбо на сямідзесяціпавярховы гмах Інстытута Праўды справа, у канцы тупіка. Я пражыў у сталіцы ўсё жыццё, і будынак Інстытута заўжды мільгаў дзесьці там, бачны адусюль, з’яўляючыся арыенцірам і непазбежнай дэталлю гарадскога краявіду, аднак я па збегу акалічнасцяў Інстытута зблізку ніколі не бачыў.