Ананімны сабака ў далёкім горадзе ананімна ветрыць наваколле. Пыса ўгору, збянтэжаная, гаротная. Крыху далей, крыху далей – там, за пахам чалавечага поту, спермы, гнілога мяса і незабудак – яшчэ далей – так, з заўтра – з заўтра тхне цёмным страшным пакінутым пакоем. І не будзе рукі, што гайдане арэлі і ня прыляціць бусла і вясёлым жалейкам не хопіць дыхання. Сабака садзіцца і плача.
– Ты забыўся, але я памятаю, як асцярожліва я падыходзіў да твайго агню, калі я быў сабачаняткам, як твая жонка збірала яблыкі, як мы сядзелі ля агню, абняўшыся і глядзелі ў цемру вакол нас. І зорак было больш, і ты быў дужэйшым, я думаў, ты вырасцеш, але ты так і не рос, вось я не сабачаня, а ты ўсё той жа бяспоўсцевы, лакцісты, мой сябар, мой спадарожнік. Мы столькі прайшлі разам, паляванні, скуралупні, ланцугі і тваё смешнае “але-гоп!” замест “люблю”. І вось заўтра няма, а ты не ведаеш, а я ведаю. Не вінаваць мяне за маю сённяшнюю тугу, іншай ужо не будзе.
Старэча фокстэр’ер не пабег за палкай, так і сеў на клумбу. “Ты чаго, што здарылася?” “Нічога. – падумаў фокстэр’ер – Здарылася нічога, ну, амаль што ўжо здарылася”. Ён падышоў да гаспадара і паглядзеў яму ў вочы, гэтак, як ніколі раней не глядзеў – можа, зразумее?
Пачынаецца дзень тужлівых сабак.
+ + +
Однажды никогда
однажды в чорном
белому
пришлось цвести
однажды не случилась
пыль на книгах
чернели в полуночах маяки
однажды ходики куда-то
не сходили
закончился на кухне
календарь
назад в чернильницу
однажды юркнули
поэмы
и не на троне,
на пеньке
уселся царь
и в поговорки превратились
теоремы
однажды там
однажды никогда
я видимо
наверное
как будто
прожил всю жизнь
вприпрыжку, налегке
пытаясь вечность вспомнить
поминутно
Пра каханне і зоркі
І яму нестае яе, каб дастаць да неба. Роўна яе, так. Яму вельмі хочацца дастаць да неба. Ён ужывае хлараформ.
Калі яна ўжо без прытомнасці, ён становіцца на яе і выцягвае пальцы ў бок начнога неба. Але тое па-ранейшаму далёка. Ён становіцца на дыбачкі. Не, далекавата.
Нясмела падскоквае. Нібыта амаль што дастаў. Скача яшчэ. О, зусім блізка. Яшчэ, яшчэ, пад храбусценне рэбраў, да неба!
Не, не дастаў.
Збянтэжана закурвае. Яна ўжо нават не хрыпіць. Неба далёка. Бадай, далейшае, чым было. Сыходзіць, пагойдваючыся, сплёўвае.
Не тапчыце сваё каханне, купіце тэлескоп.
Пра горы і людзей
Ты ведаеш, як атрымліваюцца горы, бо спярша яны людзі.
Ты ведаеш, як атрымліваюцца людзі – бо спярша яны горы.
І ёсць альпіністы і ёсць геолагі. Яны караскаюцца і даследуюць, яны бяруць пробы і шукаюць карысныя выкапні.
І ёсць сябры.
Яны любяць.
How I missed 4.48 express train
(З вершаў Дзіны Мележ)
Сары Кейн
яшчэ – падумаць аб рамонках
яшчэ падумаць аб рамонках
двойчы – аб рамонках
тройчы – аб рамонках
і потым ужо
сутаргава так
невылазна
пра іх толькі і думаць
пацокваючы варанёным
па зубах
пасмоктваючы варанёным —
на смак – быццам той
братаў
алавяны салдацік
нічога не ведаю
ужо світае
а я яшчэ нічога
не ведаю
скасіла вочы на гадзіннік —
4.49.
падобна, Сара
я спазнілася
на твой
цягнік
буду
дабірацца
на перакладных
Калабкі
Калола пікай у бок зіма, люты выкручваў фарш, які астываў, чалавекаў у бязмежны блакітны змрок, мы рабіліся бардовымі камякамі, мяснымі калабкамі, мёртвымі, мерзлымі, без думкі, без пачуцця, без паху. І кожная спроба ўсведамлення таго, што мы ўсё яшчэ існуем, была небяспечнай і цяжкай бітвай, што займала ўвесь наш пракляты час на гэтай астылай раўніне.
Потым увесну мы прачыналіся, так было з году ў год. І рабіліся шчаслівыя – на ўсё лета і восень.
Але менавіта гэта зімовае, неўтаймаванае балансаванне на мяжы бездані і сябе заўжды заставалася нашай галоўнай дарогай да вызвалення.
Там у самым канцы – Бабулі і Дзядулі, ад якіх мы сышлі калісьці даўным-даўно.
Са мною ўсё часцей адбываецца Пётр Яўгенавіч
Убачыўшы першыя пахаванні, даведацца пра смерць. Дагэтуль каты і сабакі неўпрыкмет знікалі аднойчы, і тады тата з мамай куплялі процьму марозіва і ўсе ішлі ў парк. Смерці не было. Было пытанне, якое ўжо тады хвалявала тваё існаванне.
Няўжо і мяне так калі-некалі – у скрыні, пад трубу і бубен?
І, спалохаўшыся, уцякаць у далёкія крапівы.
І ўжо потым, праз шмат гадоў, лавіць сябе на тым, што ты ляжыш усё часцей гэтымі бясконцымі пустымі вечарамі сам-насам на велізарным ложку гэтак, як тады ляжаў Пётр Яўгенавіч з другога пад’езду