І зліва Летай па шыбе краявіду, і змылася праўда, і патанула хлусня, вада і ноч – усё, што засталося
І няма, авохці нам, ані Слова.
чёрная карета
(З альбому “Себякин грядёт”, 2019)
по дороге катится
чорная карета
катится и скалится
скоро припаркуется
и внутри кареты
чорные скелеты
вот почти приехали
скоро распакуются
три креста три тополя
мама всё волнуется
мой пегас и конокрад
скоро поцелуются
по дороге катится
скорая карета
катится, трясётся
скоро вознесётся
Дрэўцы
Ты знойдзеш яе ў кабаку на плошчы Хіпстэрыяды, яна будзе сядзець справа ад уваходу, з лёгкай сівізною ў валасах, пусціўшы карэнне пад стойкай, здзервянелая, па жыцці эльфійка, па пашпарце якая-небудзь Гражына або Агнешка.
Ты дакладна знойдзеш яе там. Гэтаксама, дакладна гэтаксама, як у лесе ля гораду ты знойдзеш дрэва, на якім ты сам калісьці выразаў іржавым нержавеючым сцізорыкам сваё імя.
Надпіс на кары заплыў.
Гражына або Агнешка пастарэла.
Часам мінуўшчына заглынае цябе і ты садзішся ў трамвай, і гэта ўжо як латарэя – часам ты выходзіш на пляцы Хіпстэрыяды, а часам на канцавым – там, дзе лес і дрэва з выразанымі літарамі.
Табе ўжо ўсё адно, якое дрэва.
Pani chce
Pani chce akwarium z czarnym kawiorem i jajka Fabergé na śniadanie.
Pani życzy sobie szklaneczkę przedwojennego majowego warszawskiego nieba, takiego aby było wstrząśnięte, ale nie zmieszane.
Pani chce wypchanego Białoszewskiego w przedpokoju, żeby tak sobie stanął i firanki cale w marsjańskie hieroglify żeby tak sobie wisiały.
Pani chce pudelka z hemofilia i dwóch Murzynów – żeby Panią masowali, jeden we wtorki a drugi w czwartki.
Pani chce torebkę z ludzkiej skory, sztucznej zresztą, jakby ktoś zapytał.
Świat Panią nie gryzie, lecz oblizuje, piekło Pani nie zżera, lecz delektuje się Panią przez słomkę.
Piekło umie czekać.
ток
токуют
тёмные тетерева
тетива неба
натянута
натянута тетива
токуют
тёмные тетерева
тёмным током ударило
чёрной молнией
в ловком мы болоте,
в ловком
токуют
тёмные тетерева
Верабейкі
Мы сядзім у садзе, увесь верасень, невылазна, мы ямо гарэхі і яблыкі і па вечарах глядзім на наш дом на пагорку. Штовечар мы глядзім, як у час заходу наш дом сцякае крывёю там, наверсе. І штовечар абяскроўлены дом блядне, ягоныя абрысы губляюцца ў прыцемках, і, не паспееш міргнуць, а ўжо ўвесь ён распускаецца ў восеньскім космасе цыкад ды знічак, і здаецца, што няма і не было яго ніколі, і пагорка не было, і сонца не было, а заўсёды быў смак яблык і гарэхаў у роце, кіслае і алеістае.
І мы ідзём навобмацак скрозь ноч, цыкаючы кіслымі языкамі, мы шукаем дом, басанож ступаючы па вільготных каменных прыступках, мы знаходзім дом і ўваскрашаем яго, запальваючы электрычнасць ва ўсіх пакоях, і мы сядзім ля каміна і зноў ямо яблыкі, і ямо гарэхі, гэтую ежу мёртвых багоў, мы размаўляем размовы – даўно без словаў, даўно без косак, без пачатку і канца. У нашых размовах гэтай восенню сэнсу не больш, чым у вераб'іным ціўканні, і мы ціўкаем і цёхкаем, і засынаем ля каміна ў нашым доме на пагорку.
А назаўтра знову спускаемся па зарослых быллём прыступках у сад. Там старыя плеценыя крэслы, рыпучыя і пашарэлыя ад непагадзі, і калі, седзячы ў такім крэсле, заплюшчыць вочы і прабегчыся кончыкамі пальцаў па спінцы ды падлакотніках, дык падасца, нібыта сядзіш на каленях у шкілета нейкай незямной старажытнай істоты, якая ўпала да нас у сад разам з восеньскімі знічкамі.
Мы ўсё часцей сядзім так, з заплюшчанымі вачыма, краявід вакол ужо даўно зрабіўся свойскім і зведаным, мы прызвычаіліся да яго, як прызвычайваецца рука да кішэні, ён быццам бы ўжо адціснуўся на сеткавіцы, і нам цікавей заплюшчыць вочы і глядзець на нашыя ўнутраныя краявіды, ажылыя пад павекамі аграмадныя цёмныя мацерыкі і акіяны, сляпыя пульсуючыя сталіцы і шэрыя імклівыя рэкі.
Там – невядомае, хуткае, прышлае.
А тут – дом на пагорку, што захлынаецца крывёй заходу – вечар пры вечары, а ўначы – яго электрычнае ўваскрэшанне, а раніцай – дотык нетутэйшых шкілетаў і аскомы, і яблыкі, што падаюць побач са знецярплівелымі ньютанамі.
Неадкрытыя заканамернасці, неасягнутыя законы. І няма ані змогі, ані ведаў, ані жаданняў. Пасля, у горадзе, у студзені, у сляпуча-белай кавярні мы глядзім праз вітрыну ў ноч і бачым сваё адлюстраванне і трошачкі зімы.
Адлюстраванне цябе пытаецца ў адлюстравання мяне:
– А памятаеш, які цудоўны быў верасень?
– А то! – адказвае адлюстраванне мяне.
– Чык-чырык! – кажа адлюстраванне цябе.
Трапілася