Zamarła w pół ruchu, z palcami na bluzce.
– Przyszedłem, by udzielić ci dwóch rad. Po pierwsze, wyczyść piwnicę i zapomnij o tym, że kiedykolwiek coś w niej było. I jeśli nie chcesz zobaczyć własnych ugotowanych stóp, nie baw się tak nigdy więcej, niezależnie od tego, czy mąż będzie cię bił, czy też nie. Bo bicie męża można jakoś przeżyć, a nie znam nikogo, kto wyszedłby cało z kąpieli we wrzącym oleju. Szczęśliwe zbiegi okoliczności są łaską od Pana, a Pan nasz nie zsyła swych łask pochopnie. Po drugie, przygotuj spis szkód, jakich doznałaś w wyniku niesprawiedliwego oskarżenia, i przynieś mi go do podpisu jutro rano. Miasto wypłaci ci rekompensatę, ale bez mojego podpisu sprawa mogłaby się ciągnąć w nieskończoność.
– Dlaczego… – Opuściła jakoś tak bezradnie dłonie.
– Dlaczego to robicie?
To było dobre pytanie i sam je sobie zadawałem, ale nigdy nie mogłem znaleźć stosownej odpowiedzi. Chociaż…
– Gdyż służę prawu, Loretto – odparłem, a była to tylko część prawdy. – Tak, jak pojmuję je mym wątłym umysłem.
Pokiwała głową, chociaż nie sądziłem, by zrozumiała. Nie sądziłem, by ktokolwiek rozumiał. Może tylko mój Anioł, gdyż czasem sądziłem, że jest równie szalony, jak ja sam. Zresztą skoro do tej pory nie doprowadził mnie do zguby, musiał uznawać mnie za pożyteczne narzędzie.
– Jesteście dziwnym człowiekiem. – Spojrzała mi prosto w oczy i znowu zaczęła rozpinać guziki. – Zostańcie ze mną, proszę. To nie zapłata, to…
Podszedłem bliżej, a ona nadal śmiało patrzyła. Wydawało mi się, że nawet lekko się uśmiecha.
– Pragnienie? – podpowiedziałem, a Loretta wolno skinęła głową i rozpięła bluzkę do końca.
Kiedy się obudziła, ja już nie spałem. Leżałem na wznak, z otwartymi oczami i wpatrywałem się w ciemne, drewniane belki sufitu.
– Mordiiimer – Wkręciła się we mnie całą sobą. – Wiesz, co sobie pomyślałam?
– Wiem – odparłem.
– Żartujesz? – Parsknęła krótkim, urywanym śmieszkiem.
– Pomyślałaś sobie, że interesująca byłaby odmiana w twoim życiu. I podróż. Na przykład do Hez-hezronu. – Przekręciłem się na bok i spojrzałem na nią. Naprawdę była zaskoczona.
– Piękna byłaby z nas para – ciągnąłem dalej. – Inkwizytor i trucicielka.
– Czemu nie? – odpowiedziała po chwili chłodnym tonem.
– Bo to nie wyszłoby ci na dobre – odparłem. – Możesz mi wierzyć.
– Założę się, że będziesz tego żałował. – Oparła się pięściami na mojej piersi i zbliżyła twarz do mojej twarzy.
– Będziesz tego żałował już pierwszej, nudnej, samotnej nocy w drodze do Hezu.
– Założę się, że masz rację – przytaknąłem. – Ale niezależnie od tego, odpowiedź nadal brzmi: nie.
– Masz kogoś, co? Tam, w Hezie? Żonę? Kochankę?
– Od czasu do czasu dziwki z burdelu – burknąłem – i nie sądzę, aby miało się to w najbliższym czasie zmienić…
Zastanawiała się chwilę.
– Przecież się chyba nie boisz – powiedziała – że urządzę cię, jak mojego męża? To nie o to chodzi?
Roześmiałem się, bo sama myśl, że miałbym jej się bać, wydała mi się naprawdę zabawna.
– Nie byłabyś w stanie mnie otruć, nawet gdybyś chciała – odparłem. – Potrafię rozpoznać smakiem lub węchem większość znanych na świecie trucizn. To jedna z rzeczy, których mnie uczono. W końcu sama wiesz, że żyjemy w niebezpiecznym świecie.
– To może ja ci się po prostu nie podobam, Mordimer? Jestem za stara? Za brzydka? Za głupia? Wstydziłbyś się mnie w wielkim mieście? Przecież nie chcę, żebyś, się ze mną żenił. Mogę ci sprzątać, gotować…
– Loretto. – Położyłem jej palce na ustach i zamilkła. – Powiedziałem: nie.
– Dlaczego? – zapytała już teraz z prawdziwą złością w głosie. – Nie zasłużyłam sobie choćby na odpowiedź?
– Nie zrozumiałabyś – powiedziałem po chwili. – I dajmy spokój tej rozmowie.
Odwróciła się gwałtownie na bok, jej piersi przeleciały nad moją twarzą.
– Idź już sobie – burknęła. – Weź tego czarownika i jedź go spalić do Hezu.
Chwyciłem ją za ramię i przekręciłem z powrotem w swoją stronę. Stawiała opór, a potem ugryzła mnie w rękę. Roześmiałem się, tym razem szarpnąłem mocniej, wyrwałem dłoń z jej ust i unieruchomiłem jej ramiona.
– Mamy jeszcze trochę czasu – powiedziałem.
– Nie! – warknęła. – Nie chcę!
– I to jest właśnie podniecające – powiedziałem, zbliżając usta do jej ust.
Kiedy już skończyliśmy, leżała na wznak z zaczerwienioną twarzą i piersiami. Pod lewym sutkiem puchła jej skóra i widać już było siny ślad po ugryzieniu. Dyszała ciężko, a kropelki potu błyszczały na jej skórze.
– Mordim-mer – szepnęła. – Co ja bez ciebie zrobię?
Uśmiechnąłem się, a potem wstałem i zacząłem zbierać rozrzucone na podłodze ubranie.
Przed karczmą, uwiązane do płotu, stały już trzy konie podesłane przez burmistrza. Sam burmistrz, jak zwykle w towarzystwie nieodłącznego księdza proboszcza, stał pod okapem, na zewnątrz karczmy. Znowu mżył, ciepły tym razem, deszczyk, a niebo zasnuwały sine chmury.
– Panowie – rzekłem na powitanie. – Miło was widzieć.
Przyjrzałem się uważnie wierzchowcom. Być może wstydziłby się na ich grzbiet wsiąść możny szlachcic, ale biednemu Mordimerowi na pewno wystarczą. Zwłaszcza, że będą wieźć nie nas, lecz nasze pakunki.
– Z koników jestem zadowolony – powiedziałem. – Przygotowaliście gotówkę?
Burmistrz skinął ponuro głową i wyciągnął zza pazuchy pękaty mieszek z koźlej skóry. Duży był ten mieszek. Zważyłem go w dłoni i schowałem do wewnętrznej kieszeni płaszcza.
– Nie przeliczycie, mistrzu? – spytał ksiądz.
– A po co? – Wzruszyłem ramionami. – Ufam, że nie chcecie, bym wrócił po brakującą sumę.
Przed drzwi wyszedł Kostuch. Ubrany już do podróży, z trudem dźwigał duży wór z księgozbiorem doktora Gunda.
– Cóż – powiedziałem. – Teraz tylko po czarownika i do domu.
Kostuch uśmiechnął się, wyszczerzając zęby.
– Trzy? – przyjrzał się koniom. – Dwa by starczyły, Mordimer.
Pokręciłem tylko głową. Zawsze mówiłem, że Kostuch nie ma zbyt lotnego umysłu.
– Idziemy – rozkazałem.
Doktor Gund siedział na parterze miejskiego aresztu. Dobrze związany i zakneblowany. Nie, żebym bał się jego czarów, ale strzeżonego Pan Bóg strzeże. Brat burmistrza miał bladą twarz, podkrążone oczy i zakrwawiony, chyba złamany nos.
– Przecież mówiłem, żeby go nie bić – skrzywiłem się. – Który to?
– Strasznie wył, Mordimer – wyjaśnił Pierwszy. – Już słuchać tego nie mogłem.
– I czego wyłeś? – Spojrzałem na Gunda. – Uwierz mi, że w Hezie nawyjesz się za wszystkie czasy.
Burmistrz splótł ze sobą palce lewej i prawej dłoni. Ksiądz odwrócił wzrok.
– Wsadźcie go na konia i zawiążcie liny przy popręgu – rozkazałem.
– Uwolnić mu ręce? – spytał Pierwszy.
– Nie, ale zawiąż je z przodu, żeby mi nie spadł z siodła. – Spojrzałem jeszcze raz prosto w twarz doktora.
– Musimy przecież dbać o ciebie. Ale jak będziesz czegoś próbował, czarowniku, albo choćby zacznę przypuszczać, że czegoś próbujesz, to wiedz, że potrafię ci sprawić ból bez okaleczania ciała. Więc lepiej ciesz się miłą podróżą, bo założę się, że jest ostatnia w twoim życiu…
Burmistrz przetarł oczy wierzchem dłoni. Mój Boże, jak mało odporni są ludzie. Powinien się cieszyć, że jego brat otrzymał szansę godnej śmierci. Być może umrze skruszony i pogodzony z Bogiem, mając nadzieję, że po wiekach czyśćca trafi w końcu do Królestwa Niebieskiego. W każdym razie my, inkwizytorzy, uczynimy wszystko, by pojął swe grzechy i szczerze, z rozpaczliwą tęsknotą ich żałował. A potem przyjmował płomienie stosu zarówno z bólem, jak i radosną ekstazą.