— Мы можам навесці гэтую штуку на любога вашага вучня, на вас...
I сапраўды, Яўген Сцяпанавіч убачыў на цыфербллце ваду, выспачку і сябе збоку, які глядзіць у гадзіннік.
— А зараз... — Чыгуначнік націснуў на рожкі з боку цыферблата і адначасова павярнуў абадок.
Цыферблат засвяціўся яшчэ больш ярка, і Расолька ўбачыў нейкую кавярню, Мішу Міхліна і Джынсавага. Яны размаўлялі як у мультфільмах, як на пласцінцы з пабольшанай хуткасцю.
– Ён пра ўсё здагадаўся, — пішчаў Міша. — Ён аддаў ім сшытак і расказаў ім усё; Кладка абяцаў мне адкруціць галаву.
– Усё правільна, — таксама пішчаў і журналіст, — толькі не Росаль здагадаўся, а “чарнобыльцы” перадалі. Я ж табе казаў — пакуль не падсядзе іхні гадзіннік, нам няма чаго і рыпацца. Але ўпэўнены, што яны ўжо нічога не бачаць... Учора... меў шчасце прымаць іх у сябе на кватэры...
– Білі?
– Не, абрабавалі... але не важна; галоўнае, я заўважыў, які яркі цыферблат. А гэта значыць — скора капцы, я ж трохі ведаю сістэму гэтага японца... Ну, ты гатоў на заўтра?
– Баюся, ніхто не падтрымае.
– I не трэба! Хлопчык, ты не ведаеш, што такое прэса...
Выява пачала раптоўна цямнець, расплывацца; цыферблат матава засвяціўся, нібы экран толькі што выключанага тэлевізара.
— Ну, вось, — сказаў Чыгуначнік. — Засталося на хвіліну, не больш, якраз паглядзець, што яны заўтра ўтвораць.
Не было яшчэ і васьмі раніцы, як да ўвахода ў двор Гімназіі Новага Тыпу нумар X падышоў хлопчык, з нейкімі прыладаміі, якія нагадвалі складзеныя ў футарал вуды і сачок. Хлопчык выбраў месца — трохі з боку ад увахода, насупраць прыпынку цераз вуліцу, разабраў прылады і прымацаваў да агароджы плакат. Потым падаслаў на выступ агароджы посцілачку і прысеў.
Галадоўка!
Пратэстую супраць дыктату і заклікаю
ўсіх дэмкратычна настроеных
людзей падтрымаць мяне!
Ніжэй ішоў тэкст на англійскай мове.
Хутчэй за ўсё рэзананс з гэтай акцыі нейкі быў бы — ужо на прыпынку людзі падыходзілі бліжэй да бардзюра, узіраліся, але ў гэты самы момант праходзілі побач з галадоўшчыкам школьнікі, і між іх — Кладка з Аленаю. Кладка спыніўся і прабег вокам па плакаце. Міхлін (а гэта быў, вядома, ён) заварушыўся:
— Далучайцеся, хлопцы! Падпісвайце ліст пратэсту!
Кладка перадаў Алене сумку з падручнікамі, схапіў Мішку за плечы, перавярнуў і даў моцнага кухталя. Плакат уміг быў разламаны і выкінуты ў бліжэйшую сметніцу.
— Трэба папрасіць, каб яго перавялі ад нас куды-небудзь, — раіла Лена, калі Міхліна з двух бакоў узялі пад рукі — на ўсялякі выпадак.
Вёў ён сябе надзіва спакойна, нават весела, быццам ніяк не шкадаваў, што яго не падтрымалі і справа яго не выгарэла.
Ніхто: ні людзі, сведкі інцыдэнту, ні школьнікі — не маглі бачыць, як чалавек у цёмных акулярах і ў джынеавай куртцы, што глядзеў на ўсё гэта з акна суседняга дома, ліхаманкава выцягнуў з фотаапарата плёнку, запіхнуў яе ў шкарпэтку, а на яе месца ўставіў іншую. Потым зусім ужо спакойна зашпіліў футарал, не спяшаючыся, выйшаў з кватэры і ўнізе, на лесвічнай пляцоўцы, убачыў Расольку, Чыгуначніка, Кепку і Валю.
Джынсавы кісла пасміхнуўся:
— А, спадары маралісты! Здаюся без бою, ведаючы пра вашыя лапкі. Але ж і свінні вы, шаноўныя. Калі ўчора ўламаліся да мяне на кватэру і я грузіў вас свежай рыбкаю і «Экстраю», вы ж абяцалі мяне больш не чапаць.
Ён паволі спускаўся ўніз. Чыгуначяік ступіў насустрач, моўчкі вырваў з яго рук фотаапарат, дастаў плёнку і засвяціў. Калі б Джынсавы быў без цёмных акуляраў, яму не ўдалося б схаваць тую радасць, што бліснула ў яго вачах.
— Сорамна, спадар японец, — сказаў ён Чыгуначніку радасна. — Мог бы купацца ў золаце, піць халоднае піва ў офісе пад Токіо і загараць ва Гаваях, а ты, як прахадзімец, колеш дзецям языкі, адбіраеш чужыя дэфіцытныя плёнкі, запрагаеш карослівага каня і калупаешся ў радыяцыйным дзярме... А ты, — да Раоолькі, — дабраўся ўжо да дзяцей? Пашкадавалі цябе два разы... А маглі...
Што маглі, так і засталося тайнаю. Расолька, прыўзняўшыся трохі (ён быў ніжэйшы за Джынсавага), моцнай і рэзкай аплявухаю збіў з яго джынсавую шапку. Джынсавы не пакрыўдзіўся, нагнуўся і падабраў яе.
— У Японіі, якую ты згадваеш, — смеючыся, сказаў Чыгуначнік, — за такія штукі не поўху, а паклалі б табе пальцы на калодку і патрушчылі б такім інструментам накшталт бязмена. Там з гэтым, браце, строга – дэмакратыя.
-- Да пабачэння, — сказаў Джынсавы.
-- Ну не —бачымся мы, спадзяюся, у апошні раз. Больш мы не з'явімся ў гэтым горадзе, ва ўсялякім разе, пакуль ты ім кіруеш...