-- Скажите, — пытае вядучы, — вы уже не сторонник перестройки? Почему?
-- Вместо того, что мы хотели — демократии, у нас родился чудовищный урод. И только дураки или слепые могут молиться на этого калеку и хлопать в ладоши.
- Значит ли это, что «делали» ребенка не так, как нужно?
-- Можно делать ребенка по всем правнлам, но если родители были пьяны, рождается урод.
Вядучы задумаўся... Задумаемся і мы.
Ёсць анекдот: калі вам прысніцца чаланак у кепачцы, на пяньку каля шалаша — чакайце непрыемнасцяў. Так і тут: недзе ў далёкай Расіі збіраюцца перад кінакамераю некалькі чалавек — не дзяржаўных дзеячаў, увогуле, цяжка вызначыць іхні занятак, — пасядзяць, пагутараць, пап'юць кавы, пакураць, — і на Беларусі (як, зрэшты, і паўсюль) чакай новых пераменаў. Гэта ўжо як народная прыкмета.
Магчыма, калі гэтая кніжка выйдзе (калі выйдзе), перамены ўжо надыдуць. Я спадзяюся, я прымушаю сябе верыць, што для маёй маткі, вяскоўцаў, усіх беларускіх людзей, для маёй мовы гэта будуць шчаслівыя перамены.
Я прымушаю сябе верыць, што мы лепш зажывём матэрыяльна, але будзем помніць і папярэджанне паэта, што «холодильник, рыдая, за гробом твоим не пойдет».
Зусім патаемна я прымушаю сябе верыць, што мой народ — калі не ўвесь, дык хоць бы частка школьнікаў і студэнтаў — задумаецца, чаму Бог пусціў яго ў свет менавіта беларускім народам, а ніякім іншым.
Я не веру, але прымушаю сябе верыць.