— Я не думаў. Табе расказала Мілана. Каб выставіць сваю святасць, Будыка не мог не выдаць грэшнага сябра.
— Я даравала ўсё. У імя сям’і. Але дагэтуль хаваць, што ў цябе дачка…
Ён імкліва падняўся за яе спіной, зашаптаў у патыліцу:
— Вольга, усё больш складана, чым ты думаеш. Віталія — дачка Сваяцкага. Помніш? Я расказваў, як маці яе прыйшла да нас, яе прывёз Павел, як яна нарадзіла… з якімі пакутамі… траха не загінула і сама і дзіця. Пра ўсё іншае табе расказала Мілана. Віта вырасла ў атрадзе… Партызанская дачка. Але ў Надзі… у маці яе… так і не хапіла, мужнасці… дагэтуль не хапіла… сказаць, хто ж яе бацька. Сваяцкі расстраляны па прыгавору суда. Не буду апраўдвацца. Дзе я вінаваты — я вінаваты. Але можаш паверыць — я не бачыў іх многа гадоў. А тут, калі ехаў ад Васіля, мяне пацягнула праведаць. Вольга, ты не скажаш, што калі-небудзь я быў пашляком. І гэта была не пошлая сувязь, як іншыя на вайне. Не. Мы штодня глядзелі смерці ў вочы. Я выратаваў яе і дзіця… Яна выратоўвала мяне… Не аднойчы.
Вольга маўчала, павольна заплятаючы валасы ў касу. Не, нічога не заплятала, проста рукі застылі на патыліцы, рукамі лавіла гарачае мужава дыханне ці загароджвалася ад яго.
— І я ўдзячны ёй. Але, удзячны. Ты можаш думаць, што хочаш. Але бываюць парывы, калі хочацца пабачыць чалавека, друга. Прыехала Марына Казюра. Хоць завошта ёй быць удзячнай? Яна магла праклінаць мяне за сыноў. Аднак жа прыехала… Захацелася ёй пабачыць камандзіра.
— Іван, я ні ў чым цябе не папракаю.
— Не, я ўсе гады адчуваў твой нямы папрок.
— О, даўно ўжо ад яго нічога не засталося!
— Мне не лягчэй ад тваёй абыякавасці. Быццам я не мужчына ўжо. Не муж…
— О божа. Ты п’яны, Іван. І ў цябе неспакойна на сэрцы.
— Ніколі ў мяне не было спакойна на сэрцы. Ты павінна зразумець. Мне хацелася ўбачыць яе. Можа апошні раз. Не думай благога, калі ласка.
— Я не думаю. Я веру табе.
— Прыехаў — там Віталія. Я ведаў яе малую. А тут — дарослы чалавек. І яна спытала: хто мой бацька? І я сказаў. А што яшчэ я мог сказаць? Што сказала б ты?
— Не ведаю. Ты быў звязаны змовай маўчання. Але каб я была яе маці, то сказала б праўду. Даўно.
— О! Ты думаеш — гэта лёгка?
— Нялёгка. Але прасцей. Навошта заблытваць вузел, які і так заблытаны. Калі-небудзь яго ўсё роўна прыйдзецца секчы. А гэта будзе балюча. Усім вам. І яшчэ можа каму…
— Урэшце, хто мае права назвацца яе бацькам? Ён? Гад той? Каб і застаўся жывы? Звяруга, які забіваў дзяцей? Не! Я выратаваў яе пры нараджэнні. Я насіў на руках. Два гады. Больш. У такіх умовах! Па лесе. Па балотах.
— Я разумею, Іван. Гэта трэба Надзі. Так ёй лягчэй.
— Не думай пра яе дрэнна! — на поўны голас сказаў Антанюк.
— Цішэй! Не ўсе спяць, — папярэдзіла Вольга Усцінаўна. Паднялася і выключыла святло. Але гарэў ліхтар на вуліцы, трохі наўскось ад акна, і, перакошанае, як на абстракцыянісцкай карціне, акно адбівалася на бакавой сцяне, на серванце.
Жонка пастаяла каля дзвярэй, як бы раздумваючы, што рабіць. Іван Васільевіч падумаў, што яна не вернецца, пойдзе туліцца дзе-небудзь, магчыма — на кухню, загрувашчаную брудным посудам, можа будзе плакаць там.
Не, Вольга вярнулася і адразу лягла на край канапы, не скінуўшы халат, ад якога пахла кухняй. Цяпер ён сядзеў над ёй, углядаючыся ў паўзмроку ў твар.
— Я ніколі не думала пра яе дрэнна, Іван. Як ні дзіўна. Я шкадавала яе. За ўсё, урэшце, нясем кару мы, жонкі і маці. За вашу здраду і за ваш гераізм. Мяне толькі абражала, што пачула праўду ад Мшаны, а не ад цябе. Ты расказаў паўпраўду, чвэрць праўды. Ты паводзіў сябе як баязлівец, праслаўлены камандзір.
— Зноў прашу: без іроніі, Вольга. Я думаў, што захоўваю твой спакой. Табе не так лёгка жылося, як здавалася некаторым.
— Я ніколі не скардзілася на свой лёс. У мяне — дзеці.
Трохі пакрыўдзіў такі мацярынскі эгаізм: у яе дзеці, а ў яго, выходзіць, няма іх.
— Я таксама думаў пра дзяцей. Заўсёды. Пра ўсіх. Не пра адных сваіх.
— Не трэба такіх маштабаў, Іван. Будзем думаць пра сваіх дзяцей. Хто яшчэ пра іх паклапоціцца? Што ты думаеш рабіць?
— Як што?
— Ну, з дачкой сваёй.
— Яна самастойны чалавек. Настаўніца. Ёй нічога не трэба.
— Я не пра тое. Пра яе становішча ў нашай сям’і.
— Раніцой я абвяшчу Васілю, Ладзе, што яна — іх сястра.
Жонка схапіла яго за рукі, як бы жадаючы ўтрымаць ад неабдуманага ўчынку, зашаптала гэтак жа горача, як шаптаў ён хвіліну назад:
— Не рабі гэтага, Іван! Навошта? Ёй сапраўды нічога не трэба. Не дванаццаць гадоў. Нават не семнаццаць. У такім ужо ўзросце ўсё адно — ёсць бацька ці няма яго… А як паставяцца да гэтага нашы дзеці? Васіль? Лада? Лада! Добры вясельны падарунак ты ёй паднясеш. А Саша? Што падумае ён? Мы ж зусім не ведаем яго. Што ён за чалавек? Не многа радасці прынесла гэтае вяселле. Ашаламіла яно мяне. Сапраўды нейкае касмічнае. Колькі начэй я не спала! Ты не ведаеш гэтага. Ты спакойна спаў…