— Паеду дадому.
Васіля гэта проста ашаламіла.
— Чаму так раптам?
— Я ж на рабоце. Мяне адпусцілі на тры дні.
«Чаму так нечакана?» — не спытаў, як сын, але пакутліва думаў Антанюк. Сказала нешта Вольга? Не. Не падобна. Не магла яна нічога сказаць. Ды і калі? Жонка пайшла ў бібліятэку, калі Віталія яшчэ спала. Усе яшчэ спалі. Снедалі без Вольгі. Што здарылася?
Віталія абула буркі, надзела просты касцюм, у якім, пэўна, хадзіла ў школу, укладвала ў чамадан чаравікі, плацце, якое брала для тэатра.
Васіль стаяў побач, разгублена, як малы, прасіў:
— Ну пачакай хоць маму. І Ладу не пачакаеш? І Сашу? Як можна так, Віта?
— Яны не пакрыўдзяцца на мяне.
— Дзіўная ты нейкая. Не развітаўшыся? Віта! Прашу: застанься да вечара. Ты ж не казала, што табе абавязкова трэба паехаць сёння. Яшчэ ўвечары маўчала. Што здарылася за ноч?
— Мяне чакаюць дзеці.
Івана Васільевіча кранула гэтая сцэнка — як закаханы, просіць сын, і якая няўмольна-жорсткая, нечакана і невядома з якой прычыны, зрабілася гэтая дзяўчына. Ён паспрабаваў памагчы Васілю ўгаварыць яе:
— Няма ж поезда цяпер.
— Не, ёсць! На Брэст. Я паеду на Брэст. Мне так нават зручней. Я прыеду на нашу станцыю, калі развіднее і можна будзе ісці.
— Я хацеў перадаць маці які-небудзь падарунак.
— Навошта?
— Ну, няёмка так. Ты была ў гасцях…
— Ёй нічога не трэба! Я нічога не вазьму!
Пра падарунак сказала амаль са злосцю — як ударыла. Іван Васільевіч баязліва адступіў: лепш не чапаць чалавека, калі ў яго пагана на душы. Але з-за чаго?
Нават Васіль безнадзейна ўздыхнуў.
Віталія на міг памякчэла — правяла даланёй па Васілёвай шчацэ, якраз так, як маці яе дакраналася да яго, Антанюковай, шчакі ў апошнюю сустрэчу, і ўжо не па-жаночаму, па-мацярынску, гэтак і яна, Віталія: не як дзяўчына прыласкала і суцешыла хлопца — як сястра.
— Не трэба, Вася. Ты — добры. Я рада, што пазнаёмілася з табой. Я шчаслівая… — Паглядзела на Івана Васільевіча. Дзіўна паглядзела. Не то з дакорам, асуджэннем, не то шкадуючы яго — ён так і не зразумеў. Толькі адчуў не проста смутак — боль, амаль роспач. На душы стала вельмі пагана. Здавалася, зрабіў нешта брыдкае, нізкае. А што? Нічога ж такога. Але не мог пагаварыць з ёй адзін на адзін, не мог растлумачыць… А што тлумачыць? Яна ж казала там, у вёсцы, што зусім не трэба выкрываць іх тайны; яна прыедзе, каб паглядзець на сваіх сясцёр… Убачыць брата не спадзявалася. Ёй пашанцавала.
Захацелася правесці яе да поезда і па дарозе сказаць нешта, што — не ведаў, але адчуваў, што абавязаны сказаць нешта такое, што магло б неяк прасвятліць яе такі ад’езд, іх адносіны, супакоіць боль, як і свой. А з-за чаго ўсё-ткі ёй забалела? Урэшце, няцяжка здагадацца — з-за чаго. Не так мала прычын. І ўсё ўскладнялася. Яшчэ гэта Васілёва захапленне. Яно больш чым што магло ўзрушыць дзяўчыну і спалохаць.
Але праводзіць пойдзе ён, Васіль.
Яны ўжо апрануліся.
Віта падышла развітацца. Моцна, па-мужчынску сціснула руку. Іван Васільевіч затрымаў яе руку.
— Перадавай маме прывет. І ўсё. Шчасця ёй. Скажы: я глыбока ўдзячны ёй. І табе. Дзякуй, што прыехала.
— Вам дзякуй. Скажыце Вользе Усцінаўне, што я дзякую ёй за гасціннасць. А ты, Вася, пацалуй Ладу за мяне. Я жадаю ёй шчасця. Каб Саша хутчэй вярнуўся. І ты… Прыязджайце да нас тады. У нас — хораша. Асабліва ўлетку. Рэчка, праўда, у нас мелкая. Але Прыпяць недалёка…
Яна сказала гэта, звяртаючыся ўжо да Васіля, але пранікліва глядзела ў вочы бацьку і не адымала рукі. Позірк яе не быў мяккі, ласкавы, вочы не затуманьваліся, як туманяцца яны ў жанчын у хвіліны развітання. Не, яна глядзела жорстка, бадай-што асуджаючы.
Ён не вытрымаў, сказаў:
— Не крыўдуй на мяне, Віта. Я стары чалавек. І… не партызан ужо…
Тады яна рэзка адняла руку.
— Чаго мне крыўдаваць? — І амаль весела працягнула: — Што вы-ы, Іван Васільевіч, бацька наш партызанскі! Бывайце здаровы. Напішу — адкажыце.
Віта. Абавязкова. Скажы маці: я кланяюся ёй.
Вольга, вярнуўшыся з работы і даведаўшыся, што госця паехала, сказала:
— Яна разумная.
«Эгаістка! Дзеля ўласнага спакою і спакою дзяцей ты гатова выгнаць чалавека з дому! Найдабрэйшая з жанчын!» — траха не закрычаў Іван Васільевіч. Але разумеў, што зрывацца нельга, што ад гневу стане яшчэ горш яму ж.
Расчаравала і Лада. Яна, як і маці, бадай узрадавалася ад’езду Віталіі. Уласна, ёй такі эгаізм можна дараваць: не многа дзён засталося пабыць з мужам, кватэра не надта прасторная, кожны лішні чалавек замінае, а на дварэ — зіма, дзявацца больш няма куды. Але Лада вытлумачыла ад’езд госці незразумелымі намёкамі: