— Тэлеграма табе. Слухай: «Іван, памажы знайсці Віту». Без подпісу. — І з іроніяй і рэўнасцю ўсумнілася: — Куды яна магла дзявацца, ваша Віта? — Але тут жа знішчыла сваё сумненне мацярынскай разважлівасцю, амаль трывогай — Загубіце вы дзяўчыну сваімі тайнамі!
Магчыма, сама тэлеграма без гэтых жончыных слоў: «Загубіце вы дзяўчыну!»— не прачыталася б як роспачлівы кліч дапамогі. А тут адразу ёкнула сэрца: здарылася бяда. І вельмі можа быць, што вінаваты ён. Трэба ехаць. Не марудзячы ні хвіліны.
Даўно не разгортвала гэты сшытак. Можа год. Чаму зноў захацелася нешта запісаць? Што? Дзённікі вядуць закаханыя. Няшчасныя. І, напэўна, вельмі шчаслівыя. А я? Паперы магу адкрыць тайну: здаецца, я закахалася. Але здарылася «такая бяда» не ўчора. І пісаць у дзённік пра каханне сваё ні разу не захацелася. А вось пра гэта… Чалавек сказаў, што ён мой бацька. Была я сіратой і раптам маю бацьку — партызанскага камандзіра. Ура! Рагатаць ці плакаць? Маці, якая столькі цямніла з маім нараджэннем, прызнала гэты факт. А каму, як не ёй, ведаць, ад каго я нарадзілася? Але ўсё-такі здаецца, што і цяпер яна нешта цямніць, не дагаворвае, мая святая мама. Сумна. Крыўдна. Якія дурацкія забабоны! Законна народжаная я ці незаконна? Што такое законна і незаконна? Ханжаства. Ідыятызм. Мне ўсё роўна, як мяне нарадзілі, па якіх законах. Ой, ці так? Думала ж, што мне ўсё роўна, хто мой бацька, ёсць ён ці няма. Ажно, выходзіць, не. Вось табе і на!
Некалі я ўзненавідзела гэтага чалавека, калі зразумела, чаго ён зрэдку наведваецца. Але паступова нянавісць прайшла. Я ўбачыла жыццё, і тайнае каханне маці здавалася смешным і наіўным. Каб я так не любіла маці, то са сваім дурным характарам, напэўна, здзекавалася б з яе. І так вырывалася — я натура ўсё-такі грубая, нястрыманая. Неяк спытала ў маці: «Чаму гэта твой каханы больш не прыязджае?» Яна загарэлася, як дзяўчынка. А пасля цішком плакала. Я папрасіла даравання. Маці ёсць маці. Нікога ў мяне бліжэй і даражэй за яе не было і няма.
Ох, як мне захацелася паздзекавацца з яго, калі маці, чырванеючы, прашаптала ў школьным калідоры, што прыехаў яе «партызанскі таварыш»! Ох, думала, дам я гэтаму таварышу! Аж пальцы засвярбелі. Але мама як адчувала: «Я прашу цябе, Віта… Я прашу…»
Здагадалася, пра што яна просіць.
Прыйшла дадому, а ён спіць на канапе. Як дзіця. Малы. І стары ўжо. Хіба пакрыўдзіш такога?
Праўда, калі ён сказаў, я такі чуць не ўзбунтавалася. Хацела крыкнуць: «А ці не залішне позняе ваша прызнанне, дарагі І. В.? На ліха мне цяпер ваша бацькоўства!»
Але пасля яго слоў я не магла ўжо сказаць нічога грубага, бестактоўнага. Усё перавярнулася ва мне. Выходзіць: бацька ёсць бацька. Вось табе і ўмоўнасці. Як зачараваў. Такая добранькая стала, ветлівенькая, што цяпер ажно брыдка.
У яго сям’я, дзеці. У мяне — сёстры і брат. І смех і грэх. Была я без роду, без племені — і на табе. Адразу разбагацела. Фантасмагорыя нейкая. Сон.
Сапраўды — што сон. Тыдзень хаджу як ачумелая. Распытваю ў маці: як жа я ўсё-такі нарадзілася? Бянтэжыцца, чырванее, як дзяўчо. Шкада мне яе. І злосць бярэ. «Ды не маленькая ж я, мама! Калі-небудзь да цябе дойдзе, што я не толькі дарослая, але і перарослая!» Цямніць мая матулька нешта. Ой, цямніць. Таму і радасць мая пацямнела. Сумненні з’явіліся. Ці не змовіліся яны? Не, мама сцвярджае, што праўда — ён мой бацька. Змову такую немагчыма зразумець. Хацела патрабаваць у маці: «Пакляніцеся!» Пабаялася — абразіцца.
Першыя дні так карцела Алегу сказаць, што І. В. — мой бацька. Расхацелася. Не скажу. Спытала, што ён думае пра І. В. «Калючы ён. Побач з такім цяжка жыць. Як ні павернешся — уколешся». — «А ты любіш мякенькіх? Як цёплая падушка? Дык ведай: я такая, як ён!» Хацелася пасварыцца. Але з Алегам нельга пасварыцца: вельмі ён добры. Добры ці добранькі? Не люблю добранькіх! Не люблю мякенькіх, лагодненькіх!
Калі І. В. такі, як кажа Алег, то я, без сумнення, яго дачка. Спытала ў маці: «І. В. быў суровым камандзірам?» — «Да сваіх? Да партызанаў? Што бацька родны. Любіў людзей, бярог. На дурную смерць ніводнага чалавека не паслаў».
Знайшла аб’ектыўнага суддзю! Мама моліцца на яго. За такое каханне, якое пранесла мама, можна ўсё дараваць. Я хацела б так пакахаць, як яна. Няхай нават і так няўдала — жанатага.
Выпаў снег. Глыбокі. А то ўсё дражніўся. Люблю такую зіму — снежную. Усё навокал — быццам толькі на свет з’явілася ці аднавілася.
Хадзілі з Алегам на лыжах. Ён не ўмее. Дзіўна. Дзе чалавек рос? Чым займаўся да трыццаці гадоў?
Вучыла яго. На рэчцы правалілася. Трамплінчык з берага мне падабаўся, я скочыла, а лядок кволенькі, снегам засыпаны. Ніколькі не спалохалася, бо ведаю: каб і хацеў утапіцца ў нашай рэчцы, то нельга — вады па калена, восень сухая была.