Алег вельмі спалохаўся. Разгубіўся, не ведаў, як ратаваць мяне. Бегаў па беразе, збялелы, лыжу сунуў: «Хапайся!» А навошта хапацца? Вада і праўда па калена. І побач лёд моцны. Чамусь у адным месцы такая праталіна. Нібы крыніца там гарачая.
Мама і Алег гадзіны тры адагравалі мяне. Як малую. Каб не захварэла. Маці цёрла ногі спіртам. Паілі чаем з гарэлкай. Фу, якая гадасць! Цяпер п’ю чай з малінай. Пітво багоў!
Абрыдлі іх турботы. Чуць вытурыла ў кіно. Ляжу адна. Часам так неабходна чалавеку пабыць у адзіноце! Цішыня. Па радыё Чайкоўскага перадаюць. Хораша! Аж плакаць хочацца. Старэю, мабыць. І інстытуце не любіла класікі — сумна. Эстраду давай, джаз! І раптам усё наадварот. Мама парадавалася б, каб даведалася, што я плачу, слухаючы Чайкоўскага. А можа гэта зусім і не ад музыкі? Я не так ужо ўважліва і слухаю. Я думаю. Поўная галава думак. Пра што? Пра ўсё. Хлушу я сама сабе. Больш — пра яго, пра І. В. Дзіўна, ні ў размове з мамай, ні ў думках я не магу назваць яго бацькам. Але думаю як пра бацьку. Адступілі сумненні. Хачу верыць усяму таму, што расказвала маці. Хачу любіць. Што ні кажыце — добра, калі ў чалавека — няхай яму і 23! — ёсць маці, бацька. І сёстры. І брат. Хачу любіць вас усіх, мае незнаёмыя сваякі!
Рэпеціруем «Лявоніху на арбіце». А ў «палацы культуры» нашым — холадна. У канторы саўгаса — дыхаць няма чым, вокны расчынены насцеж, каб ахаладзіцца, а тут паліто нельга распрануць.
Падбівала сваіх акцёраў усёй капэлай пайсці да Сівалоба. Адны саромеюцца, другія баяцца. Не ўсе згадзіліся. Зайцы. Але ўсе дружна наваліліся на Толю Плюшчая. Бедны Толік! Ён добры хлопец. Шчыры працаўнік. Але нясмелы. Дрыжыць перад старэйшымі, асабліва перад начальствам. Баіцца сапсаваць адносіны з дырэктарам, з парторгам. І ад камсамольцаў не ўмее адбіцца. Ён — паміж кавадлам і молатам. Я казала ўжо яму неяк: «Расплюшчаць цябе, Плюшчай, калі-небудзь». Смяецца: «Мяне „газікам“ ужо раз пераехалі». Ён аўтамеханік. Ляжаў пад «казлом», а шафёр не ўбачыў, рашыў адагнаць машыну, замінала яму. І адно кола пераехала Толю. Нічога, ніякага пералому. Ён, дурань, рашыў паказаць сваю эрудыцыю: «Я — што іёг». З таго часу і прыляпілі яму мянушку гэтую — Іёг. Толя не крыўдзіцца, а маці яго вельмі перажывае. Сварыцца з тымі, хто кліча сына так.
Толя расхрабрыўся ўчора, калі наляцелі на яго за халодны клуб. Пайду, кажа, пазваню Сівалобу, каб рэпеціраваць у канторы. А ў нас — прынцып.
«На чорта нам кантора, дзе ні сцэны, нічога. Напаліце клуб». Хоць наўрад ці можна яго напаліць. З Сівалобам я ўжо сварылася. Прабіць яго, здаецца, нічым нельга. О, гэта кадр той! Той яшчэ! Здаецца, так пра яго казаў І. В. Для мяне І. В. робіцца аўтарытэтам. Быццам да яго не ведала, што такое Сівалоб. Ведала!
Трэба паспрабаваць узяць яго абхадным манеўрам. Кажуць, маладая жонка вяроўку можа віць з мужа.
Так доўга не заходзіла да Сівалобаў таму, што вельмі ж хацелася зайсці ў іх дом-музей. Штодня парывалася і штодня стрымлівала сябе. Расказала ўсім дзяўчатам пра гурток па модах, спадзявалася, што дойдзе да Сівалобіхі жаданне наша і яна прыйдзе сама. Не прыйшла. Разы два сустрэла яе на вуліцы, у магазіне. Яна ветліва віталася, але нічога не пытала. Забылася на сваё абяцанне. Ці не хацела? Каб яна паўтарыла сваё запрашэнне — я пайшла б следам, як школьніца за настаўніцай, з сардэчным трапятаннем.
Сам Гардзей Лукіч, спаткаўшы аднойчы, здзівіў уважлівасцю і ласкавасцю. «Чаму ж не заходзіце, Віталія Іванаўна?» А раней не заўважаў, праходзіў міма. Можа і таму яшчэ не ішла, што ён запрасіў. У мяне гонару — што ў шляхцянкі слуцкай, у нашай Адаліны Аркадзеўны. О, як яна ненавідзіць мяне! Божа мой! Завошта? Настаўнікі кажуць: Адаліна лічыла, што дырэктар-халасцяк павінен быў належаць ёй, самай пекнай, самай адукаванай: гаворыць па-англійску, па-нямецку, па-польску.
Па-беларуску, праўда, развучылася случаначка. Я аднойчы сказала ёй пра гэта. Як яна ўз’елася! Але я не злуюся на яе. Шкада яе. Ёй так хочацца замуж. А хіба я вінавата, што не яна, а я спадабалася Алегу? Ніякая я не добрая. Я злосная, уедлівая. Штодня здзекуюся з яе — з Адаліны. А цётка Марына, гаспадыня яе, казала маёй маці, што кватарантка плача па начах, у падушку. А я не помню, калі плакала. Можа праўда для яе гэта трагедыя? А для мяне — жартачкі.
Раскідалася я сёння ва ўсе бакі. «У гародзе бузіна, а ў Кіеве дзядзька». Хацела запісаць толькі, як хадзіла да Сівалобіхі, а дапісалася да Адаліны. Няхай ёй добра ікнецца! А мне час ужо ў ложак, заўтра — першы ўрок. Чую: мама не спіць, услухоўваецца, стаіўшы дыханне, быццам хоча пачуць на адлегласці, пра што я пішу. Яна думае, што я ад кахання распісалася, бо раней жа не пісала. Не, мама, галоўная прычына, што я зноў пачала таемную размову з дзённікам — не маё каханне, а тваё: з’яўленне І. В., адкрыццё тайны, якую вы так доўга таілі. Амінь! Добрай ночы, Віталія!