Florojn ridetante sub liaj piedoj dissemas Ateno,
Se ne… Mi lin malamegas. Venu ! Tien ni reiru !
SCENO VII
ALCIBIADO, sekvata de JUNULOJ kaj JUNULINOJ kronitaj per rozoj, FLUTISTINOJ kaj MUZIKISTOJ
ALCIBIADO
Liroj kun kordoj el oro ! Vi, kitaroj kaj cimbaloj !
Silentu do ! Ĉesu vian triumfan marŝkanton !
LA POPOLO
Silentu ! Alcibiado !
ALCIBIADO
Jes ! Li mem ! Vi aŭdu !
Amikoj ! Popolo frivola kaj ĉarma, kaj kiun mi amas !
Mi imitas Anakreon, la Kantinton de l’ volupto.
Atenanoj ! Venu aŭdi ĉi tiun poemon.
For de la kadukaj maljunuloj
Kaj de la vizaĝoj malgajemaj,
Ni maltimu la falĉilon de la Tempo,
Kiu subite defalas sur ĉiun aferon,
Kaj apud la ondoj ŝanĝiĝemaj,
Per rozoj ni kronu nian frunton !
Mi, inter la Dioj, elektis
En Olimpo, kiu min aŭskultas,
Tiujn, kiuj, kun rideto ĉe l’ okuloj,
Al mi montras la plej bonan vojon,
Kaj, sub la ĉiela volbo,
Diras : Ĝoja vi estu, infano !
Kiam Eros frapas ĉe la pordo mia,
Mi tuj lin akceptas, ĉar li ridas…
Kaj mi ne volas, ke li eliru
Kaj forlasu mian florantan tegmenton.
La karesoj, kiujn li kunportas,
Igas Eros mia preferato.
Kaj vi, Forto, kiun mi adoras !
Dionusos ! Mia mastro, mia reĝo !
Tiun nokton, ĝis la matenruĝo,
Mi vin tenos sub mia tegmento.
Kaj ni kune la amforon malplenigos,
Ĉar Eros, for de vi, paliĝas !
Se malplenokula Morto
Do venas min preni per mano,
Se nur mi min vidas sen faltoj,
Kaj staranta sur la vojo,
Saluton ! O Morto ! Vi, kiu nin gvidas
Al morgaŭa nenieco !
Liroj kun kordoj el oro ! Vi kitaroj kaj cimbaloj !
Kantu, reaŭdigu la vian triumfan marŝkanton
Dionusos estas kun Eros la mastro de l’ Tempo.
Ni nin ebriigu per vino, printempo kaj amo !
(Dum ili estas forirontaj, Kuriero alvenas kurante.)
SCENO VIII
LA SAMAJ, LA KURIERO, poste TIMON
LA KURIERO
(Li ekfalas lacekonsumite kaj spiregante apud la fontano, kiu troviĝas meze de la placo.)
Ha !
LA POPOLO
Lokon ! Kuriero !
LA KURIERO
Mi devenas de Korintos.
Timon la Arkonto !
ALCIBIADO
Li tuj venos ; parolu sentime.
LA KURIERO
Trinkaĵon !... Trinkaĵon ankoraŭ…
(Oni prezentas al li trinkaĵon, kaj iu, laŭ ordono de Alcibiado, eliras por serĉi Timon.)
ALCIBIADO
Parolu…
LA KURIERO
Ĉio detruita !
Argos cindrigita !
ALCIBIADO
Ĉiopovaj Dioj !
LA KURIERO
Nenio postrestis !
Kaj kontraŭ Ateno, armite, dudek mil soldatoj de Sparto.
ALCIBIADO
Malgraŭ la promeso ĵurfarita ?
LA KURIERO
Ili sentas nur malamon.
Post kvar tagoj ili estos antaŭ niaj sanktaj muroj.
(Eniras Timon.)
Timon ! Greklando pereas kaj petas por helpo !
TIMON
Kuriero !
ALCIBIADO
El Argos !
TIMON
Li sciigas al mi… ?
ALCIBIADO
La militon.
LA KURIERO
Dudek mil soldatoj…
ALCIBIADO
De Sparto.
LA KURIERO
Post tri tagoj…
TIMON
Kion fari ?
ALCIBIADO
Scii morti, amikoj, jen por ni la devo !
Ĵetu tiujn florojn ! Adiaŭ al la amo kaj al la plezuro !
Nia festa kanto finiĝu per kanto milita !
Ekstaru ! Filoj de Platea, filoj de Salamis !
Tie nin atendas la animoj de l’ prapatroj.
Ni ĝoje kuru al ĝoja morto !
Oni ridas en la morto ! Oni ploras en la honto !
Jen, kion la urbo ordonas al sia Arkonto.
Al bravuloj Pallas promesas triumfon,