Схаваліся. Доўга стаялі.
Гудзеў неўгамованы вецер.
I вуліц маўклівыя далі
Ахову прыносілі дзецям.
Маленькія сёстры, як цені,
Куды іх завея пагоніць?
Далёка яшчэ вызваленне,
А ўсё-ж яно ймчыцца на конях!
***
Крочаць праз мяцелі,
Крочаць дзве дзяўчынкі,
Змерзлі, пасінелі —
Без гнязда птушынкі.
Дзесьці ў вёсцы дальняй —
Добрыя сяляне.
Як знайсці кірунак,
Як знайсці ратунак?
Вые злосны вецер.
I шукаюць дзеці
Цётку ці бабулю, —
Можа, хто прытуліць?
Снегам пазанесла
Ўсе шляхі-пуціны,
Сэрцу ў грудзях цесна...
Дзе святло хаціны?
На ускраі вёскі
Светлыя палоскі
Глянулі з аконца.
Можа, тут іх сонца?
Вые вецер зверам.
Стукнуць, можа, ў дзверы.
Хоць пара начная,
Хоць ніхто не знае
Гэтых дзвюх дзяўчынак —
Без гнязда птушынак.
I знаходзяць тую
Маці залатую,
Што дзяцей нямала
Ўласных гадавала.
Стогне Міхаліна:
— Ўсюды немцы-каты!
Як знайсці мясціну,
Дзе схаваць дзяўчатак?
***
I ў пуні, як толькі сцямнела,
Дзяцей Міхаліна хавае.
Халодныя іхнія целы,
Як маці, яна сагравае.
А вецер — над дахам, над краем,
Сціскае і пальцы, і сэрца.
Паплакала трошкі-б старая, —
Лягчэй-бы ёй стала, здаецца.
I шэпча ласкавыя словы...
Усё палюбіла сялянка —
I Дзініны доўгія бровы,
I Галіны шчокі ў вяснянках.
Хто болей ёй любы і родны?
Абедзвюх заслоніць ад кулі.
Зрабіць-бы, каб злосць і нягоды
За гэтую ноч прамінулі!
I стогне пад пуняю глеба,
I дзеці скрозь сон уздыхаюць.
Чаму не з’яўляецца з неба
Рука, што зладзюг пакарае?
I моліцца ўслых Міхаліна:
— Забойцам пашлі пакаранне! —
... Праз шчыліны пуні гасціннай
Прабілася шэрае ранне.
***
У смерці дзесятак шляхоў, пэўна, ёсць.
Жыццё — сотні, тысячы мае.
Радзіма! Жыццёвую ўпартасць і лёс
Народ мой табе прысвячае.
Магутную зброю куюць кавалі,
Зара перамогі ірдзее.
Вы чуеце скаргі?
То скаргі зямлі,—
Ёй цяжка насіць ліхадзеяў.
Яшчэ толькі сорак другі — Беларусь
За дротам калючым, у ранах.
I лепшыя людзі ў такую пару
Ідуць у лясы, ў партызаны.
Яшчэ у пажарах і хаты й сады,
Ні хлеба няма, ні адзення.
Але над спалохам, над смерцю заўжды
Пануе людское сумленне.
Апошні кавалак старая цішком
Прынесла вандроўніцам з гета.
Спаліла-б фашысцкую погань агнём, —
Адна ў яе мара і мэта!
***
Думае розумам ясным,
Чуе ўсхвалёваным сэрцам, —
Гэтым дзяўчаткам няшчасным
Трэба дзе-небудзь сагрэцца.
Тут — ні прытулку, ні сховы.
Немцы — ля кожнай хаціны...
Ёсць у сяленні Дуброва
Сябра стары Міхаліны.
Трэба падацца туды ім.
Сцюжа. Вятры над палямі.
— Донькі мае залатыя,
Як развітаюся з вамі?
Разам паплакалі горка.
Хутка ці будзе спатканне?
Будзе
А покуль за ўзгоркам
Трох пуцявін скрыжаванне.
Галя да сябра з Дубровы
Пойдзе адною пуцінай.
У лес партызанскі суровы
Прыйдзе сястра яе — Дзіна.
***
Аб сёстрах спявай, маё сэрца!
Прыйшло красавіцкае сонца,
I дождж над зямлёй пранясецца,
I гром адгукнецца ў аконцы.
Вось снегу няма ўжо,
і травы
Усходзяць ля студні вясковай,
I тысячы сонцаў ласкавых
Вада пачала адлюстроўваць.
У сне неспакойным, уночы,
Да Галі з’яўляецца мама;
Як цяжка па снезе ёй крочыць,
Па коўзкіх руінах і ямах!..