Як радасна мне, што каханне было,
Як сонца,— нідзе не ржавела,
Мяне гартавала, наперад вяло
Заўсёды надзейна і смела.
Пайду па жыццю і, як той багацей,
Кладовішча чулага сэрца
Я шчодра раскрыю на радасць людзей —
Для іх яно песенна б’ецца.
Калі хто захоча напіцца вады, —
Калодзеж капае глыбокі...
Крыніцу я ў сэрцы капаў праз гады,
Знайшоў там кахання вытокі.
1956
У ДАРОЗЕ
Зямля мая! Слаўная наша краіна!..
У ружовых світаннях — дымкі цягнікоў...
Я рады, што заўжды завеш мяне сынам,
Што еду па родных абшарах дамоў.
Мяне сустракаеш ласкаваю гэткай,
Быў верным табе я заўжды і ва ўсім.
Хай вецер далёкі мне будзе за сведку:
У сэрцы любоў да цябе я насіў.
Дзень добры, айчына мая дарагая!
У міры і ў шчасці заўсёды квітней...
Я родную мову пачуў свайго краю,
Убачыў пагляды зычлівых вачэй.
Хвала тваім травам, вільготным ад росаў,
Да іх прыхінешся — лягчэе цяжар...
Табе я пад вечар свой смутак прыносіў,
Каб пот асушыла, авеяла твар.
Мільгаюць масты... Семафоры маячаць...
Агні пазіраюць, як вочы, услед...
Бы ў казцы забытае кніжкі дзіцячай,
Знікае зімовы аснежаны свет.
Праносяцца вёрсты... А іскры, як пырскі,
Ляцяць ў наваколле... Імчыцца цягнік...
Сустрэча ўжо блізка!
Сустрэча ўжо блізка!
I знікла адлегласць, і час ужо знік.
МАЯ ЎРАЧЫСТАСЦЬ
Старыя дарожныя боты
Яшчэ не паспеў я змяніць,
I дзень мне здаецца каротак,
I ноч не дае цішыні.
Гляджу я, раскрыўшы павекі,
На ўзоры дзівоснай разьбы,
Як быццам я роўна поўвека
На вуліцы роднай не быў!
Куды я свой позірк ні кіну, —
Усюды адбітак падзей,
Шле час, што ні крок, мне навіны,
Ён сам, што ні дзень, маладзей.
Здаецца, нядаўнюю ростань
Прайшоў я абрывам крутым,
А ўжо не дагнаць тыя вёрсты
Нагам пастарэлым маім.
Насустрач імчацца машыны,
Вітаюць сябры на хаду.
Сваю без памылкі мясціну
Я ў руху жыццёвым знайду!
Іду я, бадзёры, вясёлы,
Схаваць не магу пачуцця,
I колеры дзіўных вясёлак
У зрэнках маіх зіхацяць.
А лета пануе ўрачыста,
Над пышнымі кронамі дрэў
У небе празрыстым і чыстым
Апошні прамень дагарэў.
1956
У РАІ
На сонечнай вуліцы, сцежцы сухой,
Вясеннія песні гучалі,
Дзяўчынкі скакалі на ножцы адной —
У «класы» яны тут гулялі.
Напэўна глыбока задумаўся я.
Што нават і сам не прыкмеціў,
Што ўжо на сярэдзіне «рая» 1 стаяў, —
Навокал смяяліся дзеці.
Я сённячы з імі у гульні гуляў,
Забыўшы пра розныя ўзросты,
Скакаў на назе, жартаваў і спяваў, —
Было ўсё так добра і проста.
I думкі, што ўсюды хадзілі за мной,
Цяпер адляцелі далёка.
У гульнях дзіцячых знайшоў я спакой.
I радасна стала навокал.
Мяне не прагналі з гульні малышы,
Хоць класы я ўсе пераблытаў.
Наш рай на зямлі — то багацце душы
У дружбе сяброўскай адкрытай.
Якою-б дарогай жыццё ні вяло —
Я з вернага курсу не збіўся.
Цяпер прада мною любоў і святло.
Цяпер я ў раі апыніўся.
1956
У ЛЕСЕ Ў ПАЧАТКУ ВЯСНЫ
Вясна, і павольна вылазіць ялінка
З-пад снегу, нібы птушанё,
Асмяглымі пальцамі ў снезе галінкі
Сабе прарабляюць акно.
Прыгожыя сосны шумяць паўз дарогі
Па пояс у снезе. Цяпер без панчох
Пад сонца падставілі зграбныя ногі,
Ступенямі стаўшы на мох.
Нядоўга ўжо снегу ляжаць — ён растане,
А зараз сінее і чэзне штодзень.
Ён заўтра паводкай вясноваю стане,
I след яго брудны закрэсліць прамень.
А птушкі здалёку дамоў прыляцелі,
I пырхаюць парамі ў лесе яны,
I ў гнёзды пуховыя сцелюць пасцелі,
I грэюцца ў промнях ласкавай вясны.