Сюды я прыйшоў для вялікай сустрэчы,
Мяркую вытокі кахання знайсці.
I сум адляцеў мой, бо ён недарэчы
На сцежках квяцістых у светлым жыцці.
I першага дожджыку прагнуць сасонкі,
Іх волкае голле на ветры дрыжыць.
Усё тут замоўкла — не чутна гамонкі,
Зямля, як цяжарная, ў стоме ляжыць.
Без шапкі між дрэў я стаю ў задуменні,
Падставіўшы лоб свой пад свежы павеў.
Пяшчотна яго абдымаюць праменні,
I новы ў душы нараджаецца спеў.
А сонца аж слепіць. Раз’ятраным жарам
Зямлю ахінае і лес залаціць,
Аж покуль сустрэне дажджовую хмару,
Маланка заззяе, і гром загрыміць.
На кожным пагорку, маленькай лагчыне,
На ўзлессі і шыры бязмежных палёў
Жыццё навальніцай вясенняю хлыне, —
I ўсё заквітнее, адновіцца зноў.
1956
НЯСКОНЧАНЫ АЎТАПАРТРЭТ
Прамінула ужо
Шэсць дзесяткаў гадоў,
Калі з горкай слязой
У жыццё я прыйшоў.
Я адно тады ўмеў —
Піў у маці з грудзей,
Я не ведаў, што хлеб
Пахне потам людзей.
Вось я трохі падрос,
Бачу многа дарог.
Толькі ў людзі ніяк
Па іх выйсці не мог.
Бацька дзягаю б’е,
Маці словам пячэ...
Так паказваўся свет
Для дзіцячых вачэй.
I падзелена ўсё
Не пароўну было:
Аднаму толькі змрок,
А другому — святло.
*
Свет стары запалаў,
I я з дому пайшоў,
Праз агонь барацьбы
Шлях да шчасця знайшоў.
Стала ўсё дагары —
Быццам смерч над зямлёй,
Але-ж лёгка хадзіць
Простым людзям па ёй.
Сонца выйшла ў прастор,
Так заззяла тады,
Што цяпло і святло
Я прыдбаў назаўжды.
Маю многа сяброў
I сяброўку спаткаў,
I жыццё збудаваў,
I дзіця ўзгадаваў.
Час нічога не сцёр,
Не сатрэ, каб хацеў,
Ён са мною жыве,
Хоць даўно адляцеў.
*
Хоць даўно я пішу,
Маю імя — паэт,
Дапісаць не магу
Я свой аўтапартрэт.
Я навокал зірну:
Колькі трэба сказаць!
Каб управіцца. зноў
Дзіцянём трэба стаць.
Кожны дзень, кожны міг
Новых спраў настаццё,
Кожны дзень я наноў
Пачынаю жыццё.
Час павінен чакаць,
Часу шмат у яго.
Вельмі-ж многа работ
У мяне аднаго.
Што паспею — зраблю.
Дзе прайду — кіну след.
З гэтых рысаў складзецца
Мой аўтапартрэт.
1956
ДРУЖБА
Сяброўскія рукі ў цяжкую хвіліну
Надзею акрыляць, узнімуць твой дух.
А ласкавы погляд вачэй — ён адзіны
Падкажа табе: вось твой сябар і друг.
Прыгожая рыса, як дар пакаленняў,
Руку падаваць і казаць: добры дзень!
Вось гэтак вітаўся вялікі наш Ленін,
I ўспыхваў зычлівае ўсмешкі прамень.
Былі па-вясенняму цёплыя словы,
Калі па-сяброўску ён друга вітаў.
Ён шчырасць глыбокай сардэчнай размовы
У спадчыну рускім людзям перадаў.
Братэрскаю дружбай народы сагрэты
Па-ленінску, ў цесным сяброўстве сваім.
Як сонца, яна зіхаціць над сусветам,
Шляхі ў комунізм пракладаючы ім.
ЧАЛАВЕЧАЕ СЛОВА
Да плыўца ў акіян светлым птахам з зямлі
Далятае сяброўскае слова,
I цяплей на душы, хоць цябе абнялі
Хваляў шум, подых шторма суровы.
Паміж небам і морам — на стыку двух сіл —
Чалавек, як расінка ў пустыні,
Перад тварам дзівоснай і грознай красы
Над бяздоннем зялёных глыбіняў.
Родны бераг далёка... Здаецца, цябе
Пакідае надзея на шчасце.
Б’юць халодныя хвалі у твой карабель,
Свішча вецер, зрываючы снасці...
У хвіліну адчаю прыходзіць тады
Голас родны сяброўскага слова,
Каб цябе зберагчы ад нягод, ад бяды,
Каб напоўніць душу сілай новай.