Ішлі па табе закаханыя пары,
Ішлі пераможцы, грымелі фанфары.
Упарта, каменне, маўчыш, як магіла,—
Цябе гаварыць не прымусіш і сілай.
Няхай ты сягоння пакрыўджаным будзеш,
Ды зломяць упартасць упартыя людзі.
Прыйдуць, раскапаюць, каб некуды звесці
Для новае вуліцы ў новае месца.
Прабач, цябе заўтра заменяць асфальтам,
Ты ўпартае — час яшчэ болей упарты!
Яшчэ паслужы, бо на звалку зарана,—
Аздобіш ты бераг ракі ўтаймаванай.
Для новых часін, для вялікай будовы
Ты ляжаш надзейнай і цвёрдай асновай!
ПАМЯЦІ КОМСАМОЛЬЦА
Здавалася, сонца замала,
Здавалася, мала святла:
Юнацтва свой шлях пачынала,
А сталасць яшчэ не прыйшла.
Агонь разліваўся па жылах,
У мускулах дужасць расла,
Твая неўтаймоўная сіла
Па хвалях жыццёвых ішла.
Прыгожым было каханне,
Што сэрцы злучыла двух,
Цяжкім было развітанне
З табою, таварыш і друг!
Прыходу твайго чакалі
Твае гарады і палі.
Ты рэк пераплыў нямала,
Ты мораў нямала праплыў.
Усюды — на ўсход і на захад
Дарогі твае праляглі.
Хадзіла юнацтва без страху
Па родных прасторах зямлі.
Ты браў перашкоды з бою,
Ты йшоў без хістанняў наўпрост,
Свой лёс ты звязаў з барацьбою,
Аддаўшы сваю маладосць.
Глядзеў ты з акопа на зоры,
На ззянне далёкіх планет,
I мара па сінім прасторы
За імі імкнулася ўслед.
Сардэчную матчыну ласку,
Вясёлы бацькоўскі жарт
Не чуў ты. Прабітую каску
Стачыла на полі іржа.
А лета ўздыхае прыпарам,
I водар струменіцца з дрэў,
Шчаслівая юная пара
Цалуецца каля дзвярэй.
Старэнькая ціхая маці,
Праплакаўшы вочы даўно,
Самотная ходзіць па хаце,
Штодня паглядае ў акно.
На ганак пахілены выйдзе,
Глядзіць у няўцешнай журбе,
Даўно на цябе яна ў крыўдзе,
Што вестку не шлеш аб сабе.
Не знала, што куля скасіла
Любімага сына яе,—
Яна-б да грудзей прытуліла,
Суцішыла-б мукі твае.
Маўклівыя, сціснуўшы зубы,
Сябры твае неслі цябе.
У гаі пад спаленым дубам
Знайшоў ты магілу сабе.
Хай вораг зламаў тваё крылле
У росквіце гордых надзей,
Юнацтва-ж гарачая сіла
Наперад нястрымна ідзе.
I шчодра гарачае сонца
Адорвае землі святлом
У руху няспынным, бясконцым
Над тым, што жыве і жыло!
СВІТАННЕ
Румяна неба з краю і да краю,
Зара павольна гасне за зарой.
I першы чалавек, каго страчаю,
Нясе любоў і цеплыню з сабой.
Ідзем сумесна дню мы насустрэчу,
Мы разразаем вецер з ім наўзмах.
Пяшчотнасць маці мне лягла на плечы,
Спакой дзіцяці свеціцца ў вачах.
Бразгочуць дзверы. Дахі на будынках
Плывуць да сонца, распластаўшы цень.
Цяпер мне шкода страціць і хвілінку:
З усімі разам я ступаю ў дзень.
Прыемна несці важкасць бытавання,
I працу дня, і ўсіх начэй красу.
Праз сінія празрыстыя світанні
Сваёй краіне я жыццё нясу.
1940
ЖЫЦЦЁ МАЁ
Хаджу я закаханы ля цябе,
Гляджу у твар табе, у вочы міла,
Каб ні адна хмурынка чысціні
Красы тваёй не засланіла.
Жыццё маё, глядзі — прыйшла вясна,
Прыйшла на ганак наш і ў наваколле.
Я пад руку вазьму цябе, жыццё,
I пойдзем мы гуляць у поле.
Высока неба ў нас над галавой.
Зіхцяць палеткі збажыною росна.
Глядзі, як рана сонейка ўстае
I ўвечары заходзіць позна.
На досвітку услаўлю ноч з табой,
Увечар будзе дзень апеты.
Жыццё маё, цудоўна будзе нам,
Паверыць можаш мне у гэтым!
Каровы павыходзілі з хлява,
Конь развявае грыву залатую,
Я для цябе ні хлеба, ні святла,
Ні любасці не пашкадую.