Уладзя падзяліўся гэтым са Станіславам Сцяпанавічам, і той супакоіў яго: не хвалюйся, усё будзе добра, нікуды мы аднаго цябе адсюль не выправім… І дадаў: вучыцца табе трэба, прафесію нейкую набываць, а тады ўжо думаць пра далейшае… А вучыцца можна і жывучы тут — паступіць у інстытут ці ва ўніверсітэт завочна. Я дапамагу аднавіць патрэбныя дакументы…
Сам жа падумаў: ну вось, пачынаецца тое, чаго і баяўся, — часовае прасвятленне заканчваецца, арганізм Славікаў здаецца… Цяпер можа развіцца рэгрэс і вяртанне назад у той стан, з якога ён так нечакана выйшаў...
А потым задумаўся: не, усё ж не хапае мне спецыяльных ведаў у гэтым канкрэтным выпадку… Можа, гэта і не рэгрэс зусім, а наадварот: Славік цалкам адаптуецца да жыцця і таму пачынае пакутаваць ад нармальных чалавечых страхаў — звычайных клопатаў звычайнага чалавека: як жыць, як выжываць, дзе жыць, за што жыць і гэтак далей?..
6.
І вось раптам Уладзя пачаў сніцца Людзе. Ледзь не кожную ноч. Сны былі розныя: і проста згадкі пра іх сустрэчы, і трохі нечаканыя... Яны прагульваліся з ім па ваколіцах Гомеля, як гэта і было раней. Ён быў вясёлым і гаваркім… Яна прачыналася і, уражаная сном, доўга не магла заснуць. Згадвала, пра што яны размаўлялі ў сне, каб выцягнуць адтуль нейкія звесткі пра яго, і не магла: не было там нічога адметнага… Адна толькі думка ўсё мацней і мацней апаноўвала ёй: Уладзя жывы, ён недзе блізка, ён думае пра яе, кліча да сябе, просіць знайсці яго…
І яна вырашыла зноў пашукаць Уладзю. А раптам ёсць нейкае прасвятленне ў следстве, а раптам у міліцыі нешта даведаліся пра яго. А можа, і праўда ён знайшоўся. Вунь жа казалі па тэлевізіі, што чачэнцы па-ранейшаму выкрадаюць на вакзалах «рускіх» і вязуць да сябе ў парабкі, у рабы… І людзі гадамі працуюць на чачэнаў, жывуць у пакутах, пакуль нехта не вызваліць іх альбо самі нейкім чынам не ўцякуць… З-за гэтага вунь зноў размовы пра вайну пачаліся.
Яна неяк нават сама сабе паверыла, што Уладзя знайшоўся. Ну не мог спартовец, які прайшоў Афган, так проста знікнуць… У тое ж, што Уладзя быў замазаны ў нейкія валютныя ці грашовыя махінацыі, яна, ведаючы яго, не верыла ад пачатку.
Згадваўся ёй Уладзя, як жывы, і яна затоена лавіла ў сабе пачуццё, што па-ранейшаму кахае яго.
Пакуль я яго памятаю, думала яна, ён жывы, пакуль кахаю — не памёр…
І таму пад канец летніх канікулаў паехала ў Мінск.
Андрусь за тры гады змяніўся. Пасаліднеў, пакруглеў, адпусціў жывоцік і модную бародку. Стаў намеснікам галоўнага рэдактара адной з рэспубліканскіх газетаў. Сустрэўшы выпадкова на вуліцы, яна не адразу пазнала б яго. Вядома, пошукамі Уладзі ён не займаўся: наогул забыўся не толькі пра сябра і земляка, але і адышоў ад сваіх былых паплечнікаў з «Талакі» ды «Тутэйшых», цалкам аддаўся газетнай працы — на «культуру». Гэта было зразумелым у першых 90-х гадах, калі поўным ходам ішла беларусізацыя, калі была надзея на лепшае жыццё, але цяпер, калі пачаўся адкат па ўсіх пунктах і калі зноў дзясяткі тысячаў людзей сталі выходзіць з пратэстамі на вуліцы… тое было як здрада…
– Ведаеш, — сказаў збянтэжаны нечаканым прыходам Люды Андрусь, — столькі часу прайшло, а мне таксама нешта неспакойна на душы. Не сярэднявечча ж на двары, не вайна — канец дваццатага стагоддзя… А тут знік чалавек, і нікому няма да таго справы…
Давай паспрабуем папытаць у былых ягоных сяброў. Можа, яны займаліся пошукамі. Калі ён і сапраўды знайшоўся, то не могуць жа яны не ведаць: хоць на каго ды выйшаў, хоць нехта ды нешта чуў… Уладзя даволі цесна быў звязаны з тагачаснай апазіцыяй… Яна, дарэчы, нягледзячы на перамены, засталася практычна той жа. Давай звернемся да іх. Няўжо і там ніхто не цікавіўся ягоным лёсам?
Пасля некалькіх размоваў і сустрэчаў з былымі «талакоўцамі», «тутэйшаўцамі» ды «фронтаўцамі» аказалася, што апошнім, хто бачыў Уладзю, быў Славік-бард. Так па ўсім выходзіла.
Славік-бард прыкінуўся спачатку, што не памятае, пра каго ідзе гаворка. Потым «успомніў» Уладзю… Уладзю Касінера. Толькі ці ён апошнім сустракаўся з ім?
– Даўно тое было… — урэшце прамовіў ён і аблізаў засмяглыя вусны. — Столькі гадоў прайшло, столькі розных падзеяў адбылося… — Ён відавочна цягнуў час, разважаючы, што і колькі можна сказаць, а пра што трэба маўчаць нават пад катаваннем… — Усё змяшалася, і нічога я дакладна не памятаю. Мы бачыліся з ім тады ледзь не кожны дзень. Былі агульныя справы… А потым ён раптоўна знік. Куды? Як? Не ведаю… Хлопцы расказвалі, у міліцыі былі нейкія версіі. Праўдападобныя і непраўдападобныя… версіі… Нешта пра мафію, валюту… Чым пошукі скончыліся, а яго доўга шукалі, — не ведаю. Ці знайшлі вінаватых, ці знайшлі яго самога… Неяк не пацікавіўся. Закруціўся, як і ўсе мы. Хоць справа і сапраўды цёмная… Трэба было б да яе вярнуцца… Але, дакладна, калі б Уладзя знайшоўся, то мы ведалі б пра тое. Думаю, да нас бы ён прыйшоў абавязкова, адгукнуўся б… Тут яго сябры — куды ж яшчэ яму ісці, як не да нас…