янка упала
—падчына
јд прадзедॠспакон в€коҐ
ћне засталас€ спадчына;
ѕам≥ж сва≥х ≥ чужакоҐ
яна мне ласкай матчынай.
јб Єй мне баюць казк≥-сны
¬€сенн≥€ пратал≥ны,
≤ лесу шэлест верасны,
≤ Ґ пол≥ дуб апалены.
јб Єй мне будз≥ць успам≥н
Ќа л≥пе бусел клЄкатам
≤ той стары амшалы тын,
Ўто лЄг л€ вЄсак покатам;
≤ тое нуднае €гн€т
Ѕл€€нне-зоҐ на пасьб≥шчы,
≤ крык варон≥ных грамад
Ќа мог≥лкавым кладзьб≥шчы.
≤ Ґ белы дзень ≥ чорну ноч
я Ґсц€ж раблю агледз≥ны,
÷≥ гэты скарб не збрыҐ дзе проч,
÷≥ трутнем Єн не з’едзены.
Ќашу €го Ґ жывой душы,
як вечны светач-полым€,
Ўто с€род цемры ≥ глушы
ћне свец≥ць м≥ж вандолам≥.
∆ыве з ≥м дум ма≥х с€м’€
≤ сн≥ць з ≥м сны н€зводны€…
«авецца ж спадчына ма€
°с€го —таронкай –однаю.
1918