Зарецкий Михаил
Паэма пра чорныя вочы (на белорусском языке)
Мiхась Зарэцкi
Паэма пра чорныя вочы
Апавяданне
Сем гадоў я шукаў цябе ў сумятлiвым моры жыцця, каб скончыць недапетую песню нашае дзiвосна яскравае дружбы.
Я не сумаваў па табе, я не ўздыхаў i не плакаў. Я толькi часамi бачыў цябе, калi ў маiм уяўленнi спакуслiва разгортвалiся шырокiя палотны мiнулага i сталёва свежая шыр (помнiш нашы паходы?) дражнiла сваёй непазбыўнай рамантыкай. Я бачыў цябе зусiм выяўна-тонкую, гнуткую постаць тваю ў вайсковым адзеннi, антычны твой твар, твае вострыя чорныя вочы. I вось тады мне чамусьцi здавалася, што я павiнен знайсцi цябе, што павiнны мы скончыць перарваную песню нашае дружбы.
I, нарэшце, я цябе знайшоў. Я выпадкова пачуў, што ты тут, i пайшоў да цябе, поўны смутнай трывогi i радасцi.
У гэтым ружовым пакоi з мяккай канапай, з дыванамi на сценах мне чамусьцi цяжка, няёмка. Я не ведаю, як з табой гаварыць, я адчуваю, што ты шкадуеш мяне, мне страшна за нашую песню, за нашую дружбу. Чаму не сустрэлiся мы дзе-небудзь на вятраных берагах сцюдзёнай Дзвiны, чаму я не ў чаравiках дзiравых з абмоткамi, чаму ты не ў тоўстай салдацкай шынелi, якая сцiпла хавае твае дзявоцкiя формы, у якой ты мне - дарагi, любы таварыш!..
Я гляджу на твой твар i з трывогай бачу ў iм нешта новае, нешта цяжкое, гладкае. Твае вочы сталi вузкiя ад пачуцця дабрабыту, усмешка твая вязне ў цягучай марудлiвай млосцi. Я хачу не глядзець i не магу адвесцi вачэй... Мне шкода, шкода цябе - майго дарагога, любага таварыша, мне шкода мiнулага нашага.
Пастой... Я напомню табе аб гэтым мiнулым, я квяцiста-яскравымi вобразамi сатру з твайго твару гэтую млявую гладзь, твае чорныя вочы зноў загарацца вострым агнём, ты станеш такая, якая была ў тыя бурлiвыя днi.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Нашы патомкi складуць шмат прыгожых легенд аб днях, у якiя гарэла святая нянавiсць i морам лiлася кiпучая кроў. Аб iх будуць расказваць старыя дзяды блакiтнавокiм унукам, i ўнукi будуць загарацца запалам гэтых вялiкiх дней.
Калiсьцi ты прыйшла да нас, поўная такога запалу. Я адразу тады зразумеў, што тваё сэрца кiпiць, што ты прагнеш барацьбы, хочаш аддацца ёй, хочаш загiнуць. Ты адразу сказала мне, востра блiснуўшы вачмi:
- Таварыш камiсар! Я вазьму вiнтоўку i пайду ў роту.
Я пакiнуў цябе пры штабе. Мне нялёгка далося ўгаварыць цябе, што i тут можна быць карысным, што небяспека тут не меншая, што i тут людзi патрэбны.
I вось пачало нешта расцi памiж нас. Я назваў гэта дружбай, а што гэта было сапраўды - я не знаю. Ты памагала мне.
У цябе ў той час была сiла. Помнiш твой жарт наконт "мокрай прытульнасцi"?
О, гэта была цяжкая, страшэнная ноч. Калi я ўспамiнаю аб ёй, я адчуваю фiзiчны холад, я здрыгаюся, быццам мяне абдаюць жорсткай, сцюдзёнай золлю. I ты, слабая дзяўчына, суцяшала мяне, выдумляючы нейкае глупства аб тым, што, седзячы пад халодным, ледзяным дажджом i не шаволячыся, можна адчуць асаблiвую прыемнасць i цяплынь. Толькi, каб анi-нi не зварухнуцца, каб аддацца цалкам дажджу i старацца ўявiць, што дождж цёплы, што ён не халодзiць, а грэе. Ты назвала гэта - "стварыць мокрую прытульнасць". Я, помню, прабаваў гэтак рабiць, i сапраўды было цёпла, i весела было, i я потым хадзiў да чырвонаармейцаў дзялiцца з iмi сваёй бадзёрасцю...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Не, я цябе не кахаў. Я не бачыў цябе як жанчыну. Можа, гэта таму, што повен быў у той час другiм, больш пiльным i важным, таксама, як i ты, як i ўсе, хто з намi быў. Мне ўспамiнаецца той вечар у маёнтку... Гэта выйшла неяк зусiм няўрымсля i нечакана. Я не хацеў гэтага, не iмкнуўся да гэтага. Мне потым было непрыемна. Я помню (аб гэтым смешна казаць, але - хай сабе), калi я цябе неяк узяў за руку, дык адразу мне дзiкiм здалося, што рука такая малая i мяккая, што яна неяк квола, падатна засталася ў маёй i чамусьцi дрыжэла... I ўсё, што потым было, прайшло зусiм несуразна i дзiка...
Не, я цябе не кахаў...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Яшчэ вось што... Калi па лясах i палях пасцiлаецца жоўтай празрыстасцю восень i глыбачэюць крыштальныя далi, калi сеецца ў полi журавiнавы пах пажоўклай травы, я ўспамiнаю нашы паходы. Я рассыплю прад тваiмi вачмi абрыўкi тых пекных малюнкаў, ты пачуеш непазбыўна-знаёмае, вольнае...
Ахутаныя старожкiм шолахам калоны...
Рэдкi - упаўголаса - гоман...
Глухi, уцiсклiвы тупат стрымленых коней...
Нехта мармыча ледзь чутна нейкую песню...
Нейчы спудзiўся конь, лапатнуў з усiх ног ад куста...
Нехта каманду прапеў упаўголаса: - Пад но-о-г-i...
I маўчыць цёмны санлiвы лес, лезе з бакоў у самыя вочы абвiслай сваёй барадой - i слiна цячэ з барады, мажа твар прыкрым макроццем...
Пахне коньмi, пахне цiшынёй насцярожанай, пахне шынелямi i людзьмi...
Нечым пахне - дружным, як хвалi, моцным, як сталь, i напорным, як бура...
Або так...
...Лёгкае восеньскае сонца...
Стары бярозавы шлях - дзiравая жоўтая стужка...