Папярэджвала Накоміс,
Ёй адказваў Гаявата:
«О Накоміс дарагая!
Я люблю ачаг свой родны,
Ды, аднак, люблю не меней
Месяц той, што ясна свеціць!»
Папярэджвала Накоміс
Гаявату: «Нам не трэба
Леных рук і ног бяздзейных;
Жонку сватай завішную,
Каб ахвотна ўсё рабіла,
Мела рукі залатыя,
Паваротлівыя ногі!»
Ёй адказваў Гаявата:
«У паселішчы Дакотаў
Майстра стрэл жыве з дачкою,
Мінегагаю прыгожай.
Прывяду яе ў твой дом я,
Хай тваёй дачкою будзе,
Ясным месяцам і зоркай,
Цеплынёй твайго вігвама,
Сонцам нашага народу!»
Папярэджвала Накоміс
З асцярогай: «Не бяры ты
Жонку з племені Дакотаў!
Злосць і дзікасць іх вядомы
З дзён, як мы ваюем з імі.
Не сціхаюць сваркі нашы,
Не загойваюцца раны!»
Смеючыся, адказаў ён:
«З той прычыны альбо іншай,
Але я хачу, Накоміс,
З гэтым племем парадніцца,
Каб старыя скончыць спрэчкі,
Загаіць цяжкія раны!»
I пайшоў у край красуняў,
Край Дакотаў Гаявата.
Ен ішоў раздоллем прэрый,
Перасігіваў балоты
I лясы з іх цішынёю
Непарушнай, першароднай.
У чароўных макасінах
Што ні крок — рабіў ён мілю;
Ды хутчэй ляцелі думкі,
Сэрца крокі абганяла;
Ён ішоў без адпачынку,
Аж пакуль не ўчуў прызыўны
Шум далёкі, гул магутны
Вадаспадаў Мінегагі.
«Як прыемна, — прашаптаў ён,—
Слухаць гэты гул знаёмы!»
Між святлом лясным і ценем
Ён ласіны ўбачыў статак,
Што папасваўся на ўзлессі.
«Гэй, не схіб!»— загадваў луку,
«Трапнай будзь!» — страле наказваў.
З тым наказам Гаяваты
Лук паслаў стралу, якая
I ўпілася ў сэрца лося;
Ён яго на плечы ўскінуў
I яшчэ шпарчэй пакрочыў.
У вігваме, пры ўваходзе,
Майстра стрэл, сівы ад часу,
Наканечнікі выточваў
З яшмы, з крэмню, з халцэдону.
Побач з ім дачка сядзела,
Прыгажуня Мінегага,
Што калісьці Гаявата
Называў Вадой Вясёлай,—
З трыснягу пляла цыноўкі.
Думаў бацька аб мінулым,
А дзяўчына — аб наступным.
Дні юнацтва згадваў бацька,
Калі стрэламі такімі ж
Забіваў бізонаў грозных,
Паражаў нясмелых ланяў,
Патрапляў стралой смяротнай
На ляту ў гусей крыклівых;
Згадваў ён і пра атрады
Баявыя, што калісьці
Срэлы гэтыя куплялі.
Не, цяпер часы не тыя,
Слава воінаў звялася!
Сёння воіны як бабы:
Языкі — іх тамагаўкі!
А дзяўчына ўспамінала
Юнака, які заходзіў,
Каб купіць у бацькі стрэлы;
Гэткі стройны і прыгожы,
Нетутэйшы сам, пакінуў
Ён вігвам іх неахвотна,
На яе зірнуўшы ўпотай.
Бацька мужным і адважным
Называў яго нярэдка.
Ці ён прыйдзе зноў наведаць
Вадаспады Мінегагі?
Ці ён прыйдзе зноў па стрэлы?
Уздыхала Мінегага,
Склаўшы рукі ў задуменні.
Цішыню парушыў раптам
Нечы крок — і ў той жа момант
Апынуўся на парозе
Перад імі Гаявата
З цяжкай ношаю лясною —
З мёртвым лосем за плячамі.
Строгім позіркам акінуў
Госця бацька Мінегагі,
А пазнаўшы Гаявату,
З месца ўстаў, адклаў работу,
Запрасіў яго праходзіць:
«Калі ласка, Гаявата!»
Каля ног Вады Вясёлай,
Зняўшы з плеч, паклаў лясную
Ношу госць яе жаданы;
На яго зірнула ўдзячна
Мінегага і ласкава
Гаяваце адказала:
«Калі ласка, Гаявата!»
Той вігвам, куды гасцінна
Гаявату запрасілі,
Зроблен быў са скур аленяў,
Скрозь — багі намаляваны,
А ўваход у дом прасторны
Быў такі, што Гаявата
Не згінаў сваёй высокай
Галавы з арліным пер'ем.
З месца ўстала прыгажуня
Мінегага, не даплёўшы
Трысняговую цыноўку,
Каб прынесці пачастунак,
Па ваду схадзіць да рэчкі;
Страву ў місках падавала,
А ваду — ў драўляных кубках,
Чула ўсё, што госць расказваў,
Што яму адказваў бацька,
А сама яна ні разу
Не прамовіла ні слова.
Сном здаваліся ёй словы
Гаяваты пра Накоміс,
Што была яму за няньку
У маленстве незваротным,
Пра сяброў сваіх надзейных —
Чайбайабаса, музыку,
I пра Квазінда, асілка,
Пра дастатак і пра шчасце
На зямлі Аджыбуэяў,
У яго краіне мірнай.