Wrzesień 1938. Po podziale Czechosłowacji przez Hitlera La Guardia atakuje republikańskich izolacjonistów, biorąc stronę FDR w nasilającym się sporze o amerykańską interwencję.
Wrzesień 1940. Mimo pogłosek, że Wendell Willkie widzi w nim kandydata na wiceprezydenta we wspólnej kampanii wyborczej, La Guardia ponownie – tak jak w roku 1924 – odcina się od republikanów i wraz z senatorem George’em Norrisem zakłada ruch Niezależni za Rooseveltem, agitując otwarcie na rzecz trzeciej kadencji FDR.
Sierpień – listopad 1940. Wobec perspektywy wojny, Roosevelt typuje La Guardię na sekretarza wojny, lecz ostatecznie mianuje na to stanowisko republikanina Henry’ego Stimsona, La Guardii powierzając funkcję przewodniczącego amerykańskiej strony Amerykańsko-Kanadyjskiej Komisji Obrony.
Kwiecień 1941. La Guardia przyjmuje bezpłatną funkcję prezydenckiego szefa obrony cywilnej, nie rezygnując z urzędu burmistrza Nowego Jorku.
Luty – kwiecień 1943. La Guardia nalega na Roosevelta, by przywrócił go do czynnej służby wojskowej na stanowisku generała brygady, jednak Roosevelt, który nie zaproponował mu posady w rządzie i nie widzi w nim kandydata na wiceprezydenta, odmawia, przekonany przez zaufanych współpracowników, że La Guardia jest zbyt prowokacyjny; rozczarowany burmistrz wraca do „munduru zamiatacza ulic”.
Sierpień 1943. Wojenne zamieszki rasowe, które wcześniej rozpętały się w Beaumont, Mobile, Los Angeles i Detroit – gdzie 21 czerwca odnotowano trzydzieści cztery ofiary śmiertelne – wybuchają w nowojorskim Harlemie. Po blisko trzech dniach wandalizmu, grabieży i rozlewu krwi La Guardia uzyskuje pochwałę czarnych przywódców za zdecydowaną i humanitarną postawę władz podczas zamieszek, których bilans to sześciu zabitych, stu osiemdziesięciu pięciu rannych oraz straty materialne szacowane na pięć milionów dolarów.
Maj 1945. W miesiąc po śmierci FDR, La Guardia deklaruje, że nie będzie się ubiegał o czwartą kadencję burmistrza. W ostatnim okresie sprawowania funkcji wsławia się tym, że podczas strajku prasowego czyta nowojorskim dzieciom przez radio zabawne historyjki. Po odejściu z urzędu przyjmuje stanowisko dyrektora programu UNRRA.
WALTER WINCHELL (1897-1972)
1924. Były artysta wodewilowy Walter Winchell podejmuje pracę w piśmie „New York Evening Graphic” i szybko zyskuje rozgłos jako recenzent spektakli Broadwayu i felietonista.
Czerwiec 1929. Zostaje felietonistą w należącej do Williama Randolpha Hearsta gazecie „New York Daily Mirror” – na tej posadzie utrzyma się przez ponad trzydzieści lat. Koncern prasowy Hearsta, King Features, publikuje felietony Winchella w coraz liczniejszych gazetach całego kraju: w końcu ukazują się one w przeszło dwóch tysiącach tytułów. Pionier dzisiejszych paparazzi zostaje, naturalną koleją rzeczy, stałym bywalcem nowojorskiego klubu nocnego Stork Club, gdzie gromadzą się znakomitości.
Maj 1930. Debiutuje w radio jako sprawozdawca sensacyjnych ploteczek z Broadwayu, następnie wielką popularność zdobywa programem Lucky Strike Dance Hour, a w grudniu 1932 inauguruje cykl sponsorowanych przez Jergens Lotion niedzielnych audycji o dziewiątej wieczorem na antenie NBC Blue Network. Cotygodniowy kwadrans radiowy Winchella, złożony z pikantnych plotek i poważnych wiadomości, zdobywa wkrótce rekordową liczbę słuchaczy, a jego slogan powitalny – „Dobry wieczór, Panie Ameryko, dobry wieczór, Pani Ameryko, dobry wieczór wszystkim statkom na morzu, prasa idzie w ruch!” – wszedł do języka potocznego.
Marzec 1932. Winchell relacjonuje na bieżąco sprawę porwania dziecka Lindbergha, korzystając z informacji dostarczanych mu przez szefa FBI J. Edgara Hoovera; kontynuuje cykl sprawozdań aż do aresztowania Brunona Hauptmanna w roku 1934 i jego procesu w roku 1935.
Luty 1933. Jako jedyny niemal z komentatorów publicznych i znanych powszechnie Żydów przypuszcza jawny atak na Hitlera i amerykańskich nazistów, z przywódcą Bundu Fritzem Kuhnem włącznie; piętnuje ich wytrwale w swoich audycjach radiowych i felietonach aż do wybuchu drugiej wojny światowej; tworzy neologizmy „razizm” i „srastyka” dla ośmieszenia ruchu nazistowskiego.
Styczeń - marzec 1935. J. Edgar Hoover chwali go publicznie za relacje z procesu Hauptmanna. Hoover i Winchell wymieniają na bieżąco informacje o amerykańskich nazistach, co znajduje odbicie w felietonach Winchella.
1937. Po felietonie popierającym Roosevelta i Nowy Ład, Winchell zostaje zaproszony w maju do Białego Domu, po czym utrzymuje stały kontakt z prezydentem. Otwarte poparcie Winchella dla FDR wywołuje jego narastający konflikt z Hearstem. Winchell nawiązuje przyjaźń ze swoim nowojorskim sąsiadem, szefem gangu Frankiem Costello.
1940. Łączną liczbę czytelników i słuchaczy Winchella szacuje się na pięćdziesiąt milionów – przeszło jedną trzecią populacji USA – a roczna pensja w wysokości 800 tysięcy dolarów plasuje go wśród najlepiej zarabiających Amerykanów. Winchell nasila atak publicystyczny na działania pronazistowskie, czego przykładem jest felieton pt. Kolumna Winchella przeciwko Piątej Kolumnie. Entuzjastycznie popiera FDR w walce o bezprecedensową trzecią kadencję; gdy Hearst cenzoruje w „Daily Mirror” jego ataki na republikańskiego kandydata Willkiego, pisze pod pseudonimem felietony przeciwko Willkiemu do „PM”.
Kwiecień – maj 1941. Atakuje Lindbergha za izolacjonistyczną i proniemiecką retorykę; ostrzega hitlerowskiego ministra spraw zagranicznych von Ribbentropa, że Ameryka nie straciła woli walki, co spotyka się z ostrą reakcją senatora Burtona K. Wheelera, który zarzuca Winchellowi, że „Blitzkriegiem pcha naród amerykański w tę wojnę”.
Wrzesień 1941. Po przemówieniu Lindbergha w Des Moines, oskarżającym Żydów o podżeganie Ameryki do wojny, Winchell pisze, że „aureola [Lindbergha] zamieniła się w pętlę na jego szyi”; z pasją ponawia ataki na Lindbergha oraz senatorów Wheelera, Nye’a, Rankina i innych, których demaskuje jako sympatyków nazizmu.
Grudzień 1941 – luty 1972. Po przystąpieniu Ameryki do drugiej wojny światowej Winchell poświęca swoje audycje i felietony głównie doniesieniom wojennym; jako komandor porucznik rezerwy marynarki usilnie zabiega u FDR o przydział do armii i zostaje powołany do służby czynnej w listopadzie 1942. Z końcem wojny zmienia poglądy na skrajnie prawicowe: staje się zajadłym wrogiem Związku Radzieckiego i jako antykomunista popiera senatora Josepha McCarthy’ego. Od połowy lat 50 popada niemal w zapomnienie: na jego pogrzebie w roku 1972 obecna jest tylko córka.
BURTON K. WHEELER (1882-1975)
Listopad 1920 – listopad 1922. Jako legislator stanowy Montany, Wheeler wszedł w konflikt z tamtejszym gigantem przemysłowym, Spółką Wydobycia Miedzi Anaconda; przeciwstawiał się też gwałceniu praw człowieka w czasie powojennej antykomunistycznej psychozy „czerwonej zarazy” – stąd też jego sromotna porażka w wyborach 1920 na gubernatora. Jednak w roku 1922, dzięki silnemu poparciu farmerów i robotników, wybrany zostaje jako reprezentant Partii Demokratycznej do Senatu USA na pierwszą z czterech swoich kadencji. Z czasem udaje mu się przekształcić rząd stanowy Montany w popieraną przez obie partie Wheelerowską machinę administracyjną.
Luty – listopad 1924. Wheeler zostaje wybrany na przewodniczącego senackiej komisji śledczej w sprawie afery łapówkarskiej Teapot Dome, która kończy się rezygnacją Harry’ego M. Dougherty’ego z funkcji prokuratora generalnego i kompromitacją Departamentu Sprawiedliwości prezydenta Coolidge’a. Porzuca Partię Demokratyczną – oraz szansę ubiegania się o fotel wiceprezydenta przy kandydacie demokratów Johnie W. Davisie – by startować na to samo stanowisko w wyborach z mandatu Partii Postępu, której kandydatem jest senator z Wisconsin, Robert M. La Follette. Coolidge bezapelacyjnie pokonuje zarówno demokratów, jak postępowców, jakkolwiek ci ostatni zdobywają w skali kraju sześć milionów głosów i blisko czterdziestoprocentowe poparcie w stanie Montana.