Styczeń 1943 - sierpień 1945. Wojna w Europie (a wraz z nią hitlerowska masakra europejskich Żydów i zajmowanie ich własności) trwa do roku 1945. W kwietniu Mussolini ginie w egzekucji z rąk włoskich partyzantów i Włochy poddają się. Niemcy deklarują bezwarunkową kapitulację 7 maja – w tydzień po samobójstwie Adolfa Hitlera w berlińskim bunkrze, niespełna miesiąc po nagłej śmierci (na wylew krwi do mózgu) prezydenta Roosevelta – w pierwszym roku czwartej już jego prezydenckiej kadencji – i zaprzysiężeniu jego następcy, wiceprezydenta Harry’ego S. Trumana. Wojna na Dalekim Wschodzie kończy się bezwarunkową kapitulacją Japonii 14 sierpnia. Druga wojna światowa przechodzi do historii.
CHARLES A. LINDBERGH (1902-1974)
Maj 1927. Charles A. Lindbergh, urodzony w Minnesocie dwudziestopięcioletni akrobata powietrzny i pilot samolotów pocztowych, przelatuje jednopłatowcem „Spirit of St. Louis” z Nowego Jorku do Paryża, w czasie trzydziestu trzech godzin i trzydziestu minut – ten pierwszy samotny transatlantycki lot bez międzylądowania przynosi mu światową sławę. Prezydent Coolidge nagradza Lindbergha Krzyżem za Wybitne Zasługi w Lotnictwie i nadaje mu stopień pułkownika rezerwy amerykańskiego Korpusu Sił Powietrznych.
Maj 1929. Ślub Lindbergha z Annę Morrow, 23-letnią córką ambasadora USA w Meksyku.
Czerwiec 1930. New Jersey. Narodziny Charlesa A. Lindbergha juniora, syna Charlesa i Annę Lindberghów.
Marzec – maj 1932. Charles junior zostaje porwany z odludnego nowego domu Lindberghów na 435-akrowej wiejskiej posesji w Hopewell, New Jersey; blisko dziesięć tygodni później rozkładające się ciałko dziecka zostaje przypadkowo znalezione w pobliskim lesie.
Wrzesień 1934 – marzec 1935. Ubogi niemiecki imigrant z kryminalną przeszłością, Bruno R. Hauptmann, z zawodu stolarz, zostaje aresztowany w nowojorskiej dzielnicy Bronx pod zarzutem porwania i zamordowania dziecka Lindberghów. Jego sześciotygodniowy proces we Fleming-ton, New Jersey, nazwany został przez prasę „procesem stulecia”. Haupt-manna uznano za winnego i stracono na krześle elektrycznym w kwietniu 1936.
Kwiecień 1935. Annę Morrow Lindbergh wydaje swoją pierwszą książkę, North to the Orient - relację o przygodach lotniczych małżeństwa Lindberghów w roku 1931; książka trafia na szczyt listy bestsellerów i zdobywa Krajową Nagrodę Księgarzy (National Booksellers Award) dla najwybitniejszej książki roku w kategorii literatury faktu.
Grudzień 1935 – grudzień 1936. Zmęczeni sensacyjnym rozgłosem, Lindberghowie z dwójką małych dzieci wyjeżdżają z Ameryki i aż do powrotu wiosną 1939 roku rezydują głównie w małej angielskiej wiosce w hrabstwie Kent. Na prośbę amerykańskich władz wojskowych Lindbergh jedzie do Niemiec, by sporządzić raport o rozwoju nazistowskiego przemysłu lotniczego; przez trzy kolejne lata ponawia wizyty w tym samym celu. Jest widzem Olimpiady w Berlinie, obserwowanej osobiście przez Hitlera, o którym później napisze do znajomego: „To bez wątpienia wielki człowiek, i, moim zdaniem, bardzo zasłużony dla narodu niemieckiego”. Annę Morrow Lindbergh towarzyszy mężowi w wyjazdach do Niemiec, po czym pisze krytycznie o „powszechnym w naszej ojczyźnie skrajnie purytańskim poglądzie, iż dyktatura jest z konieczności niesprawiedliwa, zła, niestabilna, i nic dobrego nie może z niej wyniknąć – w połączeniu z naszą komiksową wizją Hitlera jako błazna – w połączeniu z bardzo silną (naturalnie) żydowską propagandą w należących do Żydów gazetach”.
Październik 1938. Krzyż Zasługi Orła Niemieckiego – złoty order z czterema swastykami, przyznawany cudzoziemcom szczególnie sprzyjającym Trzeciej Rzeszy – nadany zostaje Lindberghowi „z polecenia Führera” przez marszałka Hermanna Göringa podczas uroczystego obiadu w ambasadzie amerykańskiej w Berlinie. Annę Morrow Lindbergh publikuje drugi tom wspomnień o przygodach lotniczych, zatytułowany Listen! the Wind, który znów staje się bestsellerem w kategorii literatury faktu, pomimo narastającej krytyki Lindbergha ze strony amerykańskich antyfaszystów i odmowy przyjęcia książki przez niektórych żydowskich księgarzy.
Kwiecień 1939. Po inwazji Hitlera na Czechosłowację Lindbergh notuje w swoim dzienniku: „Jakkolwiek potępiam wiele niemieckich poczynań, jestem zdania, że Niemcy są w ostatnich latach jedynym krajem prowadzącym konsekwentną politykę w Europie”. Na życzenie szefa Korpusu Sił Powietrznych, generała „Hapa” Arnolda, i za zgodą prezydenta Roosevelta – który nie darzy go sympatią ani zaufaniem – Lindbergh przechodzi do służby czynnej jako pułkownik Korpusu Sił Powietrznych Armii USA.
Wrzesień 1939. Wśród zapisków w dzienniku Lindbergha po inwazji Niemiec na Polskę pierwszego września, pojawia się notatka o potrzebie obrony „przed atakiem obcych armii i rozmyciem przez obce rasy… oraz infiltracją pośledniej krwi”. Lotnictwo, pisze Lindbergh, jest „jednym z tych bezcennych dóbr, które pozwalają Białej Rasie przeżyć wśród napierającego zewsząd morza Żółtych, Czarnych i Śniadych”. Wcześniej w tym samym roku pojawia się w dzienniku komentarz do prywatnej rozmowy z wysoko postawionym członkiem Republikańskiego Komitetu Narodowego i konserwatywnym dziennikarzem Fultonem Lewisem juniorem: „Niepokoją nas skutki żydowskiego wpływu na naszą prasę, radio i film… Wielka to szkoda, gdyż obecność garstki Żydów właściwego typu jest, moim zdaniem, korzystna dla każdego kraju”. W notatce z kwietnia 1939 (pominiętej w wydaniu Wartime Journals z roku 1970) Lindbergh konstatuje: „Już teraz za wielu jest Żydów w takich miejscach jak Nowy Jork. Garstka Żydów wzmacnia siłę i charakter narodu, ale zbyt wielu wytwarza chaos. A u nas jest ich zbyt wielu”. W kwietniu 1940, przemawiając na antenie Columbia Broadcasting Systems, stwierdza dobitnie: „Jedynym powodem tego, że zawisła nad nami groźba zaangażowania w wojnę, jest obecność w Ameryce wpływowych elementów, które życzą sobie naszego udziału w tym konflikcie. Reprezentują one drobną mniejszość narodu amerykańskiego, lecz sprawują kontrolę nad machiną nacisków i propagandy. Wykorzystują każdą okazję, by pchać nas coraz bliżej krawędzi”. Gdy republikański senator z Idaho William E. Borah namawia Lindbergha do kandydowania na prezydenta, ten odpowiada, że woli zajmować stanowisko polityczne jako zwykły obywatel.
Październik 1940. Wiosną na Wydziale Prawa Uniwersytetu Yale powołany zostaje Komitet Najpierw Ameryka [America First Committee], przeciwny interwencjonistycznej polityce Roosevelta i promujący ideę amerykańskiego izolacjonizmu. W październiku Lindbergh przemawia w Yale do trzytysięcznego audytorium, nawołując Amerykę do uznania „nowych sił w Europie”. Annę Morrow Lindbergh wydaje swoją trzecią książkę The Wave of the Future – zwięzły traktat przeciwko interwencjonizmowi, opatrzony podtytułem „Wyznanie wiary” – która budzi silne kontrowersje i natychmiast trafia na szczyt bestsellerów w kategorii literatury faktu, mimo iż sekretarz spraw wewnętrznych Harold Ickes krytykuje ją jako „biblię każdego amerykańskiego nazisty”.