СВЕЧКА
Завея пазрывала правады,
Скавала сцюжа лужыны i рэчку.
У хаце змрок, але такой бяды,
Магу нарэшце запаліць i свечку.
I запаліў. Яна трашчыць паволі,
Дрыжыць на шыбе i сцяне прамень,
I чорным прывідам гайдаецца на столі
Мой адзінокі i зламаны цепь.
I раптам наплываюць успаміны:
У нашым непрыкметным гарадку
Раса з пялёсткаў хмельнага язміну
Асыпалася на тваю шчаку.
Калі ты помніш першую сустрэчу,
Напэўна, ўспамінаеш i мяне,
Калі здалося, што ружовы вечар
Для нас ужо ніколі не міне.
Быў i працяг: патухла свечка ў змроку,
Я на плячы адчуў тваю руку,
Але ўначы бяда таемным крокам
Прайшлася i па пашым гарадку.
Палалі шчокі, на губах гарчыла,
Дрыжала свечка у тваёй руцэ,
Калі з табою гора разлучыла,
Скацілася расінка па шчацэ.
Не верыла ты ў тую пагалоску,
Што загула ў вушах i ў правадах.
I доўга не сцірала кроплі воску,
Што застывалі на маіх слядах.
Век дажываем з незагойным болем,
Спазнаўшы столькі гора на вяку,
I ведаем, што больш ужо ніколі
Нам не сустрэцца ў ціхім гарадку.
Завея замятае ўсе дарогі.
Няма з кім сумаваць i гаварыць…
Усё міне, i радасць, i трывогі,
Як толькі паша свечка дагарыць.
РЭТРАГРАДЫ
I сягоння дужа рады
Маладыя рэтраграды,
Паўтараючы азы,
Націскаць на тармазы.
Час застольны, час застойны
I спакойны, i прыстойны,
Бо выгодамі багаты,—
Ўспамінаюць бюракраты.
«Дэмакратыя ж — разлад!
Лепш за ўсё вярнуць назад
Незабыўныя парадкі,
Калі, пляскаючы ў ладкі,
Набівалі мазалі
Чытачы «Малой зямлі».
Усё цяпер ідзе не ў лад —
Не выконваюць загад».
Кіньце вы свае загады,
Маладыя рэтраграды,
Бо працуе не на вас
I народ, i новы час.
ПРАРОЧЫЯ СНЫ
Не обратил ли Бог
мудрость мира сего в безумие?
Прыходзяць сны, пачварныя, як здані,
То падаю, то на крыжы вішу,
А як у вокнах засінее ранне,
Што значыць гэты сон, я варажу.
I нарастае з кожным днём трывога,
А часам на сябе самога злосць,
Што не лічыў ніколі Богам Бога,
А ён усё ж, магчыма, недзе ёсць.
Не Саваоф з сівою барадою
I не Ілля, разгневаны прарок,
А нехта ж правіць шчасцем i бядою,
Узносіць i карае незнарок.
Ён даў усё, што трэба чалавеку,—
Жыццё, i мудрасць, i любоў навек,
Вёў праведнікаў у Карынф i ў Мекку,
Пакуль не збіўся з тропу чалавек
I, вырваўшыся з боскае улады,
Цягнуў пакуты на сваім гарбе,
A хіжы кат спакойны быў i рады,
Што мог караць мудрэйшых за сябе.
Штодня таемна гінулі ахвяры,
Жывых паскручвалі ў барані рог,
A праведнікаў ад крывавай кары
Не ўратавалі ні Закон, ні Бог.
За мной ўслед хадзіла пакаранне,
Знаходзіла i гнула ўсё часцей.
Мне лёс наканаваў выпрабаванне,
Каб стаць пасля чысцілішча чысцей.
У сны прарочыя я веру i не веру,
Але ратунку мне ад ix няма.
Я не баюся ні агню, ні звера —
Каб толькі не прыснілася турма.
РАЗВІТАННЕ
Адказаў няма на пытанні,
Hi — важных i мудрых высноў…
Настала пара развітання
З надзеяй сустрэцца ізноў.
САМ САБЕ
Я і ў няволі вольны быў,
Бо верыў, што збавенне прыйдзе,—
Каго хацеў, таго лтобіў,
A ненавісных ненавідзеў.
Ішоў у замець след у след,
Як ходзяць толькі лесарубы,
I быў ca мной уласны свет
Круты, бязлітасны i грубы.
Так існаваў я з году ў год,
Складаў то оды, то праклёны,
То быў мой свет, як чорны лёд,
А то — блакітны i зялёны.