Сабе не здраджваў я нідзе,
Бо верыў, што збавенне будзе,
Не для мяне, дык для людзей,
Што мараць кожны дзень аб цудзе.
Я не чарсцвеў i не грубеў,
Не прыстасоўваўся ніколі,
Бо верны толькі сам сабе
I у няволі, i на волі.
СПОВЕДЗЬ
Можа, гэта апошняе лета
Каля ціхай празрыстай вады,
Можа, ў жніўні ці ў студзені Лета
I мяне паглыне назаўжды.
Застануцца пажоўклыя кніжкі,
Што, магчыма, ніхто не чытаў,
Што маўчаць, як пустыя кілішкі
Ці як звон, што званіць перастаў.
Можа, заўтра, а можа, i сёння
У трывозе ці ў ціхай журбе
На зялёным i росным улонні
Прачытаю самога сябе
I даверліваму чалавеку,
Забароны зламаўшы мяжу,
Пра сябе, як гісторыю веку,
Да драбніцы ўсё раскажу,
Бо, да памяці вечна прыкуты,
Што спакою дасюль не дае,
Прыгадаю чужыя пакуты
I пра радасці ўспомню свае.
Ix майму пакаленню хапала:
Сем стагоддзяў за семдзесят год
Мы прайшлі. Дзе нага не ступала,
Узнімаўся i падаў народ.
У прамовы хісталася вера,
Калі ўсё засланяла хвала,
Бо звінела на пласе сякера
I дарога да скону вяла.
Ну а я, не спакушаны лёсам,
Праз ружовы не ўбачыў туман
За усмешкамі горкія слёзы
I пусты патэтычны падман.
За асобай знікалі асобы,
Хоць «у-р-р-а-а!» не сціхала ўвушшу,
А пакуты вышэйшае пробы
Навылет праціналі душу.
За калючым напружаным дротам
Я да болю спазнаў усяго,
Але быў неразлучны з народам
I часцінкаю кроўнай яго.
Сёння б мне нарадзіцца нанова,
Але ўжо не сляпым i глухім,
Каб С У М Л Е Н Н Е — адзінае слова
Засталося пашчадкам маім.
KAЛEKI
Цяпер калек амаль што не відно,
Яны нібыта канулі на дно,
Адолеўшы нягоды ўсе i здзекі,
Але жывуць, як i жылі даўно,
На свеце непрыкметныя калекі.
Сляпыя лепей за відушчых бачаць,
Што i сябры i несябры ix значаць,
Ім зразумелы ўвесь складаны свет.
Яны не скардзяцца, не плачуць,
A пакідаюць свой прыкметны след.
Калекі ёсць з нагамі i з рукамі,
З нястомнымі даўгімі языкамі
I з каршучынай сілай зроку,
Што прабіваюцца наперад кулакамі,
Каб не застацца ззаду або збоку.
У ix энергіі на цэлы генератар,
Бо кожны з ix салодкага аматар
I горкага ніколі не мінае —
Глытае ўсё, нібыта алігатар,
І жыць яму нішто не замінае.
О, колькі ж вас, укормленых калек,
Нагадаваў наш неспакойны век?
З душой бетоннаю i без душы,
Сабе на радасць, некаму на здзек,
Калі камандуюць: «Трымай, ламі, душы!»
A самі выдаюць казённыя прамовы
Пра дасягненні i пра росквіт мовы,
Ад кожнае хваробы маюць лекі,
Але відно — прыём у ix не новы…
Пара на пенсію, таварышы калекі!
НАРОД
Мы, напэўна, адзіныя ў свеце
Што забылі, як маці завуць.
Так i нас ацураюцца дзеці
I спакойна свой век дажывуць.
Разбяруць яны ўсё да асновы,
Не забудуць каня закілзаць,
Толькі роднае матчына слова
Не захочуць у спадчыну ўзяць.
Хто ж знявечыў i памяць, i слова,
Немаце забяспечыў размах?
Паўстагоддзя сумленне i мову
Адымалі знявага i страх.
У душы не загояцца болькі,
Бо ідзе наша мова на звод.
Так насельніцтвам зробімся толькі,
Калі з моваю знікне народ.
СІЛА
Сіле розуму не трэба.
Знай адно: ламі, крышы,
Здабывай кавалак хлеба
I — нічога для душы.
Каб дужэць i моц не траціць,
Каб ніхто не перамог,
Дужы нават бацьку з маці
Скруціць у барані рог.
Дужы шмат не разважае,
Толькі слухае загад,
Толькі тых i паважае,
Хто выплочвае аклад.
Бачылі аднойчы сведкі,
Як дубінкай ён трасе,
Нa магілах топча кветкі
I таго, хто ix нясе.
Ён лютуе безупынку,
Ён штурмуе на хаду.
Мы ж яму далі дубінку
Самі на сваю бяду.