Што ёсць спагада i сумленне,
Што жорсткасць «барацьбы» міне.
Пакуль я думаў, на калені
Цішком паставілі мяне
I так аблыталі хлуснёю,
Так апаганілі душу,
Што ўжо лічылася віною,
Калі нічога не схлушу.
Найбольшы грэшнік i злачынец
Трапляе ў пекла толькі раз,
А я аж двойчы без прычыны
Прайшоў яго ў кароткі час.
Нас болей пеклам не пужаюць
У час сумлення i падзей,
Нібыта нават паважаюць
Бядою мечаных людзей.
ДЗВЕ МАМЫ
Ваўчыца
Знайшлі ваўчынае лагло.
Брахаў сабака як наняты,
Хоць i ваўчыцы не было,
Вішчалі толькі ваўчаняты.
Ix скідалі ў каляны мех,
Перавярнулі ўсю бярлогу.
Паехалі. I свежы снег
Замёў да раніцы дарогу.
A ў поўнач у канцы сяла,
За хатай пад вярбой пахілай,
Завея лютая гула
I жаласна ваўчыца выла.
Стагнала нема поч у ноч
Ад болю, стомы i марозу,
I падалі з гарачых воч
На ледзяную сцежку слёзы.
Ад сцюжы заінела поўсць,
Як абручы, тырчалі скабы,
У горле клекатала злосць,
Скрываўленыя нылі лапы.
Нацятая, нібы струна,
Паўзла туды, дзе ваўчаняты,
Ды ўдарыла святло з акна,
I выбег паляўнічы з хаты.
Пераляцеўшы цераз плот,
Імчалася ў хмызняк ваўчыца,
Але жакан i буйны шрот
Яе дагналі за крыніцай.
Яна ляжала да пары,
Пакуль не адгула віхура…
I доўга у глухім двары
На плоце вымярзала шкура.
Вясёлая мама
Вялізная колькасць сірот пры жывых бацьках
(па статыстыцы — 100 тысяч штогод,
95 працэнтаў ад агульнай колькасці сірот).
«Литературная Россия», 1988. № 6
У лесе на аўтобусным прьшынку
Забыла маці сонную дзяўчынку
I з'ехала сама у белы свет.
Завеяў пыл яе няцвёрды след.
Дзяўчынка недзе доўгімі начамі
У дзіцячым доме цягнецца да мамы.
Ёй часам хлусяць добрыя суседзі:
«Не плач. Яна вось-вось прыедзе».
Чакае. Але мамы ўсё няма.
Мінула восень, адгула зіма,
I за вясною прашумела лета.
Ей хлусядь: «Мабыць, не дастаць білета,
А можа, захварэла не на жарты,
Таму чакай, а бедаваць не варта».
Дачка чакае, як дзівоснай явы,
I спіць спакойна на руках Дзяржавы.
А мама недзе у бязладдзі шэрым
Гуляе зноў з чарговым кавалерам,
А потым хлапчука або дзяўчынку
Забудзе на глухім лясным прыпынку.
Няўжо i праўда — варта павучыцца
Такой вясёлай маме у ваўчыцы.
КЛОПАТ
Стварылі нам усе умовы,
Каб адвучыць ад роднай мовы.
Мы паступова ўсе нямеем —
Hi думаць, ні спяваць не ўмеем
На мове Коласа з Купалам,
Бо пераконваюць з запалам
Зацятыя функцыянеры,
Што можна лёгка жыць без веры
У запаветы Скарыны,
Бо мы — Бязродныя сыны,
Што i адной хапае мовы.
Навошта ж нам тлуміць галовы?
А дзе, якія ў нас вытокі,
Не варта лішняе марокі,
Бо ёсць адзін дэвіз: «Наперад!»
Але баліць душа, як верад,
Што робім, крок, а два — назад
I не выконваем загад.
А нам патрэбны не загады,
А больш увагі i спагады,
Душы i чыстага сумлення,
Ад чынадралаў вызвалення,
Каб беды ўсе перамаглі
Сыны Савецкае зямлі.
ДЭМАКРАТЫЯ
З. С. Пазняку
Намаўчаліся з кляпам у роце,
Зацягнулі папружкі тужэй.
Чынадрал на ранейшай рабоце
Марыць, як бы ўтрымацца даўжэй.
Бюракратаў ад сёл да сталіцы
Не адзін распладзіўся мільён,
А да ix i сілком не прабіцца
Пфаз глухі сакратарак заслон.
Нехта ганьбу з паклёпамі строчыць,
I складае даносы ў тамы,
I атрутаю пырскае ў вочы,
Каб нічога не ўбачылі мы.
Ix нямала яшчэ на пасадах,
Бо наўкол сваякі i радня,
Задаволеных, сытых i радых,
Што вяртушкамі верцяць штодня.
За галоснасць, за праўду з сумленнем
Даражэй анічога няма.
паставім хлусню на калені —
Дэмакратыя ўкленчыць сама.