Мы патруцім сябе радыяцыяй, газам,
Выесць вочы i душы настылыя дым.
Смерць нячутна ідзе, каб не згінулі разам,
A знікалі павольна адзін за адным.
У нябыт адыходзяць счарнелыя пушчы,
Самагубствам канчаюць маржы i кіты.
Акіяны i рэкі дзівак невідушчы
Вынішчае ў прыпадку сваёй слепаты.
За мільёны гадоў не здалелі скалечыць
Так Зямлю, як яе пакалечылі мы.
I сябе i яе давялі да галечы,
А яна ўсё маўчыць, як цярплівы нямы.
А каб мела язык, як яна б закрычала:
«Пашкадуйце, няшчасныя, хоць бы сябе.
Ці не бачыце вы, што «вучонасці» джала
I бяздумная пыха ўсё жывое заб'е.
Знікнуць людзі i рэкі, салавей адспявае,
I, магчыма, з галактык убачаць здаля,
Як павольна плыве, у Сусвеце нямая,
У адвечнай жалобе пустая Зямля».
Уратуйце Зямлю, апантаныя людзі.
Можа, шчасце хоць вашым прапраўнукам будзе!
* * *
Не падглядай праз шчыліну ў дзвярах
Мае расчараванні i пакуты.
Ад позірку твайго калоціць страх,
Добразычлівец мой з абліччам Юды.
Мяне ты больш ужо не прадасі
За грош, за срэбранік, за паўчырвонца.
Як ні старайся, рады не дасі
I ў змроку не схаваешся ад сонца.
Я ведаю — не адзінокі ты,
Увішны i актыўны ўсюды.
Здаецца некаму, што ты святы,
Добразычлівец мой з абліччам Юды.
САТЛЕЛЫЯ ЛІСТЫ
Твае лісты прапахлі лесам
I пылам жытняе красы,
Крутое рошчыны замесам
I кропляю скупой слязы.
А я паміж радкоў чытаю,
Чаго не папісала ты,
Бо я не той i ты не тая,
Адны ранейшыя — лісты
З далёкай нашай маладосці,
З тае вясны, з тае зімы,
Калі не крыўды i ні злосці
Яшчэ не разумелі мы.
Пытальнікі, шматкроп'і, кропкі,
Паперы колішняй памер
I почырк дробны i таропкі
Мяне хвалююць i цяпер.
Лісты, сатлелыя на зломах,
Сyxi, збялелы васілёк
I слабы пах лясоў знаёмых
Хвалююць i цяпер здалёк.
Гартаю ў апусцелай хаце
З лістамі даўнія гады,
I нельга дараваць, што страціў
Твой адрас i твае сляды.
Куды, каму цяпер напішаш
Даўно запознены адказ?
I надалёка тая ціша,
Калі ніхто не ўспомніць нас.
БЕЛАЯ НОЧ
Дарога, быццам з алебастры,
У лёгкай шэрані сады,
На шыбах — папараць i астры,
A ў небе — месяц малады,
Аздоблены ружовым кругам
У цёмна-сіняй цішыні,
У мітульзе, за дальнім лугам,
Гараць халодныя агні.
То прывідным, то воўчым вокам
Знікаюць, каб ізноў зайграць,
То знічкай упадуць звысоку,
То ў стылым снезе дагараць.
Такая бездань нада мною,
Сузор'і неба замялі…
Мне ўсё здаецца навіною,
А я — пясчынка на Зямлі.
БЫВАЙ
Дагарае захад, дагарае,
Зелянее на лугах туман,
Дзе ж ты, азавіся, дарагая,—
Даўняя надзея i падман.
Нашыя дарогі разышліся
На мяжы сумлення i маны.
Дзе ж ты, дарагая, азавіся
З прывіднай далёкай даўніны.
Нас ніхто ніколі не пачуе,
Мы знікаем, як начны туман.
Дагарае захад, i хачу я
Хоць у сне убачыць тонкі стан.
Юнаю, іскрыстаю прысніся
I мяне ні ў чым не дакарай.
Калі ж ты жывая, азавіся,
Каб было каму сказаць «Бывай».
НА АПОШНЯЙ ВЯРСЦЕ
Позні мой вечар, як ціхая восень:
Долу злятаюць лісты.
Гэта — пара i жніва, i дакосін
Каля апошняй вярсты.
Сонца заходзіць, плыве павуціна,
Ціха i пуста ў палях,
I на змярканні журбой жураўлінай
Млечны гайдаецца Шлях.
Дзе мая радасць? Дзе маё гора?
Дзе мая папараць-кветка цвіце?
Можа, калісьці, а можа, учора
Звяла яна на апошняй вярсце.
Не адшукаў яе, не дачакаўся.
Падаюць восенню зоры часцей.
Як ні гукаю, не дагукаўся
Шчасця свайго на апошняй вярсце.