Spuroj de miaj paŝoj
Spuroj
Posttagmezo
Mi kuŝas en verda herbo
kaj pensas nenion
La vualnuboj postkuras sin
malaperas
por reaperi pli longe for
en sama daŭra ludo
La folioj super mi
kliniĝas unu al alia
flustrante nekonatajn sekretojn
kiujn la vento kaŝaŭskrultas
kaj diskonigas al la mondo
La sunradioi haltas sur folioj
kai lasas sin luli
lacaj de la longa vojaĝo
por subite eksalti en la herbon
kaj kaŝi sin en ĝi
La birdoj dormas
Abeloj muŝoj birdoj
okupas ilian lokon
kaj ilia senĉesa zumado
dormigas min
Mi kuŝas en verda herbo
kaj pensas nenion
La gutoj
Mi aŭdas ilin
mi aŭdas ilin kviete frapantaj
sur la trostreĉita tendo
mi aŭdas ilin
silente surglitantaj
ĝin
kiel se ili ne volus ĝeni
mian pacon
Ili aŭdiĝas kiel lulkanto
delonge forgesita sed nun
rememorata
en la koro
Melankolia estas ilia voĉo
kiel estas melankoliaj
miaj pensoj
kiam kviete kvazaŭ timeme
glitas sur la tendo
la pluvaj gutoj
La reveno
La ŝtonoj kuŝas sur siaj lokoj
nur pli rondaj
nur pli glataj
de la multaj pluvoj
la arboj kreskas sur la samaj lokoj
eble pli grandaj
ilia ombro pli vasta
pli da birdoj en iliaj branĉoj
la domoj la homoj la bestoj
ĉio estas kiel antaŭe
La homoj kun siaj voĉoj
agrable afablaj
la domo kiu iam estis hejmo
la ŝtonoj kiuj iam sukcesis
transdoni sian varmon
al la nudaj piedoj
la arboj kies branĉoj
kutimis luli min
kiam mi tion postulis de ili
ne estas kiel antaŭe
Mlaj pensoj estas for de ili
mia sopiro alie
fremde rigardas ilin miaj okuloj
la piedoj ne plu nudaj
ne povas senti la varmon de la ŝtonoj
nek la ŝtonoj povas rekoni mian paŝon
Al la vespero
Al la vespero
mi krias mian doloron
al la sangruĝa vespero
de !a tago de la vivo
Mi ne aŭdas
la rekrion de la silento
de la nokto alproksimiĝanta
senŝue
sub la murmurantaj arboj
kiuj etendis siajn ŝtelemajn
branĉojn
tiel ke la koro ektremas
kaj klopodas kaŝi sin
en la bruston
Pli laŭte levigas mia
krio
al la sangruĝa vespero
kiam
guto po guto
la ruĝo malaperas lasante min
sola
kun la kruela nokto
la murdemaj hranĉoj
la arboj
Spuroĵ de miaj paŝoj
La ondoj ankoraŭ ne vekiĝis
de la nokta dormo
la sablo
seka ne ankoraŭ varma
ŝutiĝas sub la piedoj
la spuroj post ili
estas profundaj kaj longe videblaj
malantaŭ mi
Longa estas la vojo
al la leviĝama suno
la piedoj laciĝas
la koro deziras reen
La sunleviĝo vekas la ondojn
la vento salute rapidas al ĝi
Kiam la piedoj turniĝas
for estas jam
la spuroj de miaj paŝoj
la vojo reen nekonata
nevidebla la celo
La koro ektremas en silenta timo
kaj ekbatas pii forte
Homo
Vi vagas
serĉanto
kaj ne scias kion trovi
Vi ne konas ia ceion
de via serĉado
nekonata estas ai vi la direkto
Vi nun iras kaj serĉas
iras kaj serĉas
eterna vagabondo
La vojo plenas je serĉantoj
same sencelaj
same sendirektaj
same vagabondaj
Aliaj faris la saman vojon antaŭ vi
aliaj faros ĝin post vi
Sed vagu
serĉanto
vagu kaj serĉu
ĉar se vi haltas
estos la fino por vi
La fino
serĉanto
Ne staru tie
kaj sentu ĝenon
Vi havas ia saman rajton
stari tie
kiel iu ajn alia
Vi havas ia saman rajton
vivi tie
kiei iu ajn alia
Vi havas ia saman rajton
ami tie
kiei iu ajn alia
Vi havas ia saman rajton
senti ĝenon tie
kiei iu ajn alia
Do staru tie
kaj semu ĝenon
Mi ŝatus trovi vorton
vorton simplan
vorton ĉionenhavan
vorton kiun vi
— kaj ĉiuj aliaj —
tuj komprenus
kaj ekĝojus pro ĝi
Mi ŝatus trovi vorton
kiu alportus ĝojon en vian koron
kanton al via orelo
ridon sur vian vizaĝon
Mi ŝatus trovi vorton
vorton simplan kaj ĉionenhavan
Mi similas al vi
Mi havas kapon kiel vi
Mi havas du brakojn kiet vi
Mi havas korpon kiel vi
Mi havas piedojn kiel vi
Kaj du orelojn mi havas
du okulojn nazon buŝon
tute same kiel vi
Mi havas koron kiel vi
Mi havas sentojn kiel vi
Mi havas pensojn kiel vi
Mi similas al vi
homo
Nun
Via loko estas tie ĉi
kaj via tempo nun
Malesperi pro hieraŭ
aŭ esperi pri morgaŭ
estas tempoperdo
Via loko estas tie ĉi
kaj via tempo nun