Skandranon nigdy nie wiedział, czy ktoś pragnął jego przyjaźni ze względu na to, jaką pozycję zajmował, czy ze względu na niego samego – a była to ważna różnica.
Nie, dziękuję. Po starannym przemyśleniu wolę trzymać się w cieniu.
Nie byłoby źle zostać zwyczajnym Srebrzystym, zawsze przydzielanym na Posterunki, oszczędzając wystarczająco dużo na procentach od znalezisk, aby pozwolić sobie na wygodne życie. Niech Keeth zbierze śmietankę, stając się pierwszym trondi'irn wśród gryfów; Tad z dziką radością obdarowałby brata każdą ilością sławy, którą przeznaczenie trzymało dla niego w zanadrzu! Kiedy ta myśl pojawiła się w jego głowie, zauważył, że wszyscy na niego patrzyli. Najwyraźniej Keethowi zabrakło konceptu i nadeszła jego kolej.
A niech to.
Skandranon odchrząknął. Jak zwykle dźwięk ten, przyzwyczajenie przejęte od ludzi, zabrzmiał bardzo dziwnie w wykonaniu gryfa.
Szczerze mówiąc, brzmi to, jakby chciał wykrztusić kołtun.
– Tak – rzeki radośnie Skan. – Twoja matka i ja chcielibyśmy usłyszeć więcej o posterunku, na który cię wysyłają. Co o nim wiesz?
Tad westchnął zrezygnowany i poddał się nieustępliwemu naciskowi miłości rodzicielskiej.
Klinga nie potrafiła zmusić się, by usiąść, choć powstrzymała się przed wędrówką wzdłuż krawędzi klifu. Kamienie tutaj były zbyt niebezpieczne, by po nich spacerować – jaki byłby wstyd, gdyby się poślizgnęła i spadła, łamiąc coś i tym samym zmuszając Aubriego i Judeth do wysłania kogoś innego na posterunek! Tad przenigdy by mi nie wybaczył. Albo wziąłby sobie nowego partnera i odjechał, a ja zostałabym, aby znosić rodzicielskie współczucie.
Ikala siedział na skale i patrzył na zachód słońca, nie na nią. Poprosił ją o spotkanie tutaj, aby się pożegnać; jej uczucia były tak mieszane, że naprawdę nie wiedziała, co mu powiedzieć. Na razie nie odezwał się słowem i czekała, aby zaczął mówić.
Odchrząknął, nie patrząc na nią.
– Więc wyjeżdżasz jutro. Mówili, że na kilka miesięcy? – Oczywiście znał jej zadanie, jak wszyscy wśród Srebrzystych; użył pytania jako sposobu rozpoczęcia rozmowy.
Słońce zniżyło się ku oceanowi; niedługo zanurkuje za linię horyzontu. Miała wrażenie, jakby jej gardło i język należały do kogoś innego.
– Tak – odparła w końcu. Teraz wiedziała, co ludzie mieli na myśli, mówiąc o “zapominaniu języka w gębie”. Niezwykle trudno było jej wydobyć z siebie to jedno słowo.
Chciała powiedzieć więcej; zapytać, czy będzie za nią tęsknił, czy był zły, że wyjeżdżała, gdy ich przyjaźń zaczęła przeradzać się w coś głębszego. Chciała wiedzieć, czy poczuł się zraniony, że się z nim nie skonsultowała, że wybrała Tadritha na partnera, a nie jego. A przede wszystkim chciała wiedzieć, co myślał.
A nie potrafiła powiedzieć słowa.
– Chodź i siadaj – rzekł, wskazując na skałę obok. – Nie wyglądasz na zadowoloną.
Nie jestem – odpowiedziała bezgłośnie – jestem nerwowa jak zapchlony kot.
Ale i tak usiadła, ostrożnie, rozważnie. Nagrzana słońcem skała była delikatna pod jej dłońmi, wygładzona jak aksamit od działania wiatru i wody przez setki lat. Skoncentrowała się na skale, myśląc o jej stałości i odczuwając ją całym sercem.
– Jednocześnie cieszę się i smucę z twojego powodu, Klingo – rzekł Ikala, ostrożnie ważąc i dobierając każde słowo. – Cieszę się, bo w końcu dostałaś to, na co zasłużyłaś. To wspaniale. Ale jestem smutny, bo nie będzie cię przez miesiące.
Westchnął, choć się nie poruszył. Klinga skupiła się, pragnąc, aby mówił dalej, ale nie powiedział nic więcej. W końcu obróciła się ku niemu.
– Bardzo chciałam tego przydziału – przyznała. – Choć nie jestem pewna, czy potrafię wytłumaczyć dlaczego…
Ale nieoczekiwanie, kiedy spojrzał jej w oczy, uśmiechnął się.
– Pozwól mi spróbować – zaproponował, a w jego głosie zabrzmiały nutki ironii. – Czujesz się tłamszona przez twych szanownych rodziców i chcesz, aby zaakceptowali twe życie, tak odmienne od tego, które wiodą. Dodatkowo boisz się, że ich wpływ albo pchnie cię na przydział łatwiejszy, niż zasługujesz, albo zapewni, że nigdy nie staniesz wobec żadnego niebezpieczeństwa. Chcesz się przekonać, do czego jesteś zdolna, mogąc korzystać jedynie z własnego rozumu i umiejętności i jeśli nie znajdziesz się daleko od nich, obawiasz się, że nigdy nie otrzymasz odpowiedzi na to pytanie.
– Tak! – wykrzyknęła, poruszona takim zrozumieniem. – Ale skąd ty… – A potem zrozumiała przesłanie ukryte za smutnym uśmiechem, wzruszenie ciemnoskórymi ramionami. – Przyjechałeś tu z tego samego powodu, prawda?
Skinął głową, a w brązowych oczach zapalił się ognik tej samej ironii, która ją w pierwszej chwili tak zachwyciła.
– Tak. I dlatego, choć wolałbym, żebyś nie wyjeżdżała na tak długo tak daleko – albo żebyśmy jechali w to samo miejsce – chciałem, żebyś wiedziała, że będę szczęśliwy, czekając na twój powrót. Zobaczymy, czego się nauczyłaś i co ta nauka z ciebie zrobiła.
– Myślisz, że się zmienię? – Oblizała usta suchym językiem.
– Przynajmniej w części – rzekł. – Możesz wrócić jako osoba zupełnie różna od tej, jaką jesteś teraz; nie abym twierdził, że na tej innej osobie nie będzie mi zależało! Choć może się zdarzyć, że ta osoba i ja będziemy dla siebie nikim więcej, tylko najlepszymi przyjaciółmi i towarzyszami broni. To nie będzie złe rozwiązanie, ale wolałbym inne.
Odetchnęła i rozluźniła się. Był tak rozsądny, że z trudem wierzyła własnym uszom!
– Nie wiem – przyznała. – Sądzę, że tyle czasu spędziłam, udowadniając, kim nie jestem, że nie wiem, kim jestem.
– Wobec tego dowiedz się tego – powiedział i zaśmiał się, dotykając przelotnie jej dłoni. Dotyk sprawił, że zadrżała. – Wiesz, przyjechałem tu w tym samym celu. Trochę to rozumiem.
– Cieszysz się, że tu przyjechałeś? – zapytała, zastanawiając się, czy pytanie nie było zbyt osobiste i pragnąc, by nie poprzestał tylko na dotknięciu jej dłoni.
Teraz on przez chwilę patrzył w dal, na zachód słońca.
– Ogólnie tak – rzekł. – Chociaż działając w ten sposób, zamknąłem przed sobą inne drogi. Była taka dziewczyna na dworze mego ojca, ale była niecierpliwa i nie podobało jej się, że nie wyjeżdżałem na dwór innego cesarza. Uznała mój wybór za umniejszanie mej pozycji, a wyjazd za opuszczenie jej. Słyszałem, że wyszła za kogoś innego, jednego z mych przyrodnich braci.
– Och, przepraszam… – powiedziała szybko, niezręcznie. Odwrócił się ku niej i nie wyglądał na szczególnie nieszczęśliwego, przesuwając dłonią po sztywnych czarnych lokach.
– Nie masz za co przepraszać – stwierdził. – Skoro uznała to za porzucenie, nie znała mnie; jeśli nie potrafiłem przewidzieć jej reakcji, nie znałem jej. Więc… – wzruszył ramionami – mój smutek szybko zniknął. Podejrzewam, że moje uczucia nie były tak głębokie, jak chciała ani jak się spodziewałem.
– Nie znaczy to, że tutaj brakuje ci pocieszycieli! – rzuciła nierozważnie, czując, że nagle zabrakło jej tchu. Zaśmiała się aby to ukryć.