– Nie, zwłaszcza, że nigdy go nie złożono. Jestem zdumiony, że zdołałaś tyle zdziałać. – Położył czubki palców na kości. – Możliwe, że na początku był tylko pęknięty, nie złamany, a gdzieś po drodze dokończyłaś dzieła. Nie ruszaj się przez chwilę, będzie bolało.
Próbowała się nie garbić, aby nie pogarszać sprawy. Poczuła, jak jego palce się napięły, usłyszała chrupnięcie i zobaczyła wszystkie gwiazdy.
Kiedy odzyskała wzrok, nadal siedziała wyprostowana, a ojciec trzymał dłonie na jej ramionach. Oparła się o skałę, która służyła mu za stołek, i słabo otarła łzy z oczu.
– Nie ruszaj się jeszcze – ostrzegł. – Dawno tego nie robiłem i wyszedłem z wprawy.
Posłuchała i poczuła, jak rozgrzewa się miejsce złamania. Ból zniknął, zmieniając się w lekkie mrowienie.
Zapomniałam, że posiada pewne zdolności. Za mato, aby nadal być uzdrowicielem, ale radził sobie w czasie wojen. Jego rodzina szkoliła go przecież na uzdrowiciela, ale empatia zaczęła zawadzać. Na wojnie radził sobie bardzo dobrze nawet z gryfami.
Bursztynowy Żuraw puścił jej ramiona i westchnął.
– Przepraszam, serduszko, nie mogę zrobić tyle, ile bym chciał.
To i tak więcej, niż oczekiwała przed ich przybyciem!
– Świetnie sobie poradziłeś, tato, wierz mi. Mam nadzieję, że zachowałeś coś dla Tada – odparła. – Zwłaszcza tym bardziej, że podczas wojny specjalizowałeś się w leczeniu gryfów!
– Owszem – odparł, a Klinga obróciła się, by na niego spojrzeć. Odgarnął włosy z oczu i wykrzywił się. – Wznowię seans, jak tylko odzyskam siły. Ale nigdy nie zostałem porządnym uzdrowicielem, a przyspieszanie zrastania kości jest trudne i nigdy go nie opanowałem. Może gdybym w młodości otrzymał porządne wykształcenie…
– Wtedy byłbyś uzdrowicielem, Cinnabar związałaby się z tobą, nie z Tamsinem, a mnie by tu nie było – przerwała. – Kocham cię takim, jakim jesteś, tato. Nie zmieniłabym niczego.
I nagle zrozumiała, że naprawdę tak czuła, po raz pierwszy od dzieciństwa.
Wiedziała, że musiał się otworzyć, aby uzdrawiać; poczuł to i jego oczy napełniły się łzami.
Chciał to ode mnie usłyszeć tak bardzo, jak ja pragnęłam jego aprobaty! - pomyślała, zaskoczona. Jak mogłam być tak ślepa, myśląc, że tylko dziecko mogło oczekiwać aprobaty od ojca… jaka głupia byłam. Ojciec też potrzebuje aprobaty swego dziecka.
– Klingo… – zaczął. Nie pozwoliła mu dokończyć. Wyciągnęła do niego ramiona i objęli się, płacząc.
On puścił ją pierwszy; nieelegancko wytarł nos wierzchem ręki i uśmiechnął się słabo.
– Jesteśmy parą sentymentalnych idiotów… – zaczął.
– Nie, jesteście parą rozsądnych idiotów, o ile to nie sprzeczność sama w sobie – wtrącił Skan. – Jeśli chcecie znać moje zdanie, to za długo z tym zwlekaliście. A jeśli nie chcecie i tak wam powiem, bo mam rację, jak zwykle zresztą. Żuraw, do czego ona jest zdolna?
– Wzmocniłem i złożyłem kość – odparł Żuraw, patrząc na Klingę. – I usunąłem ból. Nie proponowałbym walki wręcz, ale na pewno możesz rzucać oszczepem, używać procy i wymachiwać mieczem. Żadnych tarcz, przykro mi bardzo; z tym twoje ramię sobie nie poradzi.
– Nie mamy tarcz, więc to nie ma znaczenia – odparła sucho. – Ani łuków; skoncentrowaliśmy się na zabraniu rzeczy, których mogliśmy używać.
– Cóż. Potrafię zrobić oszczep, o ile wiesz, jak się nim posługiwać – westchnął Żuraw. – To powiększy twój zasięg. Powinno się tu znaleźć trochę prostego drewna.
Wie, jak zrobić broń? Ukryła zaskoczenie i przytaknęła.
– Zgadzam się na jedno i drugie, a teraz Tad mnie zastąpi, żebyś mógł również na nim wypróbować swą wolę.
Prawie powiedziała “magię”, ale ugryzła się w język. Skoro wyrsy nie pokazały się, gdy ojciec zaczął leczyć, nie żywiły się mocą uzdrawiającą. I całe szczęście. Prawdopodobnie była ona zbyt delikatna i miała zbyt mały zasięg, aby wyczuć ją z daleka.
Wstała, chwyciła oszczep dwiema rękami, zachwycając się brakiem bólu i uśmiechnęła się z przyjemnością, ważąc w dłoniach dobrą broń. Tad cofnął się ku tyłowi, a ona zajęła miejsce u boku Skana.
– Czym są te koszmary? – zapytał Skan. – Macie jakieś pojęcie?
– Tad sądzi, że to jakiś rodzaj wyrs, może zmienionych przez burze magiczne – odparła. – Są wielkości konia, czarne i pewnie już wiecie, że pożerają magię.
– Aż za dobrze – warknął Skan.
– Aby jednak nie miały przewagi, straciły trujące szpony i zęby jadowe. Nie sądzę, żeby spróbowały znów nas wprawić w trans, ale kiedy zaczną się wić, mogą cię zahipnotyzować, jeśli nie będziesz uważał.
– Wyrsy, na które polowałem, robiły to znacznie lepiej – stwierdził Skan, obserwując drżące krzaki na drugim brzegu. – Straciły dwie cechy i zyskały jedną. Mogło być gorzej. Jedno zadrapanie i chorowałeś przez tydzień. Mówię o tych wielkości psa. Te wielkości konia wyprawiłyby cię na tamten świat samym dotknięciem.
– To chyba dobra wiadomość – westchnęła. – Sądzę, że to stadko młodych, wodzone przez samicę, chyba ich matkę. Nie wiemy, ile ich jest, na pewno o dwa mniej niż na początku. Nie wiem, czy widziałeś, ale tato jedną zabił; Tad zabił jedną dwa dni temu, wykorzystując lawinę. Problemem jest to, że nie wejdą dwa razy w tę samą pułapkę.
– Wyrsa wielkości konia – zamruczał Skan i potrząsnął głową. – Straszne. Wolałbym makaara. Zastanawiam się, jakie i jeszcze urocze niespodzianki zgotowały nam burze magiczne?
Wzruszyła ramionami.
– Teraz liczy się tylko ta. Jest jasne jak słońce, że te bydlaki się mnożą, i to szybko, więc jeśli się ich nie pozbędziemy, pewnego dnia zaczną szukać żarcia w pobliżu naszego domu. – Spojrzała na Skana. – A co się stało z waszą grupą, chociaż chyba się domyślam.
Skandranon opowiedział tak krótko, jak mógł. Nie znała zbyt dobrze tych Srebrzystych oprócz Berna, który uczył ją tropienia, ale uderzyło ją, że wszyscy zachowywali się głupio i niezwykle arogancko. Czy dlatego, że nie napotkali kłopotów bezpośrednio po wylądowaniu, założyli, że nic złego nie mogło ich spotkać?
– Między nami, słonko – powiedział Skan cicho. – Obawiam się, że Regin był idiotą. Podejrzewam, że założył, iż ponieważ jesteś żółtodziobem, prawdopodobnie rannym, a do tego kobietą, twoje kłopoty spowodowało coś, na co on ledwo zwróciłby uwagę. Na początku uważał, ale gdy nie pojawił się mag renegat ani uzbrojona po zęby armia, zaczął działać, jakby był na ćwiczeniach.
Postarała się nie myśleć źle o zmarłych.
– No cóż, nie jesteśmy zbyt doświadczeni i mógł założyć, że wpadliśmy w panikę – stwierdziła. – Jednak walnęłabym Filixa w łeb i związała w chwili, gdy znaleźliście wrak i dowiedzieliście się, że coś tutaj pochłania magię. Dlaczego przyciągać uwagę?
– Dobre pytanie – odparł Skan. – Szkoda, że tak nie postąpiłem. – Ponury wyraz twarzy zastąpił słowa; w oczach odbijały się jego myśli. Czy też odezwała się jej empatia? Gdybym tak zrobił, nadal by żyli. Powinienem wcześniej objąć dowództwo.
Skupiła się na wylocie jaskini, ponieważ źle się czuła, gdy Czarny Gryf przyznawał się przed nią do słabości, nawet milcząco. Choć czuła się też dumna… Nie zrobiłby tego, gdyby nie uważał jej za dorosłą i równą sobie.
– Wszystko sprowadza się do jednego – rzekła ponuro. – Nikt nam nie pomoże, musimy radzić sobie sami. Nie możemy nikogo ostrzec, a to, co przytrafiło się wam, może przytrafić się reszcie, chyba, że są sprytniejsi od Regina.