Stało się jutro

To wszystko. U dołu kartki był jeszcze adres firmy. Norbert chwilę się zastanowił, ale był pewien, że nazwa "Coxon" nigdy nie obiła mu się o uszy. Zerknął raz jeszcze, lecz nic innego godnego uwagi nie dojrzał. Przyznawał, że firma jak na początek całkiem dobrze sobie radzi. Oczywiście cały chwyt z terminem, kiedy należy czytać książkę, jest zwykłą blagą, ale wrażenie robi. Wielu ludzi na to się złapie. On zresztą również. Spojrzał na zegarek. W datowniku była liczba dwadzieścia osiem. Jak mógł zapomnieć. Od kilku dni wiedział, że rozmowę o pracę z szefem firmy ma odbyć dwudziestego ósmego, a teraz, gdy już było po fakcie, zapomniał, jaki jest dzień. Wziął książkę i chwilę trzymał w dłoni. Jutro niedziela, a więc nic nie stało na przeszkodzie, aby posiedzieć nad tą intrygującą lekturą. Ukontentowany klepnął się po udzie. Potem wstał i poszedł przygotować sobie herbatę i coś do chrupania.

Wrócił po kwadransie z parującą szklanką i tacką ciastek. Ustawił je na stole przy oknie. Zawsze tam czytał, kiedy miał coś ciekawego. Przystawił lampę i wygodnie usiadł w fotelu. Zanim otworzył książkę, gorąco podziękował w myślach listonoszowi, że nie spóźnił się z przesyłką. Przychodząc w poniedziałek pozbawiłby go całej przyjemności.

Po paru pierwszych kartkach był zawiedziony. Akcję opowiadania rozpoczynały rozmyślania i wewnętrzna walka młodego naukowca, który odkrył nowy typ pola molekularnego i zastanawia się, czy ogłosić to światu. Jego rozterka wynika z faktu, iż na potwierdzenie własnej teorii zbudował generator pola. Udało mu się to bez kłopotów i małym nakładem kosztów. Niestety. Teraz jasne się stało, że przemysł zbrojeniowy momentalnie zaanektuje wynalazek konstruując na jego podstawie straszliwą broń. Poddane jej działaniu przedmioty, ludzie, umocnienia będą się rozpadać w pył. Naukowiec porażony tą wizją postanawia zniszczyć wyniki badań, lecz nie potrafi żyć dalej ze świadomością przegranej. Dlatego też zamierza przeprowadzić ostatni eksperyment, w którym użyje fal molekularnych przeciwko sobie i urządzeniom.

Mimo że akcja była prowadzona dość płynnie i bez potknięć, Norbert czuł się oszukany, gdyż brakowało emocji, jakie zapowiadała ulotka. Ale tylko do tego momentu, gdyż kiedy czytał o tym, jak zdesperowany bohater wyprowadza wóz z garażu, a później rusza nim przez miasto, zrozumiał, że coś w tym jest. Odłożył książkę i patrząc na ścianę starał się skupić. Niestety nie mógł zwerbalizować myśli chodzącej mu po głowie. Znów spojrzał na strony i czytał:

"…Irwin wyjechał na piątą Aleję, mijając na rogu olbrzymi gmach hotelu «Astoria». Gdy pomyślał, że właśnie w takich hotelach mieszkają ci, co decydują o życiu milionów, z nienawiścią zacisnął palce na kierownicy…" – Ależ oczywiście – krzyknął Norbert klepiąc się w czoło.

Jak mógł nie zauważyć, że akcja opowiadania rozgrywa się w jego mieście. Przecież hotel "Astoria" rzeczywiście został zbudowany miesiąc temu na piątej Alei. Zresztą przedtem było kilka innych opisów, które pasowały jak ulał.

Zaciekawiony poprawił się w fotelu i wcale się nie zdziwił, gdy kawałek dalej przeczytał:

"…Irwin stanął na światłach za białym taunusem. Przyszło mu do głowy, że nawet nie wie, jaki dzisiaj jest dzień. Pomyślał, że chciałby wiedzieć, jakiego dnia umiera. Obok na siedzeniu leżała poranna gazeta. Zanim ruszył ze świateł, zdołał odczytać: dwudziesty ósmy maja…" Norbert kontent uśmiechnął się. Wiedział, że chwyt autora był prosty. Kazał czytać opowiadanie tego dnia, kiedy rozgrywa się jego fikcyjna fabuła. Chwyt prosty, ale jakże skuteczny! Ciekaw nowych niespodzianek, Norbert czytał dalej.

"…Kiedy minął Dworzec Wschodni, na szybie spostrzegł pierwsze krople deszczu, które wkrótce zamieniły się w szereg strumyczków spływających na maskę. Irwin włączył wycieraczki…"

Norbert podniósł głowę. Na dworze padało i krople deszczu bębniły w parapet, który jeszcze przed chwilą był całkiem suchy. Patrzył na to rozwartymi ze zdziwienia ustami. Co za przypadek – myślał. Wiedział, że zgodność fikcji z rzeczywistością musi być przypadkowa, ale czuł, jak dreszcz emocji przebiega mu po plecach.

Naturalnie teraz już nic nie mogło go odciągnąć od dalszej lektury.

"…Kolejne światła zatrzymały Irwina na zjeździe z obwodnicy do dzielnicy wschodniej. Poczuł, że jest duszno. Chwycił więc za korbkę i pokręcił energicznie opuszczając szybę. Gdy wystawił głowę, zrozumiał, jak gorąco było w szoferce. Wdychał powietrze osłaniając oczy od deszczu. Spod przymkniętych powiek obserwował na niebie małe światełka samolotu, który krążył nad niewidocznym lotniskiem…"

Czytając to, Norbert triumfalnie odrzucił głowę i cicho zachichotał. Tak, ten człowiek bez wątpienia umieścił fabułę w jego mieście. Ostatecznie przekonał go o tym opis skrzyżowania. Znał je dobrze, jako że przez ostatnie dwa lata jeździł obwodnicą do pracy. Rzeczywiście widać stamtąd samoloty kołujące nad lotniskiem. Zresztą lotnisko widać również z jego mieszkania. Gdy spojrzał przez okno, dostrzegł światełka samolotu zataczającego kręgi nad miastem.

Niesamowite – pomyślał. – Przecież nikt tego nie mógł przewidzieć.

Instrukcja mówiła, że należy książkę przeczytać w nocy, ale nie precyzowała godziny. Gdyby zaczął ją czytać parę minut wcześniej, to teraz, przy tym fragmencie, samolotu by nie dostrzegł. No, oczywiście! Ale trzeba przyznać, że zbieg okoliczności był niezwykły. Zagryzł wargę i czytał dalej:

"…Gdy skręcił w prawo, aby wyjechać z placu Byrona, z przodu wyskoczył na długich światłach mały «Volkswagen». Oślepiony odbił kierownicą starając się trzymać krawężnika, ale wóz zarzucił i wpadł w poślizg. Z piskiem opon stanął w poprzek jezdni. Mimo że było już po wszystkim, Irwin siedział nieruchomo ciągle trzymając dłoń na kierownicy. Nawet nie myślał, co by było w wypadku kraksy. Wiedział, że to, co wiezie, nie może się dostać w niczyje ręce. Gdy się uspokoił, otworzył drzwiczki i wyskoczył na mokry asfalt. Chciał sprawdzić, czy z furgonem wszystko w porządku…"

Norbert przestał czytać, ale mimo to ciągle nie podnosił głowy. Przed momentem zrozumiał, że bohater opowiadania będzie przejeżdżał obok jego domu, ale nie to go usztywniło. Przyczyną był dźwięk, który w czasie czytania dobiegł jego uszu. Tym dźwiękiem bez wątpienia był pisk opon samochodowych.

Podniósł głowę: cisza, tak zwykła na jego ulicy. Wiedział, że zachowuje się idiotycznie, ale to było silniejsze. Podniósł się z fotela i na palcach zrobił dwa kroki w kierunku okna. Wstrzymując oddech przytknął nos do szyby, uważnie obserwując jezdnię. Przeszkadzały mu w tym krople deszczu spływające po szybie. Naturalnie wszystko było w porządku. Na dole pusto, żadnego furgonu ani niczego innego. Nawet ludzi pogoda zapędziła do domów. Uspokojony znów opadł w fotel. A więc zdawało mu się. Nic dziwnego. Lektura w połączeniu z tym deszczem i samolotem była bardzo sugestywna. Przeszło mu przez myśl, że firma dopnie swego i będzie miała w jego osobie stałego odbiorcę. Tak, był tego pewien. Wziął książkę i czytał dalej czując, jak go to coraz bardziej wciąga. "…Irwin wsiadł do szoferki. Wszystko w porządku. Mógł ruszać. Był cały mokry, ale doszedł do wniosku, że dla człowieka, który umrze za kilkanaście minut, jest to bez znaczenia. Chwycił za drążek i wrzucił bieg. Samochód wolno ruszał, a gdy już był na właściwej drodze, ostro przyspieszył…"

Norbert uniósł wzrok znad książki i spojrzał przez zachlapaną błotem szybę samochodu. Był na ulicy prowadzącej za miasto. Właśnie mijał stojącą przy krawężniku krzykliwą reklamę firmy "Coxon". Zmarszczył brwi, jakby nad czymś się zastanawiał, ale to był tylko moment. Po chwili rysy mu złagodniały. Już wiedział, po co jedzie. Wiedział, że za jakieś dwadzieścia minut będzie na miejscu. A tam zrobi to, co musi zrobić, gdyż świat jest obłąkany, a on nie może przecież dać obłąkanemu noża do ręki. Gdy o tym pomyślał, podniósł głowę do góry i już dalej spokojnie prowadził. Kilometry do miejsca przeznaczenia znikały pod maską wozu…

Tydzień później, gdy do mieszkania Norberta włamała się policja, poinformowana przez zaniepokojonego pracodawcę, w środku nie było nikogo. Nie znaleziono żadnych rzeczy, które mogłyby rzucić światło na sprawę zaginionego. Jedyne, co zwróciło uwagę policji, to zapalona przy stole lampa i leżąca na nim, obok zimnej herbaty, broszurka. Zastanawiające było, że miała ona wszystkie kartki nie zadrukowane.