Пасьля вяртаньня Неўля i Себежа ў склад Вялікага Княства Літоўскага i Рускага яны ― паводле прывілею караля Яна III Сабескага ад 27 верасьня 1676 г. ― былі перададзеныя ўнучцы Януша Радзівіла Людвіцы Караліне (дачцэ князя Багуслава Радзівіла, які быў зяцем i стрыечным братам гетмана Януша Радзівіла). У другім шлюбе Людвіка Караліна, спадчыньніца гэтай галіны роду Радзівілаў, была за пфальцграфам рэйнскім i герцагам Нойбурскім Карлам Філіпам (потым ён стаўся курфюрстам Пфальца). Нашчадкі іхныя ― прынцэсы Нойбурскія ― валодалі вялікімі лятыфундыямі ў ВКЛ («Нойбурскія маёнткі»), якія ўяўлялі сабой напаўсамастойнае фэадальнае ўтварэньне з цэнтрам у Слуцку, са сваім кіраваньнем, адміністрацыяй, скарбамі i войскам. Невельскае i Себескае ўладаньні называліся ў XVIII ст. грабствамі (графствамі) са сваімі губэрнатарамі (інакш - старастамі), якіх прызначалі ўладальнікі гэтых тэрыторыяў, i невялікім адміністрацыйным апаратам. Сама тэрыторыя кожнага ўладаньня падзялялася на дзясяткі (пазьней яны называліся таксама вайтоўствамі). У кожным дзясятку была розная колькасьць вёсак ― да 20 i болей. Але спачатку хіба дзясятак складаўся з 10 вёсак.
У 1744 г. прадстаўнік іншай лініі роду князёў Радзівілаў, Геранім Флярыян, выкупіў у нашчадкаў нойбурскай прынцэсы ўсе «Нойбурскія маёнткі», i яны былі вернутыя ва ўласнасьць асноўнай, нясьвіскай лініі роду Радзівілаў.
Пасьля далучэньня паўночнай i ўсходняй частак ВКЛ да Расейскай імпэрыі паводле першага падзелу Рэчы Паспалітай, Невель i Себеж разам з падпарадкаванымі 1230 вёскамі былі сэквэстраваныя i з валоданьняў віленскага ваяводы Караля Станіслава Радзівіла (Пане Каханку), цяпер ужо іншаземца для гэтых земляў, былі пераўтвораныя ў дзяржаўную ўласнасьць. Тэрыторыя спачатку ўвайшла ў склад Пскоўскай губэрні, а Невель i Себеж сталіся павятовымі гарадамі. Паводле зьвестак пачатку 1774 г., у Неўлі налічвалася 1013 чалавек, у Себежы ― 337, а ў 1230 вёсках ― 14478 чалавек (мужчынскага полу).
Саслоўны склад насельніцтва Невельскага i Себескага грабстваў не адрозьніваўся ад структуры насельніцтва іншых тэрыторыяў Вялікага Княства Літоўскага i Рускага. Асноўную частку жыхароў складалі сяляне, якія выконвалі павіннасьці, зафіксаваныя ў інвэнтарох (перапісах маёнткаў). Якіх небудзь істотных адрозьненьняў ад сялянства іншых раёнаў ВКЛ яны ня мелі.
Жыхары гарадоў Неўля i Себежа належалі да мяшчанскага стану. Колькасьць насельніцтва гарадоў у асобныя пэрыяды была розная, але Себеж заўсёды саступаў Неўлю ў колькасьці мяшчанаў. У 1679 г. у Неўлі налічвалася 314 дымаў (дамоў, на якія накладаўся спэцыяльны «дымовы» падатак), у 1733 г. ― 233 дымы, у 1746 г. ― 250 дымаў. Невель пацярпеў у гады Паўночнай вайны, з-за гэтага зьменшылася колькасьць насельніцтва. Себеж у 1688 г. налічваў толькі 87 дымаў.
Да горада Неўля прылягалі прадмесьці зь мяшчанскім насельніцтвам. Асноўным заняткам яго была сельская гаспадарка. Гэта былі (у 40-х гадох XVIII ст.) прадмесьці, якія знаходзіліся за гарадзкімі сьценамі i мелі арыгінальныя назвы ― «за Спаскай», «за Луцкай», «за Ягораўскай брамай» (меліся на ўвазе брамы ў гарадзкіх умацаваньнях). Да Неўля прылягала таксама слабада Сукіна (якая ў першай палове XVII ст. была яшчэ вёскай). Насельніцтва яе мела пэўныя льготы.
Адрозна ад іншых гарадоў ВКЛ, у памежных Неўлі i Себежы гэбраяў у XVII ст., натуральна, не было. Гэбраі пасяліліся ў Неўлі толькі тады, калі войны паміж Расеяй i Рэччу Паспалітай спыніліся, i таму ім не пагражала высяленьне або зьнішчэньне. Але i ў канцы XVIII ст. гэбраі складалі невялікую частку жыхароў. Так, у Неўлі ў 1780 г. было купцоў-хрысьціянаў 23 чалавекі, мяшчанаў-хрысьціянаў ― 815, гэбраяў ― 123 (мужчынскага полу). У Себежы ў 1780 г. было 6 купцоў-хрысьціянаў i 356 мяшчанаў-хрысьціянаў (мужчынскага полу). Гэбраяў у Себежы тады не было зусім.
23 сакавіка 1623 г. Себеж атрымаў самакіраваньне паводле магдэбурскага права, якое надаў кароль i вялікі князь Жыгімонт Ваза. На наступны дзень кароль падпісаў такі самы прывілей (грамату) i для горада Неўля. Такім чынам, у ВКЛ мяшчане гэтых гарадоў, якія сталіся прыватнаўладальніцкімі, карысталіся да апошняй чвэрці XVIII ст. самакіраваньнем i былі выведзеныя з падпарадкаваньня й падсуднасьці ўладальніцкай адміністрацыі. Магістрат працягваў дзейнічаць i ў пэрыяды войнаў. Натуральна, падчас перабываньня гэтых гарадоў у складзе Расеі права самакіраваньня не выконвалася.
Цяпер непасрэдна ў горадзе прадстаўніком уладальніка гораду ў магістраце быў войт, якога прызначаў уладальнік. У складзе магістратаў Себежа i Неўля былі прадстаўленыя напалам рымскія католікі i грэка-католікі, якія выбіралі трох бурмістраў для правядзеньня сэсіяў магістратаў.