Кароль Жыгімонт Ваза не адпусціў сына ў Маскву. Ён больш схіляўся да дзяржаўнай уніі Рэчы Паспалітай і Масковіі. Дзеля гэтага ў Варшаву былі высланы ўсе магчымыя прэтэндэнты на маскоўскі трон, уключна з Васілём Шуйскім і мітрапалітам Філарэтам (з баярскага роду Раманавых). Толькі барацьба другога апалчэння пад кіраўніцтвам К. Мініна і Дз. Пажарскага перакрэсліла гэтыя планы, калі ў 1612 г. Масква была занята апалчэннем, а пазней, у лютым 1613 г., земскі сабор абраў на царства Міхаіла Раманава, заснавальніка царскай дынастыі Раманавых.
У наступныя гады Жыгімонт сам ужо не прэтэндаваў на маскоўскае царства, а дапамагаў сыну, каралевічу Уладзіславу, як «маскоўскаму цару» заваёўваць землі на ўсходзе. Вайна скончылася замірэннем ў сяле Дэуліне (1618 г.), паводле якога Смаленская і Северская землі адышлі да Вялікага Княства Літоўскага, Рускага і Жамойцкага.
Намаганні караля ўвесці ў Рэчы Паспалітай абсалютную манархію, спадчыннасць трона (а не выбары караля пажыццёва), зменшыць ролю палаты дэпутатаў («пасольскай ізбы») выклікала моцнае супраціўленне часткі магнатаў і шляхты, якія на сваіх з'ездах у красавіку і чэрвені 1606 г. выступілі за пазбаўленне Жыгімонта Вазы трона. У жніўні 1606 г. быў абвешчаны рокаш — легальны мяцеж шляхты супраць злоўжывання ўладаю каралём і сенатам.
Мяцеж узначаліў Мікалай Зэбжыдоўскі, ваявода кракаўскі і гетман надворны польскі, уплывовы магнат, які займаў трэцюю дзяржаўную пасаду ў Польшчы. Сярод правадыроў ракашан быў і Януш Радзівіл, муж апошняй слуцкай княгіні з роду Алелькавічаў — Соф'і, а пасля яе смерці ў 1612 г. — уладальнік Слуцкага і Капыльскага княстваў. Ракашане сабралі свае атрады, каб дэтранізаваць Жыгімонта Вазу і пасадзіць на трон трансільванскага князя Габрыэля Баторыя (раней яны прапанавалі кандыдатуру Ілжэдзмітрыя I, з якім многія хадзілі паходам на Маскву, але Ілжэдзмітрый быў забіты ў Маскве ў маі 1606 г.). Удзельнікі рокашу Зэбжыдоўскага — католікі, кальвіністы, лютэране, праваслаўныя — дамагаліся рэлігійнай талеранцыі, анулявання Берасцейскай царкоўнай уніі, правядзення нацыянальнай палітыкі, разрыву саюзу з Германскай імперыяй.
У ліпені 1607 г. бітва каля Гузава скончылася паражэннем ракашан, бо перавага была на баку прыхільнікаў караля на чале з С. Жулкеўскім і Я. К. Хадкевічам. Справу аб рокашы разглядаў сойм Рэчы Паспалітай на пачатку 1609 г. Для правядзення больш актыўнай палітыкі на ўсходзе Жыгімонту патрабавалася хаця б вонкавае адзінства шляхты, і ён пайшоў на кампраміс. З гэтае прычыны сойм абвясціў амністыю ракашан, зацвердзіў шляхецкія вольнасці, непарушнасць права выбару караля, пастаянную прысутнасць сенатараў ля караля дзеля кантролю за ягонымі дзеяннямі.
Адной з прычын няўдалага паходу на Масковію была не толькі нягнуткая палітыка ў дачыненні да маскоўцаў, але і пастаянная занятасць справамі на поўдні краю — дачыненні з Аўстрыяй, Малдавіяй, Крымам. Жыгімонт, зыходзячы са свайго ультракаталіцызму, падтрымліваў імператара ў ягонай барацьбе супраць Чэхіі і Трансільваніі. А паколькі Габрыэль Баторый меў падтрымку турэцкага султана, то на Украіну і паўднёвыя ваяводствы Польшчы пачалі пастаянна нападаць крымскія татары, хан якіх быў васалам султана. Урэшце пачалася вайна з Турцыяй. У 1620 г. польскае войска было разбіта туркамі ля Цацоры, дзе загінуў гетман С. Жулкеўскі. На наступны год пад Хоцінам быў узяты рэванш. Але і тут перамога не была выкарыстана з-за нерашучай палітыкі караля.
Падчас барацьбы з Турцыяй і Крымам узмацніліся пазіцыі казакоў на Украіне. У Хоцінскай вайне 1621 г. удзельнічалі 40 тысяч казакоў. Казацкі гетман Пётр Канашэвіч-Сагайдачны дамогся ўзнаўлення праваслаўнай мітраполіі ў Кіеве ў 1620 г. (канчаткова зацверджана ў 1632 г.). Наступныя гады чаргаваліся пагадненнямі з казакамі і ціскам на іх, на што казакі адказвалі паўстаннямі.
Напрыканцы жыцця Жыгімонт быў вымушаны прызнаць няўдачу сваіх планаў як унутры дзяржавы, так і ў знешніх адносінах. Шмат у чым палітыка Жыгімонта Вазы вызначыла далейшы заняпад дзяржаўнага ладу Рэчы Паспалітай, яе паражэнні ў войнах сярэдзіны XVII ст. і змяншэнне яе вагі ў еўрапейскім палітычным жыцці.
Памёр Жыгімонт у Варшаве 30 красавіка 1632 г.
Уладзіслаў Ваза (1595–1648)
Уладзіслаў Ваза, якога, дарэчы, нават у Польшчы называлі паводле старажытнага літоўскага-беларускага звычаю Уладзіславам Зыгмунтавічам, нарадзіўся 9 чэрвеня 1595 г. у Лобзаве, каля Кракава. Ён належаў да шведскага каралеўскага роду і быў старэйшым сынам Жыгімонта Вазы — караля Польшчы, вялікага князя Літоўскай-Беларускай дзяржавы і караля Швецыі, у склад якой уваходзілі Фінляндыя і паўночная частка Эстоніі.