Стары чалавек бачыў шмат велiзарных рыбiн. Гэткiх, што важылi больш за тысячу фунтаў, i за сваё жыццё злавiў дзвюх такога памеру, але не адзiн. А зараз адзiн - i на даляглядзе не вiдаць сушы - ён быў прывязаны да найвялiкшай рыбы, якую калi-небудзь бачыў, большай за тыя, пра якiх чуў, i сцятыя пальцы на ягонай левай руцэ былi па-ранейшаму як сцiснутыя арлiныя кiпцюры.
"Але рука разагнецца, - падумаў ён. - Ну, так, яна разагнецца, каб дапамагчы правай руцэ. Гэта тры браты: рыба i абедзве мае рукi. Яна павiнна разагнуцца. Не надта годна з яе боку быць здранцвелай". Рыба iзноў запаволiла свой рух i плыла са звыклай хуткасцю.
"Хацеў бы я ведаць, чаго ён вынырнуў, - падумаў стары чалавек. - Цi не дзеля таго, каб паказаць мне, якi ён вялiкi. Зараз я ведаю хоць гэта, падумаў ён. - Я хацеў бы паказаць яму, што за чалавек я. Але ж ён убачыў бы скручаную руку. Няхай ён думае, што я магутнейшы, чым ёсць, i такi я i буду. Калi б я быў рыбай, - падумаў стары чалавек, - хай бы ён меў усё, што мае, супроць адной маёй волi ды майго розуму".
Ён зручна ўладкаваўся, адчуваючы трываласць борта, i, здавалася, без вялiкiх высiлкаў пераносiў цяжкасцi, i рыба звыкла плыла сабе, i лодка паволi кiравалася па цёмнай вадзе. Вятрыска, якi прыйшоў з усходу, прынёс з сабой невялiкае хваляванне, апоўднi левая рука старога чалавека ажыла.
- Благая навiна для цябе, рыба, - сказаў ён i пасунуў шнур на мяшку, што акрываў ягоныя плечы.
Уладзiўшыся як найямчэй, ён усё ж пакутаваў, хоць не прызнаваўся ў тым нават самому сабе.
- Я не набожны, - вымавiў ён. - Але я прачытаю дзесяць "Ойчаў нашых" i дзесяць "Анёльскiх прывiтанняў", каб злавiць гэтую рыбу, i я абяцаю зрабiць пiлiгрымку да Кабрэнскай Божай Мацi, калi злаўлю. Вось маё абяцанне.
Ён пачаў чытаць малiтвы. Часам так стамляўся, што не ўспамiналiся словы, i тады ён стаў чытаць як найхутчэй, каб словы прыходзiлi аўтаматычна. "Анёльскае прывiтанне" лягчэй казаць, як "Ойча наш", - падумаў ён.
- Вiтай, Марыя, поўная ласкi, Госпад з табою, блаславёная ты мiж жанчынамi i блаславёны плод улоння твайго - Езус. Святая Марыя, Мацi Божая, малiся за нас грэшных цяпер i ў хвiлiну смерцi нашай. Амiн. - I ён дадаў: - Блаславёная Панна, малiся, каб гэты марлiн навярнуў галавой. Хоць ён i цудоўны.
Прачытаўшы малiтвы i чуючыся нашмат лепей, але пакутуючы па-ранейшаму, а мо i трохi болей, ён прыхiнуўся да носа лодкi i стаў разварушваць пальцы левай рукi.
Сонца прыпякала, хоць i пачаў дзьмуць лагодны ветрык.
- Варта было б зноў начапiць рыбку ды закiнуць з кармы той малы шнур, сказаў ён. - Калi рыба захоча заставацца ў моры i наступную ноч, мне спатрэбiцца нешта есцi. Вады i то засталося на дне бутэлькi. Не думаю, што мне ўдасца злавiць тут штосьцi, апроч дэльфiна. Але свежы i ён прыймальны. Добра было б, каб лятучая рыба завiтала на борт уначы. Але ж у мяне няма жаднага святла, што вабiла б iх сюды. Лятучая рыба выдатная на смак сырая, i мне не трэба будзе разрэзваць яе на кавалкi. Я мушу ашчаджаць усе свае сiлы. Хрысце, я не ведаў, што ён гэткi вялiзны.
- I ўсё ж ты спусцiш дух, - сказаў стары чалавек. - Ва ўсёй сваёй велiчы i бляску.
"Хоць гэта i несправядлiва, - падумаў ён. - Але я пакажу яму, на што здатны чалавек i што чалавек можа вытрываць".
- Я гаварыў хлопчыку, што я незвычайны чалавек, - сказаў ён. - Зараз я павiнен гэта даказаць.
Не мела значэння, што ён даказваў такое сцвярджэнне тысячу разоў. Цяпер ён даказвае iзноў. Кожны раз быў новым разам, i, даказваючы, ён нiколi не думаў пра мiнулае.
"Як добра было б, каб ён заснуў i каб я мог заснуць i снiць пра львоў, падумаў стары чалавек. - Чаму менавiта яны, iльвы, заселi ў маёй памяцi? Не разважай, старэча, - сказаў ён сабе. - Давай, прыхiнiся да борта i нi пра што не думай. Ён працуе. А ты асаблiва не намагайся".
Было ўжо, можна сказаць, папаўднi, лодка паволi плыла тым жа кiрункам. Але зараз яе падштурхоўваў i ветрык з усходу. Стары чалавек у лодцы мякка саслiзгваў з хвалi на хвалю, i нават боль ад шнура ўпоперак спiны здаваўся яму зусiм не пакутлiвы.
Неяк пасля паўдня шнур пачаў узнiмацца зноў. Аднак рыба ўсяго толькi паднялася трохi вышэй. Сонца ўгравала левую руку i плячо старога чалавека, ды ягоную спiну, i, такiм чынам, ён зразумеў, што рыба павярнула на паўночны ўсход.
Зараз, калi ён ужо бачыў яго, ён мог уявiць сабе, як марлiн плавае ў вадзе з распасцёртымi, нiбы крылы, фiялетавымi груднымi плаўнiкамi, кроячы цемру прамым вялiзным хвастом. "Цiкава, што ён бачыць на такой глыбiнi, - падумаў стары чалавек. - Ягонае вока з кулак, у каня яно куды меншае, але той здатны бачыць у цемры. Некалi я зусiм няблага бачыў у цемры, не ў поўнай, вядома. Не нашмат горш за ката".
Сонечная цяпло i тое, што стары чалавек варушыў i варушыў пальцамi, зняло здранцвеласць з левай рукi поўнасцю, i ён пачаў перакладваць на яе ўсё больш работы ды пацепваць мускуламi спiны, каб трошкi перасунуць балючы шнур.
- Калi ты не стамiлася, рыба, - сказаў ён уголас, - дык ты вельмi дзiўная.
Ён чуўся зняможаным i ведаў, што неўзабаве прыйдзе ноч, i стараўся думаць пра iншыя рэчы. Ён думаў пра Вялiкiя Лiгi (для яго яны былi Оrап Ligаs), памятаючы, што "Янкi" з Ню-Ёрка гулялi з дэтройцкiмi "Тыграмi".
"Другi дзень мiнае, як я не ведаю вынiкаў juegos*, - падумаў ён. - Але я не павiнен губляць веры, i я мушу быць вартым вялiкага Дзi Маджыа, якi ўсё робiць дасканала, перасiльваючы нават боль ад пятачнай шпоры. Што гэта за штука: пятачная шпора? - спытаўся ён у самога сябе.
* Спартовыя гульнi (гiшп.).
У нас яе нiколi не бывае. Няўжо ад яе гэтак жа балюча, як ад шпоры байцовага пеўня ў пяту? Наўрад цi я здолеў бы вытрываць гэта або страту вока цi абодвух вачэй ды працягваць змагацца, як тыя байцовыя пеўнi. Чалавек не роўня найлепшым птахам i звярам. Усё ж я ахвотней быў бы той iстотай, што цяпер там, пада мною, у цемрадзi мора".
- Пакуль не завiталi акулы, - сказаў ён услых. - Завiтаюць акулы - Божа, ратуй яго i мяне.
"Як табе здаецца, цi вартаваў бы гэтую рыбiну вялiкi Дзi Маджыа так доўга, як вартавацьму я? - задаў ён сабе пытанне. - Я перакананы, што ён быў бы тут яшчэ лепшы за мяне, бо малады i дужы. Ягоны бацька таксама быў рыбак. Дык цi надта балюча яму ад той пятачнай шпоры?"