Пад прыдарожнымі вербамі на выгане курылі і гаманілі зараз байцы былой паходнай заставы. 3 апошняй надзеяй Матузка пашукаў позіркам сябра і, не знайшоўшы, запытаў у Піліпчука, які сядзеў на абочыне, спусціўшы ногі ў канаву.
— А дзе Галкін?
— Галкін? — здзівіўся вусаты Піліпчук.— Галкін забіты. Хіба ты не ведаеш?
Нешта цяжкое і душнае навалілася на хлопца, заняло дыханне, і ў вачах скрывілася дарога. Матузка апусціўся на пыльную абочыну канавы і абхапіў рукамі кулямёт. Знямогшае за дзень сонца паволі апускалася над лесам, дарога па насыпу, як хрыбціна шчупака, стракацела палосамі ценяў, кінутых вербамі...
Так хлопец сядзеў доўга і не чуў, што рабілася наўкола. Толькі калі падалася каманда строіцца і байцы выйшлі на дарогу, Матузка ўзняўся апошнім і, падумаўшы крыху, стаў у галаву калоны, дзе ўчора крочыў Галкін і дзе звычайна станавіліся ручныя кулямётчыкі.
г. Гродна.