– Jaki rodzaj dożywocia?
– Taki, który umożliwia staranie się o zwolnienie warunkowe po dziesięciu latach.
– Kiedy to było?
– Dwanaście lat temu. Już wyszedł.
– Wiesz, gdzie jest teraz?
– W Miami, pracuje w firmie ochroniarskiej prowadzonej przez byłego glinę. Wiesz, gliniarze umieją o siebie zadbać.
– O ciebie nie zadbali.
– Nie byłem z nimi i oni o tym wiedzieli.
Milczeli przez chwilę.
– Zgłodniałam – powiedziała wreszcie Holly. – Chcesz jeszcze jedno piwo?
– Tak, dzięki.
Podała mu naczynia i serwetki, potem przyniosła po piwie.
– Jak to się stało, że odeszłaś z wojska po dwudziestu latach? Dlaczego nie zostałaś, żeby odsłużyć trzydzieści?
– Doszłam do wniosku, że moja kariera dobiega końca.
– Dlaczego?
– Oskarżyłam zwierzchnika o próbę gwałtu i molestowanie seksualne. Sąd wojskowy go uniewinnił.
– Naprawdę próbował cię zgwałcić?
– Naprawdę. Wszystko zaczęło się od tego, że zaprosił mnie na kolację. Kiedy się nie zgodziłam, zaczęły się sprośne uwagi, które wkrótce przerodziły się w obmacywanie. Prosiłam, żeby przestał. Nie przestał. Pewnego dnia objął mnie, a ja go uderzyłam. Mocno. Wtedy zaczął zdzierać ze mnie ubranie.
– Obroniłaś się.
– Kopnęłam go kolanem w krocze i chyba stracił zainteresowanie.
– Oskarżyłaś go?
– Dopiero gdy się dowiedziałam, że napastuje młodą porucznik. Sądziłam, że jeśli będziemy zeznawać obie, wygramy. Myliłam się.
– Wywinął się.
– Owszem.
– Wygląda na to, że oboje jesteśmy czarnymi owcami.
– Można tak powiedzieć.
Zaczęli jeść. Barbecue było wyjątkowo smaczne.
– Wyśmienite – pochwaliła Holly. – Najlepsze, jakie jadłam.
– Opowiedz mi teraz o swoich studiach – poprosiła po chwili.
– Składałem podania w tuzinach miejsc, w całym stanie. Podobały im się moje papiery, ale nie podobała się myśl o trzydziestodwuletnim studencie na pierwszym roku prawa. W końcu dostałem się na wydział prawa uniwersytetu stanowego w Georgii, ale dopiero gdy zasugerowałem, że jeśli mnie nie przyjmą, zaskarżę ich o dyskryminowanie z powodu wieku.
– Jak ci szło?
– Byłem trzeci na roku, wymieniono mnie w przeglądzie prawniczym.
– Więc jak to się stało, że nie praktykujesz w kancelarii adwokackiej w jakimś szklanym wieżowcu?
Uśmiechnął się smutno.
– Lubię przestępców. To znaczy, rozumiem ich – ich pobudki. Dzięki temu łatwiej mi ich bronić. Ale wiesz, do dziś nie sądziłem, że będę kiedyś bronił niewinnego człowieka. Oczywiście, Sam miał niezarejestrowaną broń i trochę prochów, więc ostatecznie nie był taki całkiem niewinny.
– Właśnie się z nim pożegnałam. Tuż przed powrotem do domu.
– Wybiera się dokądś?
– Na moją sugestię. Lepiej, żeby się tu nie kręcił.
– Rozumiem, że z tobą życie w Orchid Beach będzie trudniejsze.
Roześmiała się. Zadzwonił telefon. Holly weszła do przyczepy i odebrała.
– Słucham?
– Pani Barker?
– Tak.
– Mówi doktor Green.
– Słucham, doktorze? – Ogarnęło ją okropne przeczucie, że Chet nie żyje.
– Chester Marley właśnie się obudził.
– Już jadę – powiedziała i rzuciła słuchawkę.
18
Holly zaczęła się przebierać.
– Muszę jechać do szpitala – zawołała przez drzwi. – Podrzucisz mnie na lotnisko? Jest tam mój wóz.
– Jasne, z przyjemnością. Coś z Chetem Marleyem?
Wyszła z przyczepy, zapinając bluzkę.
– Mniej więcej.
Wsiedli do samochodu i ruszyli. Daisy siedziała z tyłu. Holly milczała, zastanawiając się, co zastanie w szpitalu. Prawdopodobnie Chet nie może mówić. Nieważne, przynajmniej da mu znać, że już pracuje.
– Mam nadzieję, że Chet nie umarł – przerwał milczenie Oxenhandler.
– Nie.
– Czemu jesteś taka małomówna w związku z tą sprawą?
– Ktoś próbował go zabić. Mogą spróbować znowu.
– Oni? Był więcej niż jeden?
– Sweeney ci nie powiedział?
– Nie. Mówił, że nic o tym nie wie. Tobie powiedział coś innego?
– Powiedział, że słyszał strzał, ale nic nie widział. Wydaje mu się, że były tam trzy osoby.
Oxenhandler przez chwilę prowadził w milczeniu.
– W twoim wydziale dzieje się coś niedobrego – odezwał się wreszcie.
– Od kiedy o tym wiesz?
– Od jakiegoś czasu. Chet raz mi coś o tym wspomniał.
– Nawet nie wiedziałam, że się znacie. Co powiedział?
– To małe miasto i wszyscy się znają. Wypiliśmy kiedyś razem parę piw, jakieś trzy tygodnie temu. Rozmawialiśmy o Orchid. Powiedziałem, że to miłe miasteczko. On na to, że było milsze, zanim został gliną. Zapytałem, co ma na myśli, a on odparł, że wydział mógłby być lepszy i że nad tym pracuje.
– Pracował. I za to zarobił kulkę.
– Wiesz, od kogo?
– Nie, ale zamierzam się dowiedzieć.
Oxenhandler podjechał pod główne wejście szpitala.
– Miałeś podrzucić mnie na lotnisko.
– Idź do Cheta. Ja zostanę z Daisy. Później podjedziemy po twój wóz.
– Daisy, zostań z Jacksonem i bądź grzeczna.
Holly wbiegła po schodach, wjechała windą na drugie piętro i weszła na oddział intensywnej terapii. Doktor Green na nią czekał.
– Co z Chetem? – zapytała.
– Proszę ze mną. – Wprowadził ją do sali.
Wezgłowie łóżka Cheta Marleya było podniesione, a on sam jadł zupę, karmiony przez pielęgniarkę. Spojrzał w stronę drzwi.
– Holly! – zawołał słabym głosem.
– Cześć, Chet – powiedziała, ujmując jego rękę. – Jak się czujesz?
– Dziwnie zmęczony. Jestem w szpitalu w bazie?
– Nie, Chet, w Orchid Beach.
Milczał przez chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał.
– Szybko przyjechałaś, prawda – powiedział wreszcie.
– Nie, od naszego ostatniego spotkania minęło sporo czasu. Zostałeś ranny.
Przyłożył rękę do obandażowanej głowy.
– Co się stało?
– Ktoś cię postrzelił.
– Kto?
– Miałam nadzieję, że ty mi to powiesz.
Potrząsnął głową.
– Ostatnią rzeczą, jaką pamiętam, jest kolacja z tobą i Hamem. Zatrudniłem cię, prawda?
– Tak, Chet, i zaczęłam pracę parę dni temu. Zostałeś ranny, zanim zdążyliśmy porozmawiać.
Odsunął talerz z zupą.
– Rany boskie, ależ jestem potwornie zmęczony. Mam kompletny mętlik w głowie.
– Lepiej pozwólmy mu się wyspać – wtrącił się doktor Green. – Jutro będzie mógł rozmawiać dłużej.
– Tak. – Chet zamknął oczy.
Pielęgniarka opuściła wezgłowie. Po chwili Marley zasnął.
Holly i Green wyszli z sali.
– Wydobrzeje? – zapytała lekarza.
– Wydaje się, że wraca do zdrowia, pomijając lukę w pamięci.
– Odzyska pamięć?
– Trudno powiedzieć. Pamięta wszystko, co się zdarzyło przed paroma tygodniami, ale, jak pani widziała, w ogóle nie pamięta tego wypadku. Jeśli tkanka mózgowa nie została zniszczona, pamięć może mu wrócić, ale nie mogę tego zagwarantować. Proszę przyjść jutro rano, zobaczymy, w jakim będzie stanie.
– Dziękuję, że pan zadzwonił, doktorze. Moja prośba o zachowanie tajemnicy nadal jest aktualna.