– Sed… mi povas manĝi nur fastaĵon hodiaŭ – li diris anime rompita, li rigardis tiel sur la fiŝon, kuŝantan sur la planko, kvazaŭ ĝi estus lia mortinta, amata apartenulo.
Li ekiris al la ĉefŝtuparo ekbalancinte sian kapon, kun tute malplena stomako.
Poste li subite revenis per rapidaj paŝoj kaj malfermis la pordon de la malluma restoracio.
Ĉar ĉefinspektoro Elder proksimiĝis el la direkto de la ĉefŝtuparo.
XIV
Elder vidis lin nur por momento. Li tuj rapidis al la pordisto.
– Ĉu vi konas tiun misiiston?
– Verŝajne. Sed hodiaŭ alvenis tiel multaj gastoj, ke mi devas rigardi tion, se sinjoro volas ekscii ion…
– Jes, rigardu liaj nomon kaj indikojn.
Dume la ĉefkelnero elvenis el la danc-drinkejo kaj iris al sinjorino Relli.
– Bonvolu reveni en la danc-drinkejon. Tiuj du dinjoroj ĉe la tablo de la sinjorino laŭte ofendadas unu la alian.
– Ho! Sankta Madono! – ŝi kriis kaj forrapidis kune kun la kelnero.
– Li estas Rev. Paul Sorgette, misiisto – diris la pordisto. – Li alvenis per aŭtobuso kun ekskursantoj el Javo, kaj li envenis en la Grand-Hotelon pro bankĝiro. Dumtempe okazis la malagrabla afero.
– En kiu ĉambro li loĝas,
– En la cambro n-ro 66. Sur la dua etaĝo.
– Dankon…
Li iris al la restoriacio. La pordo estis fermita! Li nun jam senhezite rapidis al la lifto kaj enpaŝis.
– Sur la duan etaĝon… – La lifto ekiris zumante…
Li ŝatintus vangofrapi sin, ĉar li ne rapidis tuj post la misiiston.
La lifto haltis. Li volis haste elpaŝi.
– Neeblas, sinjoro – diris la negra knabo. – Ni estas inter du etaĝoj.
– Kial haltis la lifto?
– Verŝajne malfermiĝis la liftpordo de iu etaĝo.
– Nun kion fari? – plandumis Elder malpacience
– Ni devas sonorigi al la pordisto. Li iras sur ĉiun etaĝon, kaj ferminte la apertan pordon, la lifto denove funkcios. Terure, kiel pigra li estas. Se la liftpordo malfermiĝis sur iu supra etaĝo, tiam ni povas atendi ĝis aŭroro. La kompatindulo havas neŭralgion. Mi ne dungus lin.
– Ĉu vi jam sonorigis?
– Ankoraŭ ne, sed mi tuj faros tion – li respondis esperige kaj premis iun blankan butonon. – Nun bonvolu atenti, kiom longe klopodaĉos tiu maljunulo.
Vere pasis duonhoro, kiam li iris sur ĉiujn kvin etaĝojn kaj fine li divenis, ke li forgesis rigrdi la duon etaĝon, kaj la pordo malfermiis ĝuste tie.
La lifto subite ekfunkcias, mallonga zumado, la grumo ŝirmalfermas la pordon.
– Kvara etaĝo.
La sango leviĝas en la kapon de Elder.
– Mi diris, ke mi volas iri sur la duan etaĝon!
– Momenton!..
Malsupren! Post du sekundoj la lifto haltas, Elder elpaŝus, sed la grumo mangestas.
– Denove malfermiĝis iu pordo, ŝajnas, ke iu ŝerc-ludas.
– Damne!..
… Pasis malpli ol tri kvaron horoj, li jam staris antaŭ la ĉambro n-ro 66. La vesto de la misiisto estis pendigita, sur la sojlo staris paro da ŝuoj. Li frapetis sur la pordo.
– Kiu estas tiu? – demandis raŭka voĉo.
– Mi serĉas la sinjoron misiiston…
Longa pland-ŝovado, la pordo malfermiĝas. Blankhara, magravizaĝa homo elrigardis.
– Ĉu vi serĉas min?
– Jes. Oni atendas sinjoron misiiston Crafford en la salono.
– Mi estas Paul Sorgette!
– Pardonon, okazis eraro. Oni atendas Rev. Crafford-on.
– Nek tio eblas. Pasintjare Crafford estis rostita ĉe la lago Viktoria Njanza…
– Li eble estas alia crafford.
– He! Kiu vi estas?! Mi ne kredas eĉ unu vorton el la tuta mensogo! Ĵus iu skrapadis iu sur mia pordo! La sinjoro estas tre suspektinda, nokta fenomeno!
– Mi estas ĉefinspektoro Elder. Ĉiuokaze estus pli prudente meti la monon en la ferŝrankon de la hotelo.
– Ĉu… De kie vi scias tion?…
– La pordisto diris, ke alvenis mon-asigno por vi. Kiam vi enlitiĝis?
– Je la dekunua horo – respondis la misiisto kaj frapfermis la pordon. Estis ĉirkaŭ la dekdua.
Elder pensadis dum kelkaj momentoj. Poste li rapide kliniĝis.
Freŝa humido brilis sur la ŝuoj de la misiisto. La likvaĵo malrapide sekiĝas sur la ledo, sed ĝi jam devus esti seka de la dekunua horo. La akvo ŝpruciĝis tien de sur la fasta fiŝo, falinta sur la plankon…
Sendube iu portis la ŝuojn de la pastro, kiam li dormis. Li jam sciis eĉ tion, kiu estis tiu…
XV
Maud adiaŭis dukon Sergius antaŭ la pordo.
– Ne timu – ŝi diris. – Mi sentas tiel, ke ni havas esperon…
– Mi… ne sentas tiel…
– Ni devas kredi tion!
– Sed la profesoro revenis hodiaŭ…
– Ĉit! Ni ne meditu pri tio, kion ni jam ne povas ŝanĝi. Bonan nokton.
La duko foriris, kaj Maud paŝis en la ĉambron. Kiam lumiĝis tie post klaketo, la junulo sidis vidalvide al ŝi, kun litotuko ĉirkaŭ lia talio, cetere li portis elegantan jakon, kraditan blanke-nigran, nur ĝiaj manikoj ŝajnis esti tro mallongaj.
– Kiel vi kuraĝis!..
– Silentu. Mi parolos mallonge, ĉar la tempo urĝas, cetere mi estas ege malsata. Tuj transdonu al mi la tranĉilon kaj la blankan tablotuketon, en kiun vi volvis ĝin.
Maud ne povis respondi.
– Ne demandu, ne klarigu, kaj faru tion, kion mi diras. Iu ekvidis, kiam vi kunportis la tranĉilon. Oni traserĉos vian ĉambron.
– Kiu… ekvidis tion?
– Mi petas vin agi rapide. Se oni trovos la tranĉilon ĉi tie, estos kapute!
– De kie mi sciu…
– Mi ne havas tempon diskuti. Vi devas kredi tion, kion mi diras, cetere vi estos perdita. Mi petas la tranĉilon!
Maud hezitis. Poste ŝi iris rapide al la fenestro kaj elprenis blankan tuketon el breĉo apud la kornico.
– Jen ĝi estas. Ĉu vi ankoraŭ deziras ion?
– Nenion… Eble, se vi rakontus sen ĉiu peto…
– Mi rakontos nenion. Kredu, kion vi volas. Ĉar vi estas la murdisto, vi ne povas pensi min tro kurpa.
– Kial vi kunportis ĝin?
– Mi opiniis, ke alia homo estas la farinto, kaj mi volis savi lin… Vi… vi… kiel envenis tiel…
– Ĝi estis nur krono de la hodiaŭa nokto… Post kiam mi reportis la veston de la misiisto, mi kuris al la helika ŝtuparo por trovi mian piĵamon preskaŭ en Adama kostumo. Duon dekduo da freŝe lavitaj litotukoj estis tie anstataŭ ĝi. La piĵamo nenie! Vi povas imagi. Kion fari? Mi vindis iun litotukon ĉirkaŭ mia talio, kaj mi rapidis ĉi tien. Dume sinjoro iris dormi, kiun tri homoj nomis Vangold, akompanataj lin en sian ĉambron. Ili enlitigis lin, kaj post kvin minutoj lia vestaĵo jam pendis ekstere. Baldaŭ ili foriris. Mi prunteprenis la jakon, sed la pantalono estistro strikta. Antaŭ la ĉambro n-ro 87 mi pruteprenis paron da botoj ĝis mateno. Mi timas, ke polica oficiro havas tiujn…
– De kie vi sias, ke la tranĉilon…
– Bonan nokton – interrompis la junulo ŝin, poste, ĝustamomente, li kaptis la deglitantan litotukon kaj forkuregis.
Li subaŭskultis ĉe la turniĝejo. Vidinte, ke la aero estas pura kaj sekura, li elprenis lal ponardon eel sia poŝo kaj ĵetis ĝin malproksimen el la fenestro de la koridoro. Poste li iris al la ĉambro de Vangold kaj pendigis la jakon, kraditan blanke-nigran sur ĝian lokon.
Li rapidis. Eble en la keletaĝo troviĝas ia deponejo, kie li povas kasiĝi. Li estis ege laca. Proksimule li estis sur la teretaĝo, kiam aŭdiĝis paŝoj el la profundo, kaj iu ekkriis: