Nur unu indiĝeno demandis, sur kion li bazigas tiun supozon, sed li tiel draste batis la koncernulon, ke la aliaj kompleze akceptis la neŝanĝeblan fakton.
Kiam reĝo Nalaya ekvidis la blondan, kankroruĝan pentriston proksimiĝi, li ruktis al li kun degna afableco. Wolfgang jam sciis, kion li devas fari, sed li sukcese deziras paroli kun li.
– Mi kunportis donacon al vi, suvereno de malajanoj.
– Ne malbone, ĝi nur estu bela – respondis la reĝo Nalaya.
Wolfganga transdonis al la indiĝeno ultramaran farbon, ĉar ĝi estis lia ŝatata koloro, kaj li havis plurajn el ĝi en sia kompleto. La malajano rigardis ĝin.
– La donaco estas bela, sed mi jam manĝis tiaĵon. Kion vi deziras turpa, maljuna fremdulo?
– Aŭskultu min, reĝo. Oni skribis romanojn pri la najbara insulo Bali, kaj de tiam la indiĝenoj estas riĉaj. Kial ne imiti tiun ekzemplon?
– Mi ne scias verki romanojn, kaj mi rimarkis tiaĵon nek ĉe mia popolo.
– La romanon skribus aliulo, kaj vi riĉiĝus… Ĉu vi scias, kio estas reklamo?
– Mi ankoraŭ ne manĝis tion.
– Ĝi ne estas manĝaĵo. Mi klarigos al vi, kio estas la reklamo. La homoj ŝataj ĝoji. Mi estas pentristo.
– Mi komprenas. Ĝi estas la reklamo.
– Ne. La reklamo estas tio, kiam ni persvadas la homojn, ke ili ĝojos pro tio. Mi pentros, la gazetoj skribos pri la insulo, kaj la entreprenistoj lasos sin trompi. Oni nomas tion banloko. La sovaĝa, blanka gento de la turistoj, kiuj adoras dion, nomatan Baedeker, vizitos ĉi tien. Oni nomas ĝin konjunkturo. Malgranda Lagonda estos banloko.
Li reĝa moŝto profundiĝis en pensado.
– La ideo ne estas malbona – li diris poste, rememorante iun sian esprimon el lia hejtista paseo.
Kaj ili komencis. Wolfgang renaĝis sur la indulon Javo kaj ekagis.
Kelkaj neinformitaj ĵurnalistoj, nesciantaj, ke la riĉa bofilo fariĝis duonnuda ermito, ili akceptis la novan komision: ili skribis longajn artikolojn pri la bildoj de Wolfgang, pentritaj sur Malgranda Lagonda, pri la sovaĝaj batalantoj de la ekzotika insulok pri la dmildaj knabinoj kaj pri ceteraj kuriozaĵoj.
Poste uzuristo konstruis la unuan laktohalon, kaj baldaŭ ĉio iris per si mem. Malgranda Lagonda fariĝis populara inter la milionuloj, vizitantaj Hindujon. Konstruiĝis la Grand-Hotelo, poste la Miami Grill, baldaŭ la ampleksa strando. La famo de la malgranda sud-mara insulo propagiĝis per la flugiloj de multekostaj filmoj kaj malmultekostaj romanoj, kaj la ĉiam pli belaj vilaoj konstruiĝis unu post la alia…
La Grand-Hotelo estis la plej eleganta, kaj plej kara hotelo de la insularo, marmora kaj silka sonĝo. Bonega personaro, mirinde meblitaj ĉambroj, drinkejo, restoracio kaj haveno por jaĥtoj…
Foje okazis, ke iu gasto malsaniĝis je bubona pesto. La loĝantojn de la Grand-Hotelo tamen ne estis eble liveri en kvarantenon, oni do ordonis al ili resti sub kuracista observado en izolita loko.
Eĉ unu animo ne rajtas forlalsi la Grand-Hotelon dum tri semajnoj.
V
Jen estis la situacia antaŭ la kvaranteno en la vestiblo de la Garand-Hotelo
Agrokulturaĵ-komercisto Armin Vangold, kiu post tridek jara laboro, posedante grandan havaĵon decidis, ke fine li vivos kaj alvenis kun sia edzino, nomata Julie sur Malgrandan Lagonda-on: li adiaŭis la virinon ĉe la pordo de la hotelo. Sinjorino Julia Vangold havis kvindek du jarojn, okdeksep kilogramojn, ŝi estis severa, korpulenta virino kun grasa submentono. Vangold, apelaciante sian artikolojn, ne akompanis ŝin, ekirontan en la urbon por fari aĉetadojn. Vangols estus ŝatinta iom „vivi” en tiu ĉi feopalaco, iradi, legi, trinki glason da biero kaj… eventuale… interparoli kun kara virino… Ja nenio malbona estas en tio. Li amas sian edzinon, sed iafoje estus bone fari tion, al kio li havas emon… Dio mia, se li povus libere aferumi ĉi tie sola dum unu semajno. Vespere… li volonte vizitus la noktan amuzejon! Eĉ mencii tion al Julia estus tento de Dio… Li rigardis la forirantan, korpulentan edzinon… Kara virino, li tre amas ŝin: ĉar oni ne povas vivi sen akvo, tamen iafoje bongustas glaso da konjako.
Jen estas Lindner, la dika baritonisto. El lia mondfama voĉo hodiaŭ jam restis nur la duono: la mondfamo. Li ĝuste nun venas de sur la etaĝo. Li demandas la pordiston, ĉu alvenis jam la tagmeza poŝto?… Ankoraŭ ne. Bruns estas larĝŝultra, platnaza, morna homo, staranta sur la ŝtuparo en la poŝo kun la manoj kaj cigaras. Li estas stranga gasto, de tempo al tempo revenanta.
En iu granda fotelo sidadis sinjorino Relli, la korpulenta, sed belegan formon havanta vidvino el Sicilio, kies iom vireca voĉo, decidkaraktera, sed interesa vizaĝo estas la konstanta centro de la atento de la hotelo; ŝi ekfumas cigaredon kaj petas ĵurnalon Corriere della Serra de grumo, Dickman, la kapitano de linia militŝipo „Batavia” babiladis kun laktokremaĵ-fabrikisto el Bostono, kaj ĉe la enirejo estis metitaj la valizoj de iom diketa, blonda virino. Ŝi diris al la pordisto, ke ŝi estas la edzino de kapitano Hould el Sidney. La virino estas bela, sed kelkaj sulkoj troviĝa ĉe ŝiaj okulanguloj kaj ankaŭ sur ŝia kolo, malgaŭ la kremo kaj pudro, kiam ŝi turnas sin flanken, longa tendeno streĉiĝas. En laangulo de la vestiblo staris tre elegante vestita, flegite blankhaŭta, blelvizaĝa junulo. Erick Kramartz. Li kapbalancis al la virino. Sinjorino Hould resalutis kaj ekiris al la lifto.
Nun venas doktoro Ranke, kiu ekzamenis malsanan gaston.
– Kie mi povas telefoni?
– Dekstre estas la telefonniĉoj – respondis la pordisto.
La kuracisto forrapidas. Erick Kramartz malrapide ekiras al la lifto, kiu ĵus suprenliveris sinjorinon Hould-on, la novan gaston. Poste la agrokulturaĵ-komercisto (sinjoro Vangold) paŝas al la pordisto kaj ŝajne indiferente jene ekparolas:
– Kiu estas tiu blonda virino, kiu ĵus eniris la restoracion? Ŝi okulfrape similas… al mia iu parenco…
La pordisto malgaje rigardas sur lin:
– Ĉu tiu virino? Ŝi estas sinjorina moŝto Villiers. Ŝia edzo estas ĉefredaktoro en Singapuro.
Sinjoro Vangold malrapidpaŝe postiras ŝin… Nur tiel… kvazaŭ li rigardadus…
Nun misiisto rapidas el la restoracio. Li alvenis per aŭtobuso. Li nur manĝas kaj jam veturas plu, el tiu brilanta infero de la pekoj de la mondo. Li portas la velurkoluman, nigran mantelon de la plej puritana misiista ordeno. Grandaj, malhelaj ŝtonbutonoj pendaĉas el liaj butontruoj.
Tiu ĉi vestaĵo signifas tion, ke ĝia portanto pasigis jarojn inter la lepruloj, sur insulo, kiel volontula flegisto.
La sicilia vidvino aliris lin per malrapidaj, melankoliaj paŝoj. Ŝi estas unu kapon pli alta ol la misiisto. Ŝi alridetis lin, ke ĉiuj ŝiaj dentoj ekbrilis.
– Pardonu, sinjoro, ĉu via nomo estas Cresson?
– Ne.
– Interese. Vi memorigas min pri sinjoro, kiu nelonge mortis. Mi pensis, ke vi estas lia parenco… Pardonon…
Kaj ŝi lasis lin tie.
En tiu momento ok-dek aŭtomobiloj alvenis kuregante antaŭ la hotelon kun terura sirenado. Soldatoj kaj policistoj desaltadis fervore.
Antaŭ la enirejo, sed sur la strato, indiĝena malajano vendas denc-maskojn kaj ĉiuspecajn ornamobjektojn kaj bildkartojn. Hacker, havenlaboristo, sen laboro staradas kaj rigardadas. Ankaŭ fraŭlino Lidis venas tien, kies restadon malpermesis la instanco, ĉar ŝi estis ĉi tie ĝis nun sub tiu preteksto, ke ŝi reatendas ŝipoficiron, kiu foriris antaŭ du jaroj por kelkaj minutoj, kaj Walter, la helpanto de la loka fotografisto, kiu imagas sin mondulo, ĉar li fumas cigaredon el cigaredingo kaj kunportas rajdbastonon.
La soldatoj, desaltinte de sur la aŭtoj, enpremis ĉiun en la vestiblon de la hotelo, eĉ la blankbarban ĵurnalvendiston rogen, en kies kolo pendas ilustritaj magazinoj sur dratkadro, kaj dume li muzikaĉas per gurdo, esperante, ke li vendos pli da gazetoj tiel.