— А яшчэ дае мне трываласці ў працы лютасць! — разгаварыўся Косця.
— Лю-утасць?
— Яна — мой рухавік! Будзеш памятаць? Зрэшты, не адкрываю Амерыкі. Яшчэ ў нашых лясных продкаў абудзілася прага да працы, таму яны і сталі людзьмі. Гультай арангутанг і сёння лазіць па дрэвах ды шукае бананаў. Я ж — поўны жадання заявіць аб сваёй асобе, напомніць аб сабе свету, самарэалізавацца, і ў сувязі з гэтым ва мне палае лютая прага да штодзённай працы, бо інакш — загінеш у натоўпе!
— Кар'ерыст няшчасны!
— Усё атрымліваецца само сабой, павер! Я такі па прыродзе, я — нармалыіы чалавек, і мае паводзіны натуральныя!
— А мы, па-твойму, ненатуральныя?!
Але Косця ўжо заняты сваімі паперамі. Успамінаюцца мужчыны, што дзень і ноч заганяюць «казла», праседжваюць у рэстаранах, швэндаюць па вуліцы. Няўжо менавіта яны «нармальныя»? Не, хутчэй — Косця.
I наогул, хіба можна Косцю параўнаць з кім-небудзь з іх? Ён для мяне самы блізкі і паважаны, самы дарагі чалавек! Незнаёмы з вуліцы — міраж, фантазія, забава... Нездарма яго воблік ужо некуды растварыўся... Толькі за нешта няёмка перад Косцем.
— Як па-твойму, ці можа яшчэ хто цікавіцца мною як жанчынай? — адрываю яго ад рукапісаў зноў.
— Як цябе спаткаў восьмы клас?
— Ты меў рацыю: усё скончылася добра.
— А Паплаўскі?
— Вінаваты — вачэй не падымае.
— Ці я табе не казаў?
— Казаў, Косця, казаў. Памятаю і цаню... Чуеш, як, па-твойму, можа яшчэ хто цікавіцца мной як жанчынай?
— Вы-ыдумала!
— А ты адкажы!
— Каму ты патрэбная?!
— Так-такі і нікому?
— Ну... мне, дзецям сваім...
— А яшчэ?
— Вучням...
— А яшчэ?
— Галі, Веры...
— Ай! Ты ж сам казаў, што я падобна на мадонну з карціны ў Пушкінскім музеі!
— Цяпер шкадую.
— Не выкручвайся: адказвай на пытанне!
— Чорт яго ведае! — пачынае няўпэўнена і заклапочана.— Тое, падабаецца табе хто ці не,— справа не волі, не розуму, а — пачуццяў. А ім не загадаеш...
— Толькі? — вырываецца ў мяне.
Косцю мне шкада.
— Што галоўнае павінна быць у кабеты? Добразычлівасць і прывабнасць. Гэтага ў цябе — аж занадта!
— Ой, ты — сур'ёзна?
Косцю кранае мая радасць. Гаворыць ужо ўзрушана, цёпла:
— Яшчэ ў цябе абаяльнасць...
— I яшчэ?
— I такі характар, што ты заўсёды мусіш пра некага клапаціцца: пра мяне, пра дзяцей, каго іншага... Ты гэтым надта падобна на маю маму.
— А яшчэ?
Ён папраўляе мае валасы і дзівіцца:
— Не, аднак ты здорава падобна на Джаконду!
— О-го!
— Я не жартую. Такі самы авал твару, такі ж нос канфігурацыя лба, такія ж вочы... Адно — чаму твае валасы такія сёння непаслухмяныя?!. Гэ, калі ты паспела зрабіць завіўку?
— Здрасце! Толькі ўбачыў? Сем гадоў нявестка дома і не бачыла, што кошка без хваста!
— Калі?
Ужо дзён чатыры. Косця заклапочана стараецца разгладзіць маю прычоску:
— Табе яна не да твару.
— Бо я завілася толькі крыху!
— Табе яна не да твару, чуеш?
— Бо часу не было выседжваць паўдня ў цырульні!.. Ведаеш, як жанчыны там мэнчацца? З часоў святой інквізіцыі так цярпелі толькі на вогнішчы!..
— Не бараніся, а слухай!
— Слухаю, Косцік, слухаю!
— Думаеш, Леанарда да Вінчы зрабіў Моне Лізе звычайную прычоску і прамы прабор так сабе? Кудзеркі ёй былі не да твару! Вазьмі з паліцы кніжку ды прыгледзься да малюнка сама, калі мне не верыш!
— Ве-еру! I дзякуй за параду! Больш ніколі-ніколі не буду завівацца, от пабачыш!
— А голас у цябе зычны, пявучы, малады...
— Маладзенькі?
— Ён у цябе нават маладзейшы за твар! — Косця дзівіцца з уласнага адкрыцця.
— Значыць, я магу яшчэ каму-небудзь і падабацца? — крычу, шчаслівая.
— Можаш.
— Праўда?
— Праўда.
— Ой, які ты ў мяне харо-ошы! — кідаюся яго абдымаць.
— Пачакай, пачакай, а чаму гэта табе раптам прыйшло ў галаву? I менавіта сёння?
— Проста так!
— Проста так нічога не бывае. Прызнавайся!
— Не прызнаюся!
— Хочаш, каб у цябе хтосьці закахаўся?
— Хачу.
— Хто?
— Не скажу!
— Скажаш!
— Не!
— Не адстану. Кажы, хто?
— Ты!..
— А-а...
— Фу, балбочам з табой пра глупства, як малыя!
— Сама ж пачала!
— А з кім мне пагазарыць, па-твойму?
Косця вінавата задумваецца.
Шкада яго.
— Давай лепш сходзім у кіно! Жыццё ляціць міма нас, а мы нават пахадзіць разам не маем калі як людзі!