— Я — Жэня. Я цябе часта побач бачу. Ты ж у мяне ніколі не была, так? Ну, аглядайся.
«Гармідар», — падумала Аля невядома чаму, бо, па праўдзе кажучы, усё было ўпарадкавана. Рэчы віселі па класах: нагавіцы да нагавіц, курткі да куртак, камізэлькі да камізэлек. Ды гэты парадак не быў падобны да геаметрычнага парадку сапраўдных крам: там рэчы множыліся, дзесяцерыліся, паўтаралася шмат разоў — зноў, і зноў, і зноў, і зноў. Яны выстройваліся ў рады, камбінаваліся па колерах, рыфмаваліся па сезонах.
Тут ніводная рэч не паўтаралася двойчы — проза жыцця, адсутнасць рыфмы.
Аля ішла ўздоўж вешалак і асцярожна кранала касматыя шалікі, слізкія сінтэтычныя сукенкі, скураныя курткі, а на пальцах заставаўся той уедлівы хімічны пах. Чытала раздрукоўкі на сценах: «Калі ласка, не больш за пяць рэчаў на прымерку адначасова», «Адміністрацыя не прымае назад прададзеныя рэчы і не вяртае грошы», «Адміністрацыя не прымае рэчы ад мясцовага насельніцва і не гандлюе імі».
— Адміністрацыя — гэта я, — Жэня злавіла Альчын позірк. — Таму магу піць піва. Будзеш? Я тады зачыню дзверы.
Аля ўзяла шкляную бутэльку і зрабіла глыток:
— Добра гандлюецца?
— За пару тыдняў прадала палову партыі. А зараз чакаю завозу. Ты сядай, — запрасіла Жэня і сама села ў стары фатэль — залезла з нагамі. — Калі хочаш, можаш расказаць, чаму ў цябе няма настрою.
— Так, хатняя сварка. Звычайная.
— Мне здавалася, у тваёй сям'і не сварацца. Прабач, я не тое каб сачыла, але ж запомніла цябе з бацькамі — бачыла вас разам у двары.
— Прыязджаюць у госці. Раней жыла з імі, цяпер — адна.
— А яны так сумуюць, што прыязджаюць пасварыцца?
Аля ўсміхнулася і села на вузенькую канапу, якая стаяла ля сценкі.
— Ды не, гэта я так, сама зачапілася. На працы дасталі. Дарэчы, я актрыса.
— О, вось гэта праца! Я — максімум касцюмер.
— Якая там праца! Не той спектакль, не той тэатр, не тыя грошы. Калі вучылася, я ўсё інакш сабе ўяляла. А цяпер гэта не жыццё, а так. І не будзе ў мяне іншых дэкарацый.
Жэня пра нешта задумалася, некалькі імгненняў павагалася, пасля — ускочыла і кінула Алі пакецік з чыпсамі:
— Ведаю, як табе настрой падняць. Выбірай сабе вопратку. Павер мне, старому касцюмеру, гэта працуе. Набывала што-небудзь у сэкандзе?
— Неяк не даводзілася. Ды я адзенне ўжо некалькі гадоў не купляла, не тое каб яно мне было патрэбна.
— Тым больш. Ты давай дапівай і прайдзіся.
Аля паставіла бутэльку ля канапы і нясмела накіравалася ў глыб крамы, бы ў гушчар лесу. Не зірнула на сукенкі, не заўважыла спадніцы — рыўком рассунула іх, як рассоўваюць кусты, і схапіла швэдар, памаранчавы і калматы.
Пайшла да люстэрка, што ззяла ў прымерачнай, бы лясное возера сярод дрэў-вешалак. І там таксама віселі раздрукоўкі «Абавязкова памыйце рэчы перад тым, як апранаць» і «Звяртаем вашу ўвагу, у кожнай рэчы ёсць свая цана (напісаная на цэтліку). На вагу не прадаём».
Аля зняла свой расцягнуты блакітны швэдар, апранула новы (ну, не новы, але вельмі добры на выгляд), памаранчавы. Нібы не абцягвае занадта і нічога не вытыркаецца. А на іншае глядзець няма чаго. Да таго ж мяккі швэдар так утульна абняў цела!
— Бяру!
— То і файна! Грошы ёсць?
— Хвіліначку, — Аля памацала кішэні курткі, — ура, ёсць!
Жэня нават расчаравалася — нібы хацела ёй гэты швэдар падарыць.
— Ды ты пашукай сабе яшчэ што-небудзь.
— Не, гэтага калматага мне дастаткова. — Аля паглядзела на цэтлік і аддала грошы. І, нешта ўспомніўшы, зноў абмацала куртку, пасля — папляскала па кішэнях джынсаў.
— Блін, забыла тэлефон і ключы. Нязвыкла без іх. Зараз зганяю.
— Пачакай!
Ды Аля ўжо накінула куртку на новы швэдар і выбегла з крамы. Пра сварку з маці згадала толькі перад кватэрай. Дзіўна, гэты памаранчавы хітрун насамрэч палепшыў настрой! Ці, падумала Аля, гэта зрабіла піва. І націснула на званок.
Адчыніла дзверы маленькая тоўстая жанчына ў махрыстым халаце:
— Нарэшце. Колькі можна цябе чакаць? Вячэра ў сем. Ужо восем!
— Вы хто?
Таўстуха пакрывілася:
— Што за жарты! Аляўціна, ты спазнілася, а знаходзіш час жартаваць.
— Гэта, здаецца, з мяне жартуюць. Вы сяброўка маці?
Аля асцярожна абмінула дзівачку і пайшла ў пакой:
— Мама, я...
Але маці не было. Больш за тое, пакоя не было. Дакладней, пакой быў, але гэта быў не яе пакой. Усё вакол ззяла памаранчавым: шпалеры, фіранкі, нават столь. Каля фатэля сядзеў вялізны заяц і глядзеў на яе безуважнымі вачыма. Да яго Аля і звярнулася:
— Калі вы паспелі пераклеіць шпалеры?
Махрыстахалатавая выйшла з-за яе спіны, панюхала паветра, войкнула і села на канапу (канапа была ў памаранчавыя ружы):