І тут Аля ўбачыла яе.
Сукенку-Якую-Няма-Куды-Насіць.
Яна і раней заўважала такія, але то былі сукенкі не з яе жыцця, а з паралельнага сусвету. І не таму, што занадта дарагія: у яе жыцці не адбывалася нічога, што дало б нагоду апрануць нешта прыгожае.
Апранула яе — блакітную, доўгую, неверагодную. Паглядзела ў люстэрка — русалка з рудымі валасамі. Аля ўжо і забылася, што падобная да русалкі. Забылася і пра тое, як ёй пасуе такое адзенне.
— Элі, я знайшла нязвыклае, — Аля адсунула фіранку. — Мне здаецца, мы з гэтай сукенкай былі знаёмыя ў мінулым жыцці.
— Выдатны выбар, — Жэня паглядзела нечакана сур'ёзна. — Ты адразу змянілася.
— То вырашана: бяру яе. І мы пайшлі. «Павалілі», як ты і хацела.
— Пачакай. Ёсць адна праблема, — Жэня збянтэжылася. — Сукенка даражэйшая за той швэдар, таму я не магу яго на яе памяняць. «У кожнай рэчы ёсць свая цана», — гэта правіла крамы, якое я не магу парушыць. Выберы штосьці іншае.
— Не, хачу яе.
— Тады, калі не шкада, абмяняй яе на сваю куртку. Гэтага будзе якраз дастаткова.
Аля павагалася: можа, вярнуцца заўтра з грашыма? Але прыгоды, але сёння, але карціць. І зірнула на сябе ў люстэрка. Русалка ўсё вырашыла:
— Забірай.
Жэня схапіла куртку, бы злавіла ў абдымкі:
— Ведай, я раблю для цябе выключэнне.
— Нічога не хачу чуць. Мы пайшлі.
І нырнула ў вечаровыя прыцемкі, і паплыла дадому. Калі б яна азірнулася, то пабачыла б, што Жэня ўсё яшчэ стаіць і прытуляе куртку да сябе.
***
Аля ціха адамкнула дзверы: у калідоры было цёмна, моцна пахла кветкамі. Запаліла святло.
— І дзе ты хадзіла?
Панкаў няма, таўстух няма, голас з пакою — мужчынскі. А вось і мужчына. Пацалаваў.
— Вельмі прыгожая сукенка, вельмі табе пасуе. Бачу, ты гатова ехаць.
У галаве пачало тлуміцца. «Згадай, калі ласка, што ты актрыса. Ну, калі ласка. Ну, родненькая. Давай падыграй яму. Вельмі цябе прашу».
— І куды мы едзем? — так сабе фраза, але для пачатку лепей, чым самлець.
Пакой выглядаў гэтаксама, як і ў яе жыцці: тыя ж шпалеры, тая ж канапа. Только вось вялізны букет чырвоных руж. І высачэзны мужчына. А так усё такое ж.
— Разумею, што няма ў гэтым горадзе годнага месца, каб адзначыць такую падзею, але спадзяюся, мой выбар рэстарана табе спадабаецца, — мужчына (хоць бы імя сваё назваў, ці што) паглядзеў на гадзіннік. — Час ехаць. Аля, астатнія кветкі я паставіў у кухні, калі ты не супраць. Водар вельмі моцны — спаць будзе немагчыма.
«Астатнія?»
— Я вады хачу, — буркнула (знаходлівая, малайчына!) Аля і амаль што пабегла на кухню, а там — кветкі, кветкі, кветкі. Кветкі.
— У горадзе болей няма кветак: твае прыхільнікі знеслі ўсе да тваіх ног. Таму давай сёння адзначым тваю прэм'еру. У мяне ёсць план, як гэта зрабіць.
«І чаму ён не размаўляе, як у старыя добрыя часы? «У мяне ёсць план, як гэта зрабіць, не быў бы я Даніла!»
— Каханы (выдатны зварот!), я згодна ехаць з табой куды хочаш, нават у рэстаран.
— То я выклікаю таксі?
Стоп. А ці можна так? Ці можна пакідаць кватэру? А калі дванаццаць ночы? Сукенка знікне? Дрэнна, што не распытала ўсяго. Рызыкнуць? Але эфект Папялушкі і ўсё такое, а пасля сядзець у рэстаране голай? А калі ёй спадабаецца і яна вырашыць застацца ў гэтым, палепшаным, жыцці, ці будуць тут яе бацькі? Патрэбна яшчэ адна інструкцыя.
Аля схапіла букет:
— Каханы, ты пачакай крыху, я толькі занясу кветкі суседцы. Яна такія любіць.
І выслізнула з кватэры.
На дварэ была зусім ноч, але яе холаду Аля не адчувала. «Толькі б ён не знік, пакуль я хаджу туды-сюды».
— Элі, нарэшце я трапіла ў вартыя дэкарацыі, — крыкнула яна з парога і спынілася. «Элі» стаяла з сумкай у руцэ, апранутая ў яе куртку. Гэта было непрыемна.
Калі людзі апранаюць ваша адзенне, звычайна гэта смешна — глядзець, як ваша вопратка ходзіць побач, самастойна, без вас, размахвае рукавамі, штосьці гамоніць. А тут зрабілася чамусьці страшна.
— Я прыйшла спытацца, ці можам мы паехаць у рэстаран. А чаму на табе мая куртка?
— Бо мы памяняліся, памятаеш?
— Так. Але, можа, я лепей прынясу табе грошы?
— Мне не патрэбны грошы. Мне было патрэбна тваё адзенне. Шкада, канечне, я думала, што ты там даўжэй пабавішся. Ды атрымалася, як атрымалася. Ты больш туды не вернешся, Аля.
— Я не вярнуся да Данілы?
— Не, ты больш не вернешся ў свае жыццё. Ты аддала мне сваю куртку. Я аддала табе сваю працу. Мы памяняліся.
Калені падагнуліся, і Аля ўпала ў фатэль:
— Толькі вось мне неабходна іншая згода на абмен. І спадзяюся, гэтая згода будзе атрымана. Памятаеш, я расказвала пра сваіх знаёмых, што заставаліся ў тым жыцці, якое ім падабалася? Калі б ты засталася ў той кватэры, то жыла б адным і тым днём, зноў і зноў, ён бы паўтараўся бясконца. Каб жыццё пайшло сваім шляхам, павінен адбыцца абмен: хтосьці ідзе туды, хтосьці застаецца тут. Ты заставайся, а я пайду. Нічога, што я вазьму тваю піжаму?