Аля ведала, дзе тут пральня. Тэрмінова трэба туды. Яна пакінула грошы і выскачыла з-за століка.
Незнаёмец таксама падняўся і накіраваўся насустрач. Ах, цудоўны горад, дзе ўсё проста, а чароўныя незнаёмцы самі падыходзяць знаёміцца, але не да часу, не да часу! Трываць немагчыма было ні секунды.
Аля бегла, абганяючы ровары, да памяшкання з вялізнымі пральнымі машынамі. Нейкая дзяўчына збіралася закідваць свае рэчы: яна ўсміхнулася, адмовілася ад грошай, а цішотку ўзяла. Аля засталася чакаць ў станіку, у пральні з акном ва ўсю сцену. Але гэта Амстэрдам — тут такім нікога не здзівіш.
Хацела апрануць мокрую цішотку, але дзяўчына настаяла на тым, што трэба пасушыць. Добра, пасушылі. Пасля — з усіх ног дадому. Перад самымі дзвярыма стала жудасна: а што, калі не адчыняцца і яна застанецца тут?
Не, пусцілі назад. Была ноч, і Аля не ведала, як праверыць, ці спрацаваў план. Мабільны. Каму патэлефанаваць? Маці. Першы званок — ёй.
Гудкі.
Ну, пазнай мяне, пазнай.
— Слухаю, мая родненькая.
Гэты голас.
— Я думала, ты адразу патэлефануеш. Чаму столькі чакала?
«Элі».
— З-за цябе я заўжды павінна быць побач з гэтым тэлефонам. Не трэба, каб ты турбавала маці.
Алю перасмыкнула:
— Гэта мая маці.
— Нарэшце! Падала голас. Паслухай мяне. Я дазволіла скарыстацца правам апошняга званка, каб яшчэ раз сказаць: цябе тут больш няма. Усё па-сапраўднаму. А зараз дадам твой нумар у блэк-ліст. І табе будзе лягчэй.
— Не трэба!
— Мне не трэба, каб ты ім званіла. Усё. Як сама? Падарожнічаеш?
— Падарожнічаю.
— Ну, падарожнічай.
Гудкі.
У чыстай цішотцы Алю ў Амстэрдам не пусцілі — дзверы адчыніліся ў калідор гатэля. Нікуды ісці не хацелася — усю нядзелю яна пракачалася ў ложку.
***
На наступным тыдні Аля не магла думаць пра тое, што адбываецца тут. Не хацела. Не хацела думаць пра краму, пакупнікоў, правілы. Тут — абрыдлая праца. Усімі думкамі — там. Бо там — мара. Увесь вольны час сядзела ў інтэрнэце: чытала пра краіны, іх ежу, славутасці, звычаі, адзенне, гарады, рэстараны, транспарт. Ці мала куды яна трапіць — трэба падрыхтавацца. Крыніц было шмат: гіды анлайн-часопісаў, парады мясцовых, водгукі суайчыннікаў — тых, хто адтуль вярнуўся. І тых, хто не вярнуўся.
У пятніцу яна выбрала кашулю з Бельгіі і яшчэ адну — з Фінляндыі. Трэба было праверыць, ці можна наведаць дзве розныя краіны за адны выходныя.
Дзверы адчыніліся на бельгійскі пляж: гатэль стаяў зусім побач з узбярэжжам. Паўночнае мора. Халоднае. Суворае. Шалёнае. Мора ёй не хапала больш за ўсё. Калі верыць гісторыкам, сацыёлагам і каму там яшчэ, мора не хапала ўсёй краіне. Для вольнага характару.
У турыстычным шапіку Аля прачытала: Ostende. Вецер мацнеў, надвор'е псавалася, людзі сыходзілі з пляжа. Аля накіравалася да вады: вось што ў нашым характары, дык гэта імкнуцца да мора, не звяртаючы ўвагу на абставіны, і купацца, нават калі холадна.
Вецер калмаціў валасы, кідаў у твар пясок і салёныя пырскі. Кашуля прамокла, марозіла скуру. Вялікая хваля дакацілася да яе кедаў: яны адразу набралі вады. Вяртацца дадому і тым больш пераапранацца не хацелася.
Аля павярнулая да горада: на узбярэжжы было шмат рэстаранчыкаў. Жоўтыя агеньчыкі пад шэрым навальнічным небам. І хоць нацыянальны характар настойваў на тым, што неабходна акунуцца (ат, якія там хвалі!), дзяўчына пайшла да гэтага святла.
Завярнулася ў плед і, і прытрымліваючыся парады невядомага падарожніка з інтэрнэту, замовіла пшанічнае піва. Яго, як і чакала, прынеслі з долькай апельсіна. І толькі Аля падумала пра тое, што неяк яна вандравала апошнія тыдні па піўных крамах і трэба наступным разам выбраць вінную, як пабачыла за суседнім столікам яго — будаўніка яхт з кітайскага рэстарана.
Добра, жыццё — суцэльная верагоднасць, і цалкам магчыма, што ён на мінулым тыдні быў ў Амстэрдаме, а цяпер — трапіў у Астэндэ. Такі сабе «Лятучы галандзец».
Ён устаў і «падплыў» да Алі:
— Ну, сёння ты ў пледзе, і так хутка збегчы не атрымаецца. Вітаю!
— Чаму ж! Я чэмпіён Фрунзенскага раёна па бегу ў пледах.
Аля падумала, што гэта самая недарэчная фраза, вымаўленая на гэтым беразе Паўночнага мора, і толькі пасля пра тое, што не, гэта не супадзенне, бо ён яе суайчыннік.
«Галандзец» усміхнуўся і сеў насупраць:
— Дык вось каго яна выбрала замест сябе.
«Галандцу» прынеслі каву, і цяпер ён сядзеў і размешваў лыжачкай цукар — укінуў у вір маленечкі ладненькі кубік. Аля заўжды пачувала сябе няёмка, калі яна піла, а суразмоўца абыходзіўся чымсьці безалкагольным, але тут вырашыла, што так яно і лепей, — і зрабіла глыток, каб паказаць, што нічога не баіцца. Долька сарвалася з краю келіха і нырнула ў празрыстую глыбіню. «Галандзец» скончыў перамешваць.