А камандзіру брыгады Аіітаіювічу Васіль Захаравіч радзіраваў: «Я вельмі задаволены, што ты адгукнуўся. Працягвай біць адступаючага ворага ў гэтым раёне. Хутка падыдзем, тады шчыльна закрыем шлях адступлення на Пінск. Камароў».
Партызаны паспяхова білі ворага, але і фашысты шалёна абараняліся, пераходзілі ў наступленне. У лютым супраць партызан Пінскага і Іванаўскага раёнаў яны кінулі 15 тысяч салдат, танкі і авіяцыю. Наступалі на брыгады Герасімава і Шубітыдзе з Драгічына, Іванава і Пінска.
Вялікія варожыя сілы адціснулі абедзве брыгады на паўднёвы бераг канала. Партызаны трымалі яго больш як 25 сутак, але канчаліся боепрыпасы, няроўныя былі сілы. У гэтых складаных абставінах Корж загадаў камандзірам брыгад адысці і з зоны баёў вывесці ў лес усё насельніцтва, каб выратаваць яго ад знішчэння і вывазу ў фашысцкае рабства.
З тысячамі калгаснікаў, чародамі кароў, з коньмі, запасам насення брыгады Герасімава і Шубітыдзе адыходзілі ў зялёныя цытадэлі на поўдні Іванаўскага раёна.
Пасля баёў на Днепра-Бугскім канале фашысты не далічыліся 600 салдат і афіцэраў.
Немалыя страты былі і ў партызан. Камандзір атрада Саломка з дзесяццю байцамі захапіў дот і трое сутак адбіваў атакі фашысцкага батальёна. Па іх прамой наводкай біла артылерыя, бамбілі варожыя самалёты, а партызаны камуніста Саломкі прыкрывалі адыход таварышаў і мясцовага насельніцтва і біліся да апошняга патрона.
У канцы лютага на брыгады імя Кірава і імя Будзённага фашысты кінулі 8 тысяч карнікаў. У першы дзень захлынуліся чатыры атакі фашыстаў. З баямі партызаны адыходзілі ў лясы і балоты. Варожыя гарматы не маглі прабіцца праз гушчар, а танкі правальваліся ў багну. Фашысты былі вымушаны вярнуцца ў свае гарнізоны. А на ўсходзе і поўдні ўжо грымела кананада: імкліва наступалі савецкія войскі. Зусім блізка вяла баі б І-я армія генерал-палкоўніка П. А. Бялова. Яна падтрымлівала сувязь з партызанамі і дзейнічала супольна з брыгадамі і атрадамі Пінскага злучэння. Ляцелі ў паветра эшалоны, якія спяшаліся на фронт, партызанскія падпольшчыкі і разведчыкі перадавалі ў штаб б 1-й арміі звышсакрэтныя весткі пра ўсе манеўры ворага, паведамлялі дакладныя каардынаты размяшчэння яго войск.
«З сакавіка 1944 г. На поўдні і поўначы Слуцка робяцца ўмацаванні. Па шашы на Сіняўку праз кожны кіламетр будуюцца дзоты. Дарогу Сінкевічы-Леніна-Жыткавічы немцам аднавіць не ўдалося. З 25 па 29 лютага з Мікашэвіч на Лунінец прасунуўся трэці эшалон нямецкага фронту ў складзе дзвюх стралковых дывізій, танкавай брыгады, эскадрона кавалерыі і 700 аўтамашын. Устанаўліваем нумары часцей і паведамім іх дадаткова. Корж».
Імклівае наступленне Савецкай Арміі, непасрэдная сувязь з камандаваннем натхнялі на новыя подзвігі, развівалі ініцыятыву злучэння і асобных партызан.
Аднойчы знік з атрада Віктар Ліфанцьеў. Камандаванне занепакоілася, куды мог падзецца выключна дысцыплінаваны партызан. Запрасілі ўсе брыгады. Віктара нідзе не было. Паслалі некалькі груп на пошукі, і яны не знайшлі. Толькі праз дзень у зямлянцы Васіля Захаравіча з'явіўся змораны, але шчаслівы, з вінтоўкаю і двума аўтаматамі на плячы, Віктар Ліфанцьеў і далажыў:
— Узарваў эшалон, падарваў аўтамашыну з фрыцамі і спаліў тры казармы. Вось трафеі. Астатняе не давалок,— зняў ён з пляча аўтаматы.
— За работу дзякую, а за «самаволку» — пяць сутак арышту,— сурова сказаў камандзір.
— Пасля разгрому фашыстаў гатовы адседзець усе дзесяць, а цяпер, таварыш генерал, ніяк не магу, нагледзеў вельмі важны аб'ект і падыходы падрыхтаваў.
— Ты тут партызаншчыну не разводзь,— абурыўся Корж.
— Дык я ж і ёсць партызан,— усміхнуўся Ліфанцьеў.
— Памятай: партызан са-вец-кі. Дысцыпліна перш за ўсё. Паабедай, фашысты, мабыць, не частавалі, і чашы на «губу»,— памякчэў Васіль Захаравіч.
— Затое я іх добра пачаставаў. Ёсць на «губу», таварыш генерал,— Ліфанцьеў ляснуў стаптанымі абцасамі і пайшоў з зямлянкі.
Увесь сакавік і красавік партызаны трымалі немцаў на паўднёвым беразе Днепра-Бугскага канала. Дзве брыгады выйшлі ў варожы тыл і разам з часцямі Савецкай Арміі грамілі фашысцкія дывізіі. Амаль усю тэрыторыю вобласці і найбольш важныя магістралі кантралявалі партызаны, рыхтавалі засады і пасткі, у якія траплялі варожыя часці.
У чэрвені разам з войскамі арміі генерал-палкоўніка Бялова партызаны ў варожых тылах рэзалі лініі сувязі, пускалі пад адхон саставы з вайсковай тэхнікай, снарадамі, нарабаваным дабром. За некалькі чэрвеньскіх дзён было знішчана паўтары тысячы гітлераўцаў, 4 бронецягнікі, 40 аўтамашын, 7 танкаў, З параходы і некалькі барж, узарвана 4912 рэек, на станцыі Бастынь спалена 25 вагонаў з вайсковым грузам.