У замку каля Львова цікаўным турыстам паказваюць каменні тампліераў… На адным – таямнічыя знакі і літары, на другім – выбіты вянок, падобны да лаўравага, і глыбокая вузкая дзірка… Немавед для чаго. Зразумела, спрактыкаваныя экскурсаводы прыстасавалі камень з дзіркай для таго ж, для чаго іх калегі па ўсім свеце іншыя рэчы, ад пляцоўкі на скале да старога куфра ў сутарэнні: для гульні “загадай жаданне”. Прынамсі, у замку каля Львова не патрабавалася класці на камень грошы, а ўсяго толькі засунуць у дзірку вялікі палец і пастарацца, не дастаючы яго, павярнуцца вакол сябе, вядома, па сонцы. Ну і што пры гэтым загадаеш, абавязкова збудзецца.
У такіх справах галоўнае – верыць. Тады і цыдулка, сунутая ў стары збан, і манета, кінутая ў фантан, непазбежна арганізуюць табе шчаслівы шлюб, паступленне ва ўніверсітэт, спрыянне шэфа і гэтак далей… Калі ж не – верыў, браце, мала…
Гадоў пяць таму Ася старанна круцілася ля камня тампліераў, ледзь не вывіхваючы палец, і прамаўляла пра сябе палкае жаданне аб палкім каханні… А аб чым яшчэ можа марыць студэнтачка журфаку, якая жыве ў прахадным пакоі “хрушчоўкі” з маці і бабуляй, а ў другім пакоі высвятляюць адносіны сястра з мужам?
Цяпер усё спраўджвалася ў адваротным парадку. Палкае каханне ўжо было, і належала знайсці камень з дзіркай, які мог бы гэтае каханне выратаваць…
Ася больш не насмелівалася прыспешваць Вячку, які кіраваў машынай, бо той толькі злосна сычэў пра патэнцыйныя два трупы ў чужым разбітым на лузгу “Рэно”… А яны абавязкова павінны даехаць! Як хутчэй! Ася выратоўвалася ад нясцерпнае спешкі тым, што чытала малітоўнічак, аднойдзены ў Данілавым заплечніку.
“Пакінуў Цябе, не пакінь жа мяне… Пакінуў Цябе, не пакінь жа мяне”… – гэтыя словы проста крычалі ў галаве.
Арсенія праклінала сябе, што за ўвесь гэты час не наважылася паглядзець змесціва заплечніка. Не прачытала тэстамент Язэпа Варановіча. Каб жа раней даведацца, дзе ўваход у падземную царкву! Можна было б адразу паспрабаваць дабрацца да Данілы праз яго. Якая яна няўважлівая… Трэба было хаця адсачыць тую дэталь, што Апанас Варановіч з толькі што абвенчанай жонкай праседзелі ноч у сутарэннях царквы святога Язэпа – быў час агледзецца, выпадкова адшукаць у якой-небудзь каменнай пліце адтуліну складанай формы, якая нагадала спадару лінгвісту пра сямейную рэліквію.
Чорныя дрэвы мільгалі за вокнамі машыны, як быццам уцякалі ў краіну восеньскіх ценяў ад немінучай зімы. Вячка лаяўся ўжо не скрозь зубы, а ўслых, не саромячыся, на бязмозглых ёлупняў, якія купляюць правы і не ўмеюць ездзіць, займаюць паласу, не даюць абагнаць, хаця самім ужо так пільна патрэбна завесці скрыню піва “Балтыка” на лецішча… Цікава, як за рулём змяняюцца людзі – нават самыя ціхмяныя могуць падацца монстрамі. Напэўна, Даніла з ягоным выбуховым характарам лаяўся б яшчэ апантаней… Не, лепей далей ад граху, не трэба ім з Данілам набываць машыну…
Калі, вядома, ім надарыцца магчымасць рабіць такі выбар…
Ася зноў пачала паўтараць, як заклён, як малітву: “Не памірай… Толькі не памірай…”
Яна не надзела ніводнага свайго пярсцёнка з каменьчыкамі-талісманамі, і не таму, што спяшалася, а таму, што само слова “камень” выклікала ў яе цяпер жах… Да Ройна яны заехалі ўсяго за паўгадзіны. Добра, ужо калі пад’язджалі, Арсенія датумкала патэлефанаваць археолагам, каб хоць хтосьці прыйшоў сюды з інструментам… За столькі гадоў выкарыстання таго, что засталося ад царквы Святога Язэпа ў якасці бульбасховішча таемныя дзверы ў падземны ход, хутчэй за ўсё, заваленыя, засыпаныя, дый невядома, ці не абваліўся за столькі гадоў сам ход… Як адчыняць тыя дзверы, Ася пакуль не турбавалася: абыйшоў жа ўмову з наяўнасцю цэлага кубка Апанас Іванавіч Корб-Варановіч. Значыць, можна нешта прыдумаць, змайстраваць ключ па памеры падстаўкі ад кубка, якая і абмераная, і замаляваная… Невядома, ці цалкам паверыў спадар Калюжка “са таварышы” істэрычным крыкам нявесты загінулага доктара навук пра нейкія катакомбы, але, калі й дапусціў, што дзеўка ад гора розумам паехала, расхваляваўся і запэўніў, што ўжо бягуць да парэшткаў царквы.
Праўда, калі машына з Мінску падруліла туды, ніхто яшчэ не падыходзіў. Вось знаёмы хмызняк, за ім вымалёўваюцца сціплыя дамкі Ройна, а вось аўтобусны прыпынак, пусты, як сцэна летняга тэатру ў залеву, за ім – недарэчнае збудаванне, падобнае да бамбасховішча ці закапанага ў зямлю па самы дах кароўніка. Бляшаны дах, здаецца, стаіць проста на зямлі, у каменным фасадзе зеўраюць прагалы замест дзвярэй…